Ακούγοντας το εναρκτήριο “D.N.R.”, αναρωτιέμαι μήπως οι Zoroaster άκουσαν το “Feel Good Hit of the Summer” σε λάθος στροφές στο pick-up και μάλιστα υπό την επήρεια Nicotine, Valium, Vicodin και συναφών. Τα κομμάτια διαδέχονται ευχάριστα το ένα το άλλο και φτάνω στο διαφορετικό “Trident” που καταφέρνει επάξια να χαρίσει ένα αστραφτερό χαμόγελο στο “gimme shelter”, βγάζοντας, δειλά μεν, γλώσσα, όπως απεικονίζεται στο πασίγνωστο logo του Mick και της παρέας του, “lips and tongue”. Αδιαμφισβήτητες εκπλήξεις του album τo χαοτικό “Firewater”, το ταξιδιάρικο “Odyssey II” και το πειραματικό, έσχατο ομότιτλο. Εν κατακλείδι και εν τω συνόλω το “Matador” αποτελεί ένα αξιοπρεπές σύγχρονο οικοδόμημα χτισμένο στη μέση του πουθενά. Ελπίζω μόνο κουμπάρε να βρει καλούς φίλους – γείτονες και μάλιστα λίαν συντόμως...

Χαραλάμπης Τ.


Απάντηση:
Ήμουν σίγουρος ότι τα φαινομενικά “ευαίσθητα” αυτάκια του κουμπάρου μου, θα γούσταραν αυτό το συνονθύλευμα θυμιατού, σκόνης και LSD. Και αυτό διότι οι ZOROASTER δεν είναι αυτό που λεν οι φλώροι, “ντεμοντε”. Οι επιρροές από τα καβλερά 90s της ακμής του stoner, προσφέρουν στον alternative ακροατή μια ψευδαίσθηση χορευτικής διάθεσης και summer υποκουλτούρας, που αρέσει στα αδύνατα αγόρια με τα κοκάλινα μαύρα γυαλιά. Στην πραγματικότητα το “Matador”, οπως υποδηλώνει και το όνομα του, σε έχει καρφώσει στο κεφάλι (σε ανύποπτη στιγμή) και εσύ απλά συσπάσαι στους ρυθμούς του “Trident” (...άρεσε και στον ουμπάρο).

Αλέξανδρος Τοπιντζής