Τι; Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από το ομώνυμο τους; Γιατί εμένα μου φάνηκε σαν να το έβγαλαν πέρσι εκείνο το γαμηστερό rock 'n' roll διαμαντάκι του ακραίου ήχου και να ήρθαν φέτος “έτσι ξαφνικά” που λέει και (ο μπρος γκρεμός και πίσω) Ρέμος, με το “Meir” να μου τα ψιλοχαλάσουν.

Όχι, δεν είναι ούτε οι Motorhead του black metal, ούτε οι Lynyrd Skynyrd της Νορβηγίας, ούτε καν η συγχρονη εκδοχή των Venom ή η τραχιά και ατσούμπαλη βερσιόν των Queens of the stone age. Είναι μια γαμάτη πανέξυπνη μίξη όλων των προαναφερθέντων και πολλών ακόμα που θα μπορούσα να παραθέσω, αλλά βαριέμαι. Kαι δεν έχει και πολύ νόημα ένας ακόμα παραλληλισμός μιας και είναι μια μπάντα που έχει καταφέρει να ενσωματώσει από την αρχή με πανέξυπνο και δημιουργικό τρόπο τις επιρροές της χωρίς να δείχνουν κλεψιμέικοι. Οι KVELERTAK σε κάνουν να νιώθεις σκατιασμένα όμορφα και χαρούμενα, πως να στο πω αλλιώς; Θα τους χαρακτήριζα χίπιδες του black metal. Τα παιδιά των λουλουδιών του επιταφίου, ένα πράμα (Φτου κύριε, χωματερή τω στόματι μου. Ταιριαστό εξώφυλλο δηλαδή αλλά ρε μανούλα μου τι κακός χαμός με όλα αυτά τα a la Baroness εξώφυλλά το τελευταίο καιρό;). Τέσπα, για μενα είναι η μπάντα που έλειπε από το παζλ των συγκροτημάτων του ακραίου ήχου. Έχει μια αισθητική αρρωστημένα αισιόδοξη και έναν ήχο καρικατούρα (με την αμιγώς καλλιτεχνική ιδιότητα του όρου. Σατυρικό μεν, με χαρακτήρα δε).

Και αφού έδωσα την εύφημο μνεία μου στα μπάσταρδα κωλοπαίδια των πρώτων διδάξαντων, του λεγόμενου black 'n' roll, Satyricon επανέρχομαι στα του δίσκου. Οκ, καλό είναι. Όχι κάτι εντυπωσιακά διαφορετικό από τον προκάτοχο του. Δυνατή παραγωγή, όλα ακούγονται πεντακάθαρα ενώ ταυτόχρονα διατηρούν την Sons of anarchy αλητεία τους. Το μοτίβο είναι κλασικό τούπα τούπα τούπα τούπα στα τύμπανα, “σκουριασμένος” ήχος στις κιθάρες, leadάκια και ριφολογία εν γένει αμερικανόφερτη και άρα γαμηστερή. Αλλά όλα ακούγονται ίδια ρε γαμώτη. Θα προτιμούσα δηλαδή να είναι ένα αλμπουμάκι με 5 τούμπανα κομμάτια και όλα τα υπόλοιπα fillers, παρά με 11 μετρίου αναστήματος που ακούγονται σαν ένα μεγάλο 50λεπτο κομμάτι. Γιατί πανάθεμα σε ρε Kvelertak, εφόσον παίζεις να πούμε ένα ωραίο ποζεράδικο είδος, γηπεδικών προεκτάσεων, Skidrow-άδικου attitude, οφείλεις να γνωρίζεις ότι η βάση δίνεται σε 4-5 μυθικών -Slave to the grind- διαστάσεων κομμάτια. Δίνεις στο κόσμο σου χιτάρες, δυνατές, αφού είσαι στρατευμένος στο να γράφεις μουσική για mosh pit ολκής. Δεν βάζεις 11 συμπαθητικά αλλα πλαδαρά κομμάτια ειδικά όταν έχουν περάσει και τρία χρόνια από το προηγούμενο breakthrough ντεμπούτο σου και ο κόσμος που σε έχει εκθειάσει με αρειμάνια θέρμη, έχει φορέσει τα μπλουζάκια σου κατ' εξακολούθηση και έχει ποστάρει στο φουμπού ουκ ολίγες φορές τα βιντεάκια σου με γραφικούς και ευφυολογηματικούς υπέρτιτλους τύπου “θρας και επίθεση ya cunts!”. Noμίζω και μόνο για αυτό πως οφείλεις σαν Kvelertak στο αδηφάγο κοινό σου ένα δίσκο δυναμίτη. Μπόμπα από κάθε άποψη.

Νομίζω ότι βιάστηκαν λίγο τα παιδιά να κυκλοφορήσουν δίσκο. Θες η αδημονία του κόσμου για κάτι καινούριο, θες η αίσθηση ότι πλέον λόγω των αστραπιαίων εξελίξεων και μυριάδων κυκλοφοριών στα μουσικά δρώμενα πρέπει να γίνεις και εσύ Vikernes και να βγάζεις 10 δίσκους το χρόνο για να μη σε ξεχάσει ο κόσμος, θες θες θες, αγχώθηκαν νομίζω. Το “Μeir” δεν χαρακτηρίζεται ούτε από τον αυθορμητισμό, ούτε από την ρηξικελευθίτιδα που όλοι αγαπήσαμε στο πρώτο ομώνυμο τους. Εντάξει δεν είναι για πέταμα ο δίσκος προς θεού (sic). Ακούγεται ευχάριστα με τη συνοδεία ζύθου και λοιπών φυσικών παραισθησιογόνων, απλώς δεν είναι δίσκος που θα μνημονεύεται και στην ιστορία του μέτσαλ, σιγουράκι!