Τα κύμβαλα της δημιουργικής φαγούρας ηχούν ξανά για τον Steve Wynn και την παρέα του, που καταφέρνουν να μην ακουστούν γέροι σχεδόν 40 χρόνια μετά το αριστουργηματικό The Days Of Wine And Roses...

Αποτυπώνονται γλαφυρότατα ως rockers σε ένα χλιαρό indie σήμερα, με έναν τρόπο που δεν έχουν καταφέρει τόσες και τόσες μπάντες νέων παιδιών...

Χωρίς φιοριτούρες, μάς φέρνει σε επαφή με τα ρεμπέτικα που άνθισαν στις Η.Π.Α. στις αρχές του 20ού αιώνα, ανάμεσα σε ανθρώπους που πήγαν εκεί ως ανειδίκευτοι εργάτες και όχι ως αναγνωρισμένοι μουσικοί...

Δοξάζουν την απρόσωπη απανθρωπιά του Διαστήματος, καθώς πλέουν ανάμεσα στις θάλασσες του black, του death και του crust, με ένα σκαρί από hardcore και grind...

Kατάφεραν να βρουν τον τρόπο να υπάρξουν στο τώρα, αν όχι με εντελώς νέους όρους, πάντως σίγουρα χωρίς την ανάγκη του όποιου ένδοξου παρελθόντος ως δεκανικιού...

Μπαίνεις με το δεξί μα βγαίνεις με το αριστερό, σε έναν δίσκο που έχει κάτι να πει, μα την ίδια στιγμή δείχνει και να το χάνει...

Ένας κύκλος τραγουδιστών παραμυθιών και χειροποίητων επών, που ανυψώνει μικρά, προσωπικά δράματα μέσα σε σπίτια φτιαγμένα από πηλό και προβατοκούραδα, με φόντο το πρωτομεσαιωνικό βασίλειο του Bryneich...

Ένας δίσκος απλός, μαζί όμως και ιδιότυπος, εκεί όπου η πιο παιχνιδιάρικη όψη του Μάνου Χατζιδάκι συναντά τον Μιχάλη Σιγανίδη, με καταλύτη τη Λένα Πλάτωνος...

Ο Scott Stapp (των Creed) παίρνει τη θέση του μακαρίτη Scott Weiland, όλα είναι σωστά, δεν προκύπτει όμως και κάτι κατ' ανάγκη καλύτερο του πρώτου δίσκου...

Αφήνει πίσω τα σπουδαία ερωτοτράγουδα του I Love You Honeybear για έναν λαβύρινθο εγωμανίας και ανούσιων προκλήσεων, όπου όμως αραδιάζει αριστοτεχνικά αλήθειες πανανθρώπινες και διαχρονικές...

Μια καλοφτιαγμένη βουτιά νοσταλγίας στα 1990s, με ψυχρές κιθάρες, που όμως δεν φτάνουν στα κακοτράχαλα τοπία της παγωμάρας: σαν να κοιτάζεις τον χειμώνα μέσα από τη ζεστασιά του σπιτιού...

Τόσους δίσκους μετά, το τιμόνι των Καναδών εξακολουθεί να κρατά ο ακατάσχετος φορμαλισμός και η συνταγογραφημένη εξέλιξη των στιχουργικών και μελωδικών δρόμων...

Είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι ένας 75χρονος καταφέρνει να φτιάξει ένα γάργαρο συνονθύλευμα τόσο συγγενικό στον Fennesz, γεμάτο lap steel κιθάρες και ιδιόρρυθμα glitch κουμπιά...

Ενδιαφέρουσες ζυμώσεις με πειραματικό χαρακτήρα, σε έναν δίσκο-συγκατοίκηση ικανό να ανατρέψει τα δεδομένα με τα οποία τον πλησιάζεις...

Στον μόλις 2ο δίσκο τους εδώ και 15 χρόνια, κατορθώνουν να παρουσιάσουν ένα fantasy concept προσωπικής σύλληψης με την εύπεπτη επιφάνεια του σουηδικού μελωδικού death...

4 χρόνια μετά το αμφιλεγόμενο Reflektor, μοιάζουν αμετανόητοι στη διάθεσή τους για χορό, ενώ παράλληλα κριτικάρουν την εποχή της απεριόριστης πληροφορίας και της όλο και μικρότερης συναισθηματικής εμπλοκής με αυτήν...

Κρυστάλλινα ποτήρια με prosecco, παγωτό φιστίκι στα στενά του λιμανιού του Positsano και τηλεφωνικές (ερωτικές) εξομολογήσεις στην ατελείωτη αμμουδιά του παραθεριστικού κέντρου Passoscuro...

Φρεσκάρει τα δεδομένα, φτάνοντας στον πιο ενδιαφέροντα δίσκο του εδώ και αρκετά χρόνια. Για επανεκκίνηση ή για νέο ήχο, όμως, ούτε λόγος...

Πανάλαφρα ηλεκτρονικά αναπτύγματα «κεντημένα» σε μοντέρνο soul καμβά γεννάνε μερικά καλοκαιρινά τραγούδια-στολίδια, θυμίζοντάς μας ότι το lounge δεν χρειάζεται να είναι το καταφύγιο των άμουσων...

Παρά τα όσα ενθουσιώδη γράφονται και είναι από μόνα τους αντικείμενα μελέτης, αυτό το γενικώς καλό μα όχι πάντα ενδιαφέρον άλμπουμ απέχει εμφανώς από τις πολύκροτες δουλειές που υπόγραψε στο παρελθόν ο δημιουργός του...