Το να συζητάς με έναν από τους πιο οξυδερκείς και φιλοσοφημένους μουσικούς της εποχής σου και να αισθάνεσαι τόσο μεγάλη οικειότητα, είναι μάλλον κάτι τόσο σπάνιο, όσο και οι αδύνατες στιγμές στα albums των PAIN OF SALVATION. Μια ολιγόλεπτη συζήτηση με τον Daniel Gildenlow και τον Johan Halgren αποτελεί από μόνη της γεγονός, μεγαλύτερο από το ακουστικό live που έδωσαν οι Σουηδοί, στα πλαίσια του party του περιοδικού Rock Hard…
Η πρώτη ερώτηση παραείναι τυπική…Καταλαβαίνω ότι σ’αρέσει να παίζεις με τις λέξεις. Γιατί ονόμασες το νέο σας album “Scarsick”;
Γιατί έχει πολλούς διαφορετικούς τρόπους να το ερμηνεύσεις. Φυσικά αποτελείται από τις λέξεις “scar” (ουλή) και “carsick” που περιγράφει μια κατάσταση ναυτίας όταν οδηγείς. Οι λέξεις “scar” και ‘sick” δέχονται πολλές ερμηνείες στα αγγλικά και πολύ περισσότερες στα σουηδικά. Είναι όταν έχεις βαρεθεί κάτι υπερβολικά και σε αρρωσταίνει. Περιγράφει στην πραγματικότητα την τάση να κάνεις εμετό, κάτι που σε βγάζει εκτός εαυτού, σε τρελαίνει…
Το “Scarsick” είναι προφανώς το πιο heavy album σας. Τι σε έκανε να χάσεις την υπομονή σου;
Λοιπόν, αυτό το album μας πάει πίσω στο 2002 και πολύς κόσμος ξέρει ότι έχουν συμβεί αρκετά πράγματα από τότε, σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχω ασχοληθεί διεξοδικά με πολλά θέματα σε αυτό το album και τώρα νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να κυκλοφορήσει. Κάποιος με ρώτησε: «γιατί τώρα;» και του απάντησα «γιατί συμβαίνει κάτι καινούριο; Έχει αλλάξει, μήπως, ο κόσμος;» . Αυτό είναι στην πραγματικότητα το “Perfect Element pt II, στο οποίο αναφέρομαι στο πώς λειτουργεί η κοινωνία και στο πώς μας έχει διαμορφώσει. Προσωπικά, δεν μ’ αρέσει καθόλου ο τρόπος λειτουργίας της…
Σε κανέναν δεν αρέσει…
Συμφωνώ…νομίζω ότι σε κανέναν δεν αρέσει αυτά που συμβαίνουν…
Ώστε, λοιπόν, το “Scarsick” είναι τελικά το “Perfect Element Pt2” ;
(Με μια φωνή…) Ω, ναι!!!(γέλια)
Ο ήρωας του “Perfect Element Pt1” είναι ο ίδιος με του “Scarsick”;
Δεν θα αποκαλούσα τον εαυτό μου “ήρωα”…(γέλια) Θα αποκαλούσα τον εαυτό μου καλύτερα “πρωταγωνιστή”. Στο “PE Pt1” έχουμε δύο βασικούς χαρακτήρες, έναν άντρα και μια γυναίκα. Στο πρώτο μέρος βλέπουμε τον άντρα να κινείται προς τα κάτω σπειροειδώς, εξαιτίας της κοινωνίας. Έχει φτάσει σε ένα τέλμα, το οποίο προσεγγίζεις όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια και βλέπεις ποιος πραγματικά είσαι. Στο νέο album το μελετώ σε κοινωνικό επίπεδο και όχι σε προσωπικό. Έχουμε τα δύο αυτά άτομα, με όλες τις πληγές (“scars”) από το παρελθόν, τα οποία έχουν κενά που προσπαθούν να τα γεμίσουν μέσω των καταχρήσεων και της εξύβρισης των ιδίων και των υπόλοιπων ανθρώπων. Αυτό θυμίζει κατά πολύ και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η κοινωνία. Έχει μια τρύπα στην μέση και προσπαθεί με διάφορους τρόπους να την γεμίσει… Η ίδια η κοινωνία διαμορφώνει τα άτομα τα οποία την αποτελούν και αυτό εξηγεί για ποιο λόγο συμπεριφέρονται έτσι. Στο 2ο μέρος βλέπουμε τον άντρα να κείτεται στο πάτωμα 7 χρόνια αργότερα. Σ’ αυτό το δωμάτιο υπάρχει μόνο μια αναμμένη τηλεόραση, απ’ όπου βλέπει τον κόσμο. Είναι ενδιαφέρον να βλέπει, αφενός, πως έχει εξελιχθεί ο κόσμος, και, αφετέρου, τον τρόπο που προβάλλεται το πορτραίτο του στην T.V. Η τηλεόραση αντανακλά την αλήθεια, τον ίδιο του τον εαυτό και τις επιλογές του. Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρούμε τι έχουμε επιλέξει…Η τηλεόραση μας προβάλει πως έχουμε διαλέξει να είναι η κοινωνία μας και είναι περίεργο που και η κοινωνία είναι πολύ κοντά σε αυτό που θέλει η τηλεόραση. Στο τέλος βλέπουμε τον άντρα να είναι πάλι σε αδιέξοδο, σωματικώς, αυτή τη φορά. Tο τραγούδι “Enter Rain” είναι μια ακόμα προειδοποίηση ότι η κοινωνία οδηγεί τα πράγματα προς λάθος κατεύθυνση.
Johan, συμμετείχες στην σύνθεση του καινούργιου album;
Ναι, συμμετείχα στα drums και στην σύνθεση κάποιων τραγουδιών. Π.χ στο τραγούδι “America” στην εναρκτήρια μελωδία. Όλοι λάβαμε μέρος στις συνθέσεις, δεν είμαστε project, έχουμε δυνατή συντροφικότητα. Φυσικά ο Daniel είναι ο ιθύνων νους, έχει τις ιδέες και ξέρω πάντα ότι οτιδήποτε κι αν κάνει θα έχει πλάκα να συμμετάσχω.
Συγκρίνοντας το νέο σας album με το “BE”, στο οποίο επίσης κατηγορείς την ανθρωπότητα για την κατάντια του πλανήτη και κυρίως τις υψηλές κοινωνικές τάξεις, στο “Scarsick” χρησιμοποιείς λιτή, καθημερινή γλώσσα και τα μηνύματα που θές να περάσεις είναι πιο άμεσα. Αυτό προέκυψε αυθόρμητα, δεν είχες χρόνο να διεισδύσεις σε αυτά τα θέματα ή είχες κάποιο σκοπό, π.χ το album να γίνει αποδεκτό από περισσότερο κόσμο;
Ήθελα το “Scarsick” να απευθύνεται στο ένστικτο όλων το ανθρώπων και για τους στίχους αφιέρωσα πολύ περισσότερο χρόνο, απ’ ότι στο “BE”. Ήθελα τα μηνύματα να είναι απλά και άμεσα. Το οποίο ισχύει και για την μουσική, επίσης. Επειδή το BE αναφερόταν σε άλλου είδους θέματα, οι δομές του μουσικά, στιχουργικά και ιδεολογικά ήταν πιο περίπλοκες. Επειδή όμως το “Scarsick” μελετά κοινωνικά θέματα, ήθελα να ξεχωρίζει για την αμεσότητα του και είμαι πολύ χαρούμενος που τα κατάφερα. Το περίεργο είναι ότι άλλοι το βρίσκουν απλό και άλλοι περίπλοκο.
Μουσικά, πιστεύω, ότι είναι εξίσου περίπλοκο, αλλά στιχουργικά είναι πιο λιτό σε σχέση με το “BE”, στο οποίο η γλώσσα η οποία χρησιμοποίησες ήταν πολύ κοντά σε αυτό που λέμε “φιλοσοφική”…
D: Γενικά χρησιμοποιώ απλές λέξεις, που όμως συνθέτουν περίπλοκα θέματα…J: Όσον αφορά εμένα, πιστεύω ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να γράψεις στίχους με άμεσο τρόπο, που να τους καταλαβαίνει όλος ο κόσμος, απ’ το να γράψεις περίπλοκα θέματα που κρύβουν διάφορα μηνύματα και αυτό το αναγνωρίζω στον Daniel.
Είναι της μόδας, διάφοροι καλλιτέχνες να κατηγορούν την κυβέρνηση των Η.Π.Α. Θέλω να μου πεις πρώτον, εάν πιστεύεις ότι μερικοί το κάνουν αυτό για λόγους δημοσιότητας -φυσικά όχι εσείς- (γέλια), εκμεταλλευόμενοι την δίκαιη οργή του κόσμου και δεύτερον εάν αυτή η εστίαση στην κυβέρνηση των Η.Π.Α μας κάνει να εθελοτυφλούμε μπροστά σε άλλους υπεύθυνους;
Εμείς ασκούσαμε κριτική σε αυτά που συμβαίνουν πριν γίνει της μόδας και πολύ αργότερα άρχισαν και άλλοι να κάνουν το ίδιο. Ο κόσμος δεν αλλάζει, παραμένει ο ίδιος. Εάν ζούσαμε σε παρελθόντα χρόνο οι Η.Π.Α θα ήταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Κριτικάρεις το είδωλο, την εικόνα, γιατί είναι υπεύθυνη για τις πολιτικές και κοινωνικές δομές. Είναι προφανές ότι είναι η βασική δύναμη, από πολιτική άποψη, αλλά υπάρχει και ένα μεγάλο μέρος ευθύνης και για τον υπόλοιπο κόσμο. Το τραγούδι “America” θέλει να θίξει το γεγονός της ύπαρξης προβλημάτων σε παγκόσμιο επίπεδο. Αλλά όταν είσαι στην Αμερική καταλαβαίνεις ότι υπάρχει τεράστια ευθύνη των πολιτών, διότι, καταρχήν, ψήφισαν τους πολιτικούς και, κατά δεύτερον, δεν μπορούν να δούν την τακτική της χώρας έναντι του υπολοίπου κόσμου. Η εικόνα των Η.Π.Α είναι καθόλα διαφορετική έτσι όπως προβάλλεται από τα εγχώρια ΜΜΕ, σε σχέση με την εικόνα που έχουμε εμείς, που είμαστε έξω από αυτήν. Εφόσον υπάρχει δημοκρατία, η κυβέρνηση εκλέγεται από τους πολίτες και αυτό σημαίνει ότι η ηγεσία δεν μπορεί να κάνει κάτι που ο λαός της χώρας δεν επιθυμεί. Κάτι τέτοιο είναι αντισυνταγματικό. Ταυτόχρονα ο λαός της χώρας πιστεύει ότι οι τωρινοί πολιτικοί ηγέτες δεν κάνουν καλά την δουλειά τους, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους κανόνες… Αλήθεια, ποια ήταν η ερώτηση;(πολλά γέλια)
Πάμε να δούμε πληροφορίες για κάποια τραγούδια…Στο “Cribcaged” ακούγεται κλάμα μωρού. Υποθέτω ότι είναι το παιδί σου…
Ναι, ήταν εύκολο να βάλω το μικρόφωνο από πάνω, για λίγα λεπτά…
“Crib” είναι η “κούνια” (σημαίνει , επίσης, κλέβω, αντιγράφω) …Πώς γίνεται κάποιος να εγκλωβιστεί μέσα σε μια κούνια;
Εδώ, πάλι κάνω ένα λογοπαίγνιο. Έχουμε την κούνια του μωρού, αλλά έχουμε και την κούνια του MTV… Συμβαίνει όταν είσαι παγιδευμένος σε ένα πρότυπο και πρέπει να έχεις μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. Cribcaged άνθρωποι είναι αυτοί οι οποίοι συμπεριφέρονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, κάνουν τα ίδια πράγματα με άλλους και παρόλα αυτά θεωρούν τον εαυτό τους ως μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Πάντως προσπαθούν…(γέλια)…προσπαθούν πολύ σκληρά!!!
Το τραγούδι “America” έχει country επιρροές ως ειρωνεία στην αμερικανική παράδοση ή απλώς σ’αρέσει αυτό το είδος μουσικής;
Εξαρτάται…πιστεύω ότι υπάρχει η καλή country και η πολύ κακή country μουσική. Στο τραγούδι αυτό χρησιμοποίησα ένα πολύ δυνατό αμερικανικό συναίσθημα, χαρακτηριστικά της Αμερικής που θα μας παραπέμψουν στην ιστορία της…την country, τα redneck elements, το πώς διαφημίζεται το αμερικάνικο αίσθημα…οπότε ναι…συνδύασα διάφορα “αρώματα” της χώρας με ειρωνική διάθεση…
Το “Kingdom of Loss” παραπέμπει στο “King of Loss”. Πώς σχετίζονται αυτά τα δύο κομμάτια;
Στο P.E. pt 1, στο “King of Loss” ασχολούμαι με το άτομο, τον ίδιο τον “Βασιλιά”. Στο “Kingdom of Loss” ασχολούμαι με το “Βασίλειο” του, που είναι η κοινωνία.
To “Scarsick” τελειώνει με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο; Υπάρχει λύτρωση στο τέλος για τον πρωταγωνιστή;
Υπάρχει, υποθέτω, ένας τρόπος λύτρωσης (γέλια)! Ο χαρακτήρας αυτοκτονεί, πέφτοντας απ’την οροφή ενός κτιρίου, στο τελευταίο κομμάτι, το “Enter Rain”.
Οπότε υπάρχει λύτρωση μέσα από τον πόνο...!
Ακριβώς! Εννοείται, βέβαια, ότι δεν το προτείνω ως λύση, αλλά θέλω να τονίσω τι διαλέγει ένας άνθρωπος που έχει προβλήματα με τον εαυτό του. Μας δείχνει τι πρέπει να αλλάξουμε…υποθέτω, ότι είναι ένας αρκετά τυπικός τρόπος να γνωστοποιείς ένα σημαντικό πρόβλημα.
Θα μας ξαναέρθετε αργότερα μέσα στην χρονιά, για full show;
Ναι, στις 31 Μαρτίου και 1 Απριλίου, νομίζω. Είναι αρκετά σύντομα…
Τότε, μπορούμε να περιμένουμε…
Θα είσαι εκεί;
Εννοείται…
