Δύο κατηγορίες ανθρώπων ζηλεύω πιο πολύ: τους ανθρώπους που κάνουν πολλά ταξίδια και εκείνους που διαβάζουν πολλά βιβλία. Αν ήταν στο χέρι μου, κάθε καλοκαίρι, θα περνούσα τουλάχιστον τη μισή διάρκεια των διακοπών σε κάποια απομακρυσμένη παραλία (ιδανικά χωρίς σήμα) και το μόνο που θα έκανα όλη μέρα θα ήταν να κολυμπάω και να διαβάζω. Σε αυτόν τον ιδεατό κόσμο, στην πλάτη μου φορτώνω μόνο συμπράγκαλα για camping, πετσέτα, καπέλο, αντιηλιακό και κάποια ή όλα από τα παρακάτω:

-        Τον "Σινεφίλ" του Walker Percy -αναγνωρισμένο ως ένα από τα 100 καλύτερα αγγλόφωνα μυθιστορήματα όλων των εποχών, το οποίο γράφτηκε στα 60s αλλά για πρώτη φορά μεταφράζεται στα ελληνικά- για την ιστορία ενός τύπου που λατρεύει τις ταινίες και μισεί τη δέσμευση, ο οποίος λίγο πριν τα 30 μπαίνει σε ένα τρένο στην Νέα Ορλεάνη και ξεκινά να ανακαλύψει το νόημα της ζωής.

 

-        Τoν "Πέδρο Πάραμο" του Μεξικανού Juan Rulfo, στη wishlist μου εδώ και χρόνια, ως ένα από τα μυθιστορήματα που επηρέασαν το έργο του Gabriel Garcia Marquez και ένα από αυτά τα βιβλία που κριτικοί και κοινοί θνητοί χαρακτηρίζουν ανεπανάληπτο αριστούργημα.

 

-        Την "Εκπνοή" του Ted Chiang: μικρά διηγήματα επιστημονικής φαντασίας (κάπου διάβασα να παρομοιάζονται με επεισόδια Black Mirror) από τον κινεζικής καταγωγής Αμερικανό συγγραφέα στον οποίο οφείλεται το Arrival του Denis Villeneuve.

 

-        Τη "Λατρεία" της Hannah Kent: αφενός γιατί ψοφάω για εφηβικούς έρωτες (εδώ ανάμεσα σε δύο έφηβα κορίτσια που μεταναστεύουν το 1936 από την Πρωσία στην Αυστραλία), αφετέρου γιατί είχα κυριολεκτικά ρουφήξει τα δύο προηγούμενα βιβλία της, "Έθιμα Ταφής" και "Οι Καλοί".

-        Τον "Καπετάν Μιχάλη"  του Νίκου Καζαντζάκη διότι το αναβάλω από πάντα.

 

Ταινίες σπάνια βλέπω στις διακοπές (εκτός αν τύχει επίσκεψη σε κάποιο θερινό, κι αυτό τις περισσότερες φορές για κάποια επανέκδοση, όχι για νέα κυκλοφορία). Τις σειρές επίσης τις θεωρώ «χειμερινό σπορ», αλλά αν αποφάσιζα να αφιερώσω χρόνο σε κάτι φέτος το καλοκαίρι (και δεδομένου ότι μόλις τελείωσα το The Bear που αναδείχθηκε ως «χιτάκι» του Ιουλίου), θα επέμενα σε “light packing”, άρα στην τσάντα μου θα έβαζα το βραβευμένο με Emmy (και ξανά υποψήφιο) Hacks με τη Jean Smart στο ρόλο μιας φτασμένης stand-up comedian που αναγκάζεται να συνεργαστεί με μία νέα κωμική συγγραφέα, προκειμένου να επανεφεύρει τα σκετσάκια της για να μη χάσει τις καθιερωμένες εμφανίσεις της σε καζίνο του Las Vegas.

Όσο για τις μουσικές μου επιλογές, εκείνες συνήθως υποκινούνται από τον ψυχαναγκασμό («πρέπει να ακούσω όλους τους δίσκους που έχουν βγει φέτος» και να ξεκοκαλίσω τις λίστες του τύπου Pitchfork’s Best New Music, NPR Music’s New Music Friday και Gorilla vs Bear’s best songs of 2022) και αναιρούνται από τη διάθεση, η οποία με οδηγεί σε κάποιο για χιλιοστή φορά στο (αψεγάδιαστο) τελευταίο άλμπουμ των Avalanches, We Will Always Love You.