Κάπου μέσα στη πρώτη καραντίνα του Covid-19, ο γράφων «σερφάροντας» στο ίντερνετ έπεσε επάνω σε μία φωτογραφία ενός νέου παιδιού με ράστα μαλλιά, μάλλον τζαμαϊκανής καταγωγής που φορούσε ένα t-shirt με το λογότυπο των Crass. Η λεζάντα της φωτογραφίας έγραφε: «Ο Bobby Vylan, MC των Bob Vylan». Η φωτογραφία ήταν από το videoclip του single "We Live Here", το οποίο ανήγγειλε το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ των Bob Vylan.
Οι Crass αποτελούν την αγαπημένη μου πολιτικά μπάντα, καθαρά για τον αναρχικό τους λόγο και αυτό ήταν η αρχική αιτία να τους δώσω περισσότερη προσοχή. Ακούγοντας το κομμάτι χαμογέλασα με ικανοποίηση. «Το punk μπορεί να ξαναγίνει επικίνδυνο», σκέφτηκα. Ειδικότερα μέσα από έναν νέο σχετικά punk ήχο όπως το grime, που αγγίζει καλύτερα τη σημερινή νεολαία η οποία κινείται σχεδόν μαζικά στη hip-hop σκηνή.
Οι Bob Vylan σχηματίστηκαν το 2017 από τους Bobby Vylan (φωνή, κιθάρες, παραγωγή) και Bobbie Vylan (τύμπανα, παραγωγή) στο Ipswich και σύντομα εξαπέλυσαν μια «ομοβροντία» από DIY ψηφιακές κυκλοφορίες, δίνοντας στον κόσμο πολλούς και ικανοποιητικούς λόγους για να τους ανακαλύψει. Όλες τους οι αρχικές κυκλοφορίες συνοδεύονταν από ανάλογα DIY videos με τη μπάντα να κάνει πραγματικά θραύση. Το ντουέτο με τη μουσική του και τους στίχους του, αποτυπώνε την ίδια την ουσία της εργατικής τάξης, της σύγκρουσης, του punk και του grime hip-hop, σε επίπεδο δρόμου.
Αν τα ντεμπούτο άλμπουμς των Body Count, και των Rage Against The Machine τo 1991, ήταν η κραυγή και τα soundtrack της εξέγερσης, απότοκο του άγριου βασανισμού του Αφροαμερικανού Rodney King στις ΗΠΑ την ίδια χρονιά, το We Live Here των Bob Vylan είναι το αντίστοιχο soundtrack του κινήματος Black Lives Matter που γεννήθηκε μέσα από τις εξεγερσιακές φλόγες του ξυλοδαρμού μέχρι θανάτου του επίσης Αφροαμερικανού George Floyd που δολοφονήθηκε από αστυνομικούς τον Μάιο του 2020 στη Μινεάπολη των ΗΠΑ.
Το ομώνυμο τραγούδι κυκλοφόρησε μέσα στη ζοφερή πραγματικότητα και με ένα άγνωστο, ίσως ανύπαρκτο μέλλον να φαντάζει το πιθανότερο, στη πρώτη καραντίνα του Covid-19 στις 27 Μαρτίου του 2020.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 5 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, ξεπηδώντας πραγματικά μέσα από τους φλεγόμενους δρόμους, μιας ακόμη εξέγερσης-αποτέλεσμα της αχαλίνωτης άσκησης της εξουσίας,των ένστολων προστατών της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας των λίγων.
Αρκετός κόσμος ακριβώς λόγω των παραπάνω γεγονότων, θεώρησε το άλμπουμ ως αυτό που αποτύπωνε πραγματικά μία ακόμη ζοφερή εποχή του ανθρώπινου είδους. Ωμό, λυσσασμένο, καταγγελτικό μπροστά στη σιδηρά πυγμή της Δημοκρατίας, η οποία μας απέδειξε για μια ακόμη φορά, ότι μπορεί μια χαρά και μόνη της - χωρίς να καλεί σε βοήθεια τον φασισμό - ώστε να σε κάνει να μην μπορείς να αναπνεύσεις.
Ένας δίσκος που ξεγύμνωνε από κάθε προπαγανδιστικό περιτύλιγμα, την ουσία του Κράτους και το μοναδικό πρόσωπο του: Αυτό της καταπίεσης και της επιβολής στη συμμόρφωση, μέσω της αποκλειστικής βίας.
«Κυριολεκτικά ζούμε εδώ!», λέει ο Bobby, αναφέροντας τον τίτλο του άλμπουμ τους.
«Επειδή ζούμε επί τόπου και βλέπουμε τι συμβαίνει, το γράψαμε κατά τη διάρκεια του λοκντάουν, στο αποκορύφωμα των διαδηλώσεων γύρω από τη δολοφονία του George Floyd, αλλά δεν γράφτηκε την εβδομάδα που αυτός δολοφονήθηκε».
Γράφτηκε πριν από πολλά πολλά χρόνια. Ο ρατσισμός δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε και η οικονομική δυσπραγία, ούτε η αστυνομική βία αδερφέ! Είναι δύσκολα τα πράγματα εδώ έξω και τα ζούμε, όπως όλοι οι άλλοι. Οι άνθρωποι που ζουν μέσα από τις διάφορες περσόνες των social media λένε, «Ω, αν δεν γελάς, τότε κλαις. Αλλά νομίζω ότι αν όλοι μας περνούσαμε λιγότερο χρόνο χωρίς να χασκογελάμε χωρίς λόγο, ίσως κάναμε κάτι περισσότερο».
Γεγονός είναι, ότι οι Bob Vylan προσπάθησαν να βρουν δισκογραφική εταιρία για να βγάλουν το άλμπουμ τους, αλλά όποια πόρτα και να χτύπησαν αυτή δεν άνοιγε. Δεν ήταν οι ακατέργαστες κιθάρες, στα όρια του πρωτόγονου hardcore-punk ήχου. που τους απέρριπταν, έχουν βγάλει οι δισκογραφικές και πιο extreme δίσκους.
Η πόρτες δεν άνοιγαν λόγω της θεματολογίας των στίχων τους. Η αστυνομική βία, η ακραία φτώχεια, τα ακριβά ενοίκια που οδηγούν στο πεζοδρόμιο ακόμη και ανθρώπους που έχουν μία δουλειά. Ακόμη, ο «εξευγενισμός» των πόλεων με σκοπό το κέρδος, η ψυχική υγεία, η πατριαρχία, ο καπιταλισμός σε προχωρημένο στάδιο, η ομοφοβία, η τοξική αρρενωπότητα, η πολιτική υποκρισία της Βρετανίας και η φαρμακοβιομηχανία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που σκορπούν το φόβο στη χαμηλή και μεσαία τάξη, είναι μεταξύ άλλων τα θέματα που καλύπτονταν- συνολικά στους στίχους τους.
Οι Bob Vylan θεωρήθηκαν πολύ μεγάλο κοκτέιλ μολότοφ για να το χειριστεί μια εταιρεία, ένα περιοδικό ή ένας ραδιοφωνικός σταθμός.
Η απάντηση ήταν ότι αυτή η μουσική ήταν πολύ ακραία για να κυκλοφορήσει.
«Το πήγαμε σε όλους - δημόσιες σχέσεις, περιοδικά, blogs, ραδιοφωνικούς pluggers, playlists, σε όλους - και όλοι μας είπαν το ίδιο πράγμα: "Μας αρέσει, αλλά είναι πολύ ακραίο"», είχε πει ο Bobby Vylan, σε μία του συνέντευξη στο NME.
Αυτό συμβαίνει με την αλήθεια, είναι ακραία.
Το ντουέτο αποφάσισε να πάρει τη τύχη του και κυρίως τη μουσική του στα χέρια του, κυκλοφορόντας οι ίδιοι τους τις δουλειές τους και δικαιώθηκαν.
Όταν οι Bob Vylan κυκλοφόρησαν το We Live Here σε δική τους DIY ψηφιακή διανομή και σε μικρό αριθμό βινυλίων, μπορούσαν να δουν ότι αποκτούσαν μια βάση οπαδών η οποία συνεχώς μεγάλωνε, αλλά όπως και οι ίδιοι λένε, ήταν ακόμα κάπως «αφελείς» στη διαδικασία της μουσικής προώθησης, απλά και μόνο φωνάζοντας την αλήθεια στα μούτρα της εξουσίας μέσα από το αντιπολιτισμικό τους περιθώριο.
Τη στιγμή που συνειδητοποίησαν ότι το δεύτερο άλμπουμ τους The Price Of Life (που το κυκλοφόρησαν και αυτό μόνοι τους στο δικό τους label Ghost Theatre), είχε τη δυνατότητα να διεισδύσει στα charts, έβαλαν τα δυνατά τους στην προώθηση του, αποφασισμένοι να καταλάβουν, έστω και για μια εβδομάδα, «ένα μικρό κομμάτι του μεριδίου της αγοράς». Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 22 Απριλίου του 2022 και έφτασε ως το νούμερο 18 των charts στο Ηνωμένο Βασίλειο, πράγμα που δεν έχει ξαναγίνει για DIY κυκλοφορία.
«Μετά την επιτυχία του We Live Here, οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες άνοιξαν τη πόρτα κι εμείς είπαμε: Ω! Ας χώσουμε το κεφάλι μας εκεί μέσα και ας κάνουμε μια μικρή βόλτα...», λέει ο Bobbie.
