Όταν κάπου στα μέσα των 90’s το Ευρωπαϊκό heavy/power metal μεσουρανούσε, τότε πραγματικά η είδηση για νέο album από εκπροσώπους του είδους ήταν το νέο που κυκλοφορούσε με ανυπομονησία από στόμα σε στόμα και από (σταθερό) τηλέφωνο σε (σταθερό) τηλέφωνο. Στις μέρες μας, όχι μόνο δεν είναι και τόσο μεγάλη είδηση μια τέτοια κυκλοφορία, μιας και το internet έχει κάνει καλά την δουλειά του από πριν, αλλά πολλές φορές περνάει και στο ντούκου, χωρίς κανείς να πάρει χαμπάρι πότε κυκλοφόρησε και να ασχοληθεί με αυτό. Έτσι ενισχύονται οι ισχυρισμοί πολλών, που πιστεύουν ότι το Ευρωπαϊκό heavy/power έχει πεθάνει. Οι Γερμανοί GRAVE DIGGER κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό το νέο τους δίσκο ‘’Clash Of The Gods’’, σε μία ακόμα προσπάθεια για αναβίωση του ιδιώματος. Τα κατάφεραν όμως;

Μην ξεφεύγοντας από τα κλασικά τους artwork και τους επικούς τίτλους κομματιών, το ‘’Clash Of The Gods’’ θα έλεγα πως πετυχαίνει τον παραπάνω στόχο κατά το ήμισυ. Μετά από μία εισαγωