Μέσα στις εκατοντάδες φορές που έχω ακούσει αυτόν τον δίσκο, δεν ήταν λίγες οι στιγμές που έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται, πλάθοντας ουσιαστικά μια προσωπική εκδοχή της πραγματικότητας και της ιστορίας...Τι θα γινόταν αν ο Jogi Kaiser, ο τραγουδιστής των SIEGES EVEN τότε, συνέχιζε μαζί τους;Θα έβγαζαν και άλλα ανάλογα κομψοτεχνήματα, θαμπώνοντας εν μέρει το “A Sense of Change” ή αυτός ο δίσκος ήταν προορισμένος να λάμπει εσαεί...; Είναι αυτός ο δίσκος αποτέλεσμα συμπτώσεων, μια συγχρονισμένη συγκυρία, περιστρεφόμενη γύρω από αυτήν την φωνή..;

Πάνω εκεί όμως, στην παραζάλη των άσκοπων μυθοπλασιών, πατάω εκ νέου το Play και αντιλαμβάνομαι για πολλοστή φορά ότι τίποτα, καμία “κατά συνθήκη ισορροπία” δεν μπορεί να αποδυναμώσει την αξία, αλλά κυρίως την διαχρονική ομορφιά αυτού του δίσκου.

Χαλαρώνοντας από τις επίπονες, δαιδαλώδεις και σχεδόν ψυχαναγκαστικές ερωτοτροπίες με την ακραία, τεχνικότατη έκφανση της prog διάστασης, όπως αποδόθηκαν στο “Steps” album, οι SIEGES EVEN φλερτάρουν επιμελώς με μια πιο jazzy/art rock προσέγγιση, σε αυτόν τον δίσκο. Οι πυκνές αλλαγές, τα ακουστικά μέρη, η υψηλή τεχνική κατάρτιση παραμένουν ανόθευτα για να ικανοποιήσουν τους πιουρίστες.

Υμνούμε την δεινότητα των αδερφών Holzwarth, οι οποίοι δεν αρκούνται απλώς στο να οικοδομήσουν στέρεα το ρυθμικό μέρος του κτίσματος, αλλά το ομορφαίνουν εν τη γενέσει του με πολυποίκιλτα στολίδια. Υμνούμε και την αξιοσύνη του Markus Steffen στις κιθάρες: μελωδικός και συνάμα τεχνικός, κυοφορεί άψογα το μινιμαλιστικό πρίσμα των συνθέσεων, καθώς μόνο τα αναγκαία έχουν λόγο ύπαρξης και όχι τα πολλαπλά στρώματα ήχων/φτιασίδια που ίσως θα απαιτούσε ο εθισμένος στον μαξιμαλισμό prog ακροατής.

Ο χώρος βλέπετε, είναι απαραίτητο να είναι ευρύς για να λάμψει η φωνή του Jogi Κaiser. Τιμώντας τις θεατρικές του καταβολές, χρωματίζει την κάθε του ερμηνεία με χρώματα συναισθημάτων από το ταξίδι της ανθρώπινης ψυχής. Ακροβατεί μεταξύ θλίψης και συγκρατημένης αισιοδοξίας, πάντα διάφανος, εύθραυστος και αβέβαιος για το επόμενο βήμα.

O "διάλογος μεταξύ ελπίδας και θανάτου" ορίζει την στιχουργική αντίληψη του Markus Steffen και έχοντας πλήρη συναίσθηση του πρωτογενούς υλικού ο Kaiser μεγαλουργεί (ηχογραφώντας μάλιστα τα μέρη του σε 3 μέρες...) δίδοντας μια βαθιά συναισθηματική και σχεδόν ζώσα, ανθρώπινη υπόσταση στο δημιουργήμα των Sieges Even.

Οι τεχνικοί όροι είναι για τους τεχνοκράτες και εγώ δεν πρόκειται να τους χρησιμοποιήσω. Δεν είναι ανάγκη...η καθάρια φωνή αυτή υποκινεί μάζες βαθιά στην ψυχή και σε παρασέρνει μαζί της, από τα απύθμενα βάθη σε καταγάλανους ουρανούς και πάλι προς τα κάτω..Κάποιοι θα μιλήσουν για ιδιότυπη προφορά, κάποιοι για μια υφέρπουσα ψυχρή και αποστασιοποιημένη αντίληψη. Δεν έχει σημασία...

Αυτός ο δίσκος απαιτεί να τον ανακαλύψετε...Να ακούσετε τις υπέροχες μουσικές που τον κατακλύζουν, απαιτώντας προσεκτική ακρόαση, για να αναδυθούν όλα τα μουσικά αρώματα προς τιμήν μίας ευωδιάς, αυτής της μαγικής φωνής του Jogi Kaiser.

Tώρα ξέρω γιατί πλάθω φανταστικές ιστορίες...Όχι, τίποτα δεν μπορεί να αμαυρώσει το “A Sense Of Change” που μαζί με το “Craft” των SOUL CAGES και το “A Pleasant Shade Of Grey” των FATES WARNING συναποτελούν την προσωπική μου Aγία Τριάδα για το Prog Metal. Aπλώς είναι η μελαγχολία που μου γεννάει η απουσία της φωνής του Jogi Kaiser από την Τέχνη..

Seemingly endless hours
Riding on a search of lucidity
Seemingly endless hours

Hoping to escape obscurity
Still we smile
While hope and death carry on their dialogue
Still we dance

Κείμενο: Bασίλης Γρηγορίου