Ωστόσο, ήταν η συνέχεια του The Price Of Life που πραγματικά κέντρισε το ενδιαφέρον του πιο mainstream αλλά σκεπτόμενου κοινού, καθώς μέσα από αυτό και τη συνεχώς ανοδική πορεία της μπάντας, έριξε μια κάπως πιο εστιασμένη ματιά στη αυξάνουσα λιτότητα και τον καθημερινό αγώνα της εργατικής τάξης πολύ πριν καν επινοηθεί ο όρος «κρίση κόστους ζωής».
Το άλμπουμ κατέκτησε τη θέση του «Καλύτερου Alternative Άλμπουμ» των βραβείων MOBO και του «Καλύτερου Άλμπουμ για το 2022» του περιοδικού Kerrang! και του αντίστοιχου βραβείου.
Οι Bob Vylan αναγορεύτηκαν σε κάποιου είδους «προφήτες», ενώ η αλήθεια ήταν, ότι οι ίδιοι προερχόμενοι από τα χαμηλότερα ταξικά στρώματα, ήταν έμφυτα συντονισμένοι με τις εμπειρίες των «γεννημένων χαμένων», μιλώντας για την πραγματικότητα όσων συνέβαιναν στο Ηνωμένο Βασίλειο, πολύ πριν γίνουν πρωτοσέλιδα και τους ανακαλύψουν οι μάζες.
Η συνέχεια ήταν επακόλουθα ανοδική. Το τρίτο τους άλμπουμ Humble As The Sun κυκλοφόρησε στις 10 Απρίλη του 2024. Ένας πιο - ας μου επιτραπεί να πω - εμπορικός (αλλά όχι ξεπουλημένος) δίσκος, με πολλές συμμετοχές μουσικών και αρκετά διαφορετικός μουσικά από τις προηγούμενες δουλειές τους, χωρίς όμως να έχουν «λειάνει» στο παραμικρό την αιχμηρότητα των στίχων τους, πράγμα που τους έκανε να φτάσουν στα αυτιά και στα μυαλά ενός ακόμη μεγαλύτερου κοινού. Το Humble As The Sun ανέβηκε λίγο μετά τη κυκλοφορία του στο νούμερο 1 των Βρετανικών charts για τα hip-hop και R&B άλμπουμ και στο νούμερο 3 των ανεξάρτητων άλμπουμ.
Ο δίσκος γνώρισε την αποθέωση από όλον τον mainsteam μουσικό τύπο και ραδιόφωνα και κάπως έτσι οι Bob Vylan κατόρθωσαν με πείσμα να γίνουν ένα από τα πιο «καυτά νέα ονόματα», καταφέροντας και αναγκάζοντας όλους αυτούς που πριν τους θεωρούσαν «ακραίους» και τους έκλεινα τις πόρτες, σήμερα να διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα τους έχει κοντά του.
Εντάξει δεν συμβαίνει πρώτη φορά, το ίδιο έγινε και με το punk στα 70’s, το ίδιο και στα 90’s, αλλά όλο αυτό μας δείχνει και κάτι ακόμη. Ότι η καπιταλιστική μουσική βιομηχανία προκειμένου να βγάλει χρήμα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να τη φτύνεις ή να ξερνάς στα μούτρα της. Κι εκεί είναι και το όλον του καπιταλισμού, δεν έχει καμία δική του ηθική και αξιοπρέπεια μπροστά στο κέρδος.
Και τελικά σκεφτείτε ποιος είναι ο τελικός νικητής;
Μια εταιρία που θα βγάλει για κάποιο ελάχιστο χρονικό διάστημα μερικά εκατομμύρια από τον ίδιο τον χλευασμό της; Ή μια μπάντα που πλέει μέσα στο χρόνο προκαλώντας εμπεριστικές διαθέσεις, που διεγείρει συνειδήσεις ακόμη και μετά από πολλά χρόνια και ανακαλύπτεται συνεχώς από την εκάστοτε επόμενη γενιά ακροατών, χώνοντας στα μυαλά τους ιδέες που αμφισβητούν, εξεγείρουν και καμία φορά ανατρέπουν την κανονικότητα της κυρίαρχης αφήγησης;
Όπως λέει και ο Bobby: «Ένας αποθαρρυμένος άνθρωπος δεν ωφελεί κανέναν. Αν δεν έχεις την ενέργεια, δεν είσαι χρήσιμος για τον σκοπό».
Νομίζω ξέρετε ποιος είναι ο νικητής...
Οι Bob Vylan εμφανίζονται στα μέρη μας μαζί με τους θρυλικούς Prodigy και τους Pendulum στις 4 Ιουλίου στη πλατεία Νερού, στα πλαίσια του Release Αthens Festival.
