...Και κάπως έτσι ένας ακόμη θρύλος στο χώρο του doom (μετά τους CANDLEMASS) μας αποχαιρετά. Οι γεννημένοι σε δύσκολες εποχές για αργό heavy metal, CATHEDRAL, όχι μόνο κατάφεραν να αλλάξουν το κλίμα της εποχής, αλλά είχαν και το μεγαλύτερο αντίκτυπο σε ολόκληρο το είδος του doom metal για μπάντα γεννημένη μετά τα 90’s. Δίκαια λοιπόν θεωρούνται τεράστιοι.

Όσοι από τους οπαδούς φοβήθηκαν ότι οι CATHEDRAL θα επαναλάμβαναν κάτι τόσο παράξενο όσο το “The Guessing Game” ή τουλάχιστον κάτι κοντά στο ύφος της stoner εποχής τους, έπαιξαν και έχασαν. Το "The Last Spire" ακούγεται βαρύ, αργό και σκοτεινό. Το περιεχόμενο του απευθύνεται κυρίως στους φίλους των πρώτων δίσκων της μπάντας αν και  εδώ δεν θα βρούμε τα χαρακτηριστικά death φωνητικά. Όσον αφορά την πρωτοτυπία ή πολύ περισσότερο την ποιότητα του υλικού που μας παραδίδουν οι CATHEDRAL, το “The Last Spire” δεν μπορεί να ανταγωνιστεί ένα “Forest of Equilibrium” (αναμενόμενο) ωστόσο  δεν πέφτει ποτέ κάτω από ένα αξιοπρεπές επίπεδο.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι  το τελευταίο άλμπουμ τους, μοιάζει περισσότερο με ένα «ευχαριστώ» στους οπαδούς και όχι μια καθαρά αυθόρμητη σύλληψη. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η προσπάθεια γίνεται με προσοχή και σεβασμό στην ιστορία της μπάντας. Με τον τρόπο αυτό οι CATHEDRAL κλείνουν ένα τεράστιο κεφάλαιο με το κεφάλι ψηλά. Πάμε για νέα πράγματα λοιπόν... ελπίζω εξίσου συναρπαστικά!

Dr.Doom

Μετά από 24 χρόνια πορείας, οι CATHEDRAL ολοκληρώνουν την παρουσία τους στα metal δρώμενα, καθώς έχουν ανακοινώσει πως αυτό εδώ θα είναι το τελευταίο τους album. Μετά το εκλεπτυσμένο, γεμάτο ψυχεδελικά 70s στοιχεία ‘The Guessing Game”, οι Cathedral κάνουν μια βουτιά στις ηχητικές τους ρίζες για να κλείσουν τον κύκλο όπως ξεκίνησε. To “The Last Spire” δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αγνό doom metal, ένα ιδίωμα που οι Cathedral υπηρέτησαν πιστά σε δύσκολες εποχές. Το σημερινό ύφος τους μπορεί να μην είναι τόσο νεκρικό, όσο π.χ. στο ντεμπούτο τους 22 χρόνια πριν, αλλά το δωδεκάλεπτο εισαγωγικό “Pallbearer” κλείνει το μάτι στη νέα γενιά doom σχημάτων, τα Celtic Frost-ικά riffs του “Cathedral of the Damned” δίνουν για ακόμα μια φορά το σεβασμό στους  μεγάλους Ελβετούς, και ο δίσκος κινείται σε ασφυκτικά σερνάμενα doom metal πλαίσια (παρά το εκ νέου 70s παιχνίδισμα στο τέλος του “An Observation”), έχοντας εγκαταλείψει σχεδόν τελείως τα stoner στοιχεία, και κλείνοντας με έναν τελευταίο αυθεντικά πένθιμο doom ύμνο με τίτλο “This Body, Thy Tomb”. Να σημειωθεί και η πρώτη (και τελευταία) εμφάνιση του Scott Carlson (των Repulsion) σε full-length των Cathedral. Συνολικά ένας καλός δίσκος που απευθύνεται στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του σχήματος, σίγουρα όμως λιγότερο εντυπωσιακός από τον προκάτοχό του.

Κώστας Συνατσάκης