Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό προσπαθώντας να περιγράψω το αποτέλεσμα της τέταρτης δουλειάς των Kissin’ Dynamiteείναι «γλυκόξινο». Ποτέ μου δεν κατάφερα να αποφασίσω αν τα εν λόγω ανατολίτικα φαγητά είναι του γούστου μου, ακριβώς λόγω της δισυπόστατης φύσης τους.

Κάπως έτσι συμβαίνει και με το “Megalomania”, τον τέταρτο δίσκο των Γερμανών πιτσιρικάδων με το τεράστιο hype που επιδιώκουν να ακουστούν πιο sleazy και glam ακόμα και από τους Motley Crue του “Shout at the Devil”. Στη «γλυκιά» πλευρά του δίσκου οι Kissin’ Dynamite μας παρουσιάζουν ορισμένες αξιομνημόνευτες στιγμές, φοβερές κιθάρες, αλλά και κάποια εντυπωσιακά μελωδικά ρεφραίν, τόσο catchy και εμπορικά όσο προστάζει το ιδίωμα που υπηρετούν. Στην «ξινή» όμως πλευρά του ακούμε κάποια τραγικά ηχητικά εφέ, κάτι σκόρπια ραπ περάσματα, κάποιες στιγμές από Gamma Ray, ορισμένα κάφρικα φωνητικά και λοιπά αντίστοιχα καλούδια. Σας προτρέπω για παράδειγμα να ακούσετε το “DNA”, το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου και να θαυμάσετε την αρμονική εναλλαγή ανάμεσα στο τραγικό συνθεσάιζερ και τον παιδικό ρυθμό, αλλά και το πολύ όμορφο ρεφραίν του. Και εντάξει ο δίσκος περιέχει και σαφώς ανώτερες στιγμές από το εν λόγω τραγούδι, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο επέλεξαν σαν το lead single, παρόλα αυτά όμως όλες υπακούουν λιγότερο η περισσότερο στον διπολικό κανόνα που περιέγραψα παραπάνω. Τρέλα και παράνοια….

Δυστυχώς, ενώ οι Kissin Dynamite έχουν πολύ καλές ιδέες, όρεξη, μουσική κατάρτιση, αλλά μάλλον και χρήματα και γνωριμίες, κοντολογίς οτιδήποτε χρειάζεται για να κάνουν καριέρα, ταυτόχρονα πάσχουν από μια εμμονή να παρουσιάσουν ένα αποτέλεσμα που θα ακούγεται προσωπικό και πρωτότυπο. Το αποτέλεσμα μοιραία είναι τόσο χαοτικό που εγώ ακόμα αναρωτιέμαι αν μου αρέσει και αν έχω ή όχι διάθεση να το ξανακούσω. Τσεκάρετε με δική σας ευθύνη.

{youtube}fPQlqdlZFkw{/youtube}