“Disco 2000” - Nick Cave (Pulp)
Θα υποθέταμε πως αυτό το αριστούργημα των Pulp, με τους παιχνιδιάρικους στίχους και το ριφ που εκλάπη από το “Gloria” της Laura Branigan, δεν ταιριάζει στο στιβαρό προφίλ του Αυστραλού. Κι όμως, η πτώση της ταχύτητας δεν αφαιρεί τίποτα από τη μαγεία του και η υποδειγματική εκτέλεση του Cave έγραψε τη δική της ιστορία.
“Drive-In Saturday” - Morrissey (David Bowie)
Ο Moz διασκευάζει ζωντανά ένα από τα πιο τρυφερά κομμάτια του Bowie. Και το κάνει δικό του, όχι μόνο αλλάζοντας τους στίχους (αντί για τον Jagger, π.χ., αναφέρει τον David Johansen των New York Dolls…), αλλά και προσθέτοντας φωνητικά δικής του επινόησης που συμβάλουν στην κορύφωση, εκεί λίγο πριν το τέλος.
"Ruby Baby” - Bjork (Drifters)
…ή πώς ένα μέτριο, ξεχασμένο τραγούδι των Drifters από τα 50’s ζει δεύτερη ζωή. Λίγα χρόνια πριν βάλει σε όλους τα γυαλιά με το σόλο ντεμπούτο της, η Bjork κυκλοφόρησε ένα τζαζ άλμπουμ δίπλα στο τρίο Gu›mundar Ingólfssonar. Η συγκεκριμένη διασκευή, που δεν ακούστηκε ποτέ όσο της αξίζει, αποδεικνύει πόσο θεϊκή τραγουδίστρια ήταν από τότε.
“I Just Don’t Know What To Do With Myself” - The White Stripes (Tommy Hunt)
Ερωτική απόγνωση στον 21ο αιώνα. Ο τίτλος από μόνος του είναι ευφυής, το ίδιο και οι αυξομειώσεις της έντασης από την αφηνιασμένη κιθάρα του τρελο-Τζακ. Όπως και να το κάνουμε, θέλει μαγκιά για να βγάλεις από το χρονοντούλαπο ένα μελοδραματικό ποπ κομμάτι και να το μετατρέψεις σε ροκ δυναμίτη.
“If It Be Your Will” - Antony Hegarty (Leonard Cohen)
Στον αντίποδα της μπάσας φωνής του Leonard Cohen, η οπερατική ερμηνεία του Hegarty δίνει σίγουρα μια άλλη διάσταση. Oι δε νευρικές κινήσεις του τελευταίου, όπως παρουσιάστηκαν στο dvd “I’m Your Man”, είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ερμηνείας, όπως βέβαια και η όλη του παρουσία.
