Όλα άψογα και με γούστο παιγμένα, όπως πάντα. Υποψιάζεσαι όμως ότι δεν ίδρωσε κανείς για να σκεφτεί τα τι, τα πώς και τα γιατί, αφήνοντας έτσι τα πάντα στον αυτόματο πιλότο...

Αποδοκιμάζει το ποπ φτιασίδωμα, ξεσκονίζει τα soul βινύλια, διαβάζει τις βιογραφίες της Nina Simone και του Curtis Mayfield και ανακαλύπτει ξανά την R&B αισθαντικότητα των 1960s...

Χορευτικό, υπνωτικό, λυσσαλέο και επαναστατικό, προτάσσει μια δυστοπική κριτική της εγχώριας καθημερινότητας και θυμίζει ιλιγγιώδη περιπλάνηση ανάμεσα σε ελικοφόρες μηχανές και νέον οθόνες...

Κινούμενοι και πάλι στα ενδιάμεσα μεταξύ παράδοσης/συγχρονικότητας και τοπικότητας/οικουμενισμού, φτιάχνουν έναν δίσκο αντάξιο της ιστορίας τους, με μερικά πραγματικά όμορφα τραγούδια...

Με την αντιφατική μέθοδο του οριοθετημένου αυτοσχεδιασμού και με χρήση φυσικών οργάνων δίπλα στα κυρίαρχα synths, οι Αμερικανοί φτιάχνουν ένα ανθρώπινα ζεστό και εσωτερικό άλμπουμ...

Χωρίς στείρους νεοχιπισμούς, σερβίρουν ένα πανσεξουαλικό χαρμάνι από post-psych groove και απαστράπτουσες κιθάρες, δοξάζοντας τη Διονυσιακή ψυχεδέλεια των 1960s...

Η καθημερινότητα των απόκληρων στην Αθήνα αποτυπώνεται γλαφυρά, ενίοτε με αναίδεια και τσαμπουκά, από ένα παιδί μεταναστών που κρατάει κομπολόι και δηλώνει «μαύρος Ελληνάρας»...

Από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που ακούσαμε σε επίπεδο πρότασης στην εγχώρια δισκογραφία των τελευταίων χρόνων: ένα σημαντικό στιγμιότυπο που γενικά πέτυχε, παρά τις επιμέρους αστοχίες...

Συναυλιακά τραγούδια, αψεγάδιαστη παραγωγή και επιμέρους στιγμές στις οποίες μπορείς να «ψαρώσεις» με κάποιο riff του Peterson, με τα ντραμς του Hoglan ή με κάποιο σόλο του Skolnick

Στα singles που κυκλοφόρησαν πριν περίπου μισό αιώνα από τη Sansu, πρωταγωνιστεί η γρέζα και πληθωρική φωνή μιας τραγουδίστριας που λόγω συγκυριών και μόνο δεν κατάφερε να γίνει σταρ τεραστίων διαστάσεων...

Μινιμαλιστικές trip hop πινελιές, παράξενα φωνητικά εφέ και ηλεκτρονικοί ήχοι ντύνουν το νεφελώδες όραμα του περιπετειώδους soulman, που μας καλεί να συντονιστούμε με το ζαλισμένο σύμπαν του...

Οι Θεσσαλονικείς παραμένουν στις επάλξεις του ακραίου και παράδοξου ήχου, παραδίδοντας έναν black metal κατακλυσμό με σαφή ψυχεδελικά θέλγητρα, με την καρδιά τους να παραμένει σταθερά σκοτεινή...

Κελαρυστές κιθάρες, φωτεινά και ζεστά χρώματα (τονικά και οπτικά), prog αναπτύξεις και ένα συναίσθημα αιώρησης ανάμεσα στο ονειρικό και στο πραγματικό...

Ένα γελοίο και ταυτόχρονα βαρετό τσίρκο κακογουστιάς, ανύπαρκτων συνθέσεων, αποκρουστικής στιχουργίας και ακατάσχετης βωμολοχίας...

Συμμετέχει με ενδιαφέροντα τρόπο στον αδιάκοπο διάλογο του χθες και του σήμερα, αλλά δεν προχωρά την όλη ιδέα στο επόμενο στάδιο...

Κατάλληλο για να θωπεύσει κανείς μακρυμάλλικες μνήμες από μπάρες με δυνατές κιθάρες, αλλά και ως δώρο Χριστουγέννων στο κορίτσι που αγαπημένος της καλλιτέχνης θα είναι φορέβα ο Σωκράτης Μάλαμας...

Παχύρρευστα κιθαριστικά riff και επιθετικό heavy rock με stoner πανωφόρι, σε έναν εφευρετικό εγχώριο δίσκο, που οφείλει να ακούγεται δυνατά...

Στο πρώτο του προσωπικό άλμπουμ σε 30 χρόνια καριέρας, ο «νονός» του power metal λαμβάνει το συναισθηματικό bonus από τον ενθουσιασμό που σκόρπισε η είδηση του reunion με τους Helloween και τον Michael Kiske...

Μέσα από τις υψηλές του απαιτήσεις σε διάρκεια αλλά και χαρακτήρα, σου ζητά να εστιάσεις στις συνθέσεις, να μπεις στο συνεχώς εναλλασσόμενο μονοπάτι τους και τελικά να βγεις έχοντας αποκομίσει το κέρδος της συμπόρευσης...

Δυνατό του χαρτί, ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, το εκφραστικό βάρος του οποίου σκορπά τους κρητοέντεχνους των καιρών μας με την ορμή που σκόρπισε και ο Ιησούς τους αργυραμοιβούς από τον Ναό του Σολομώντα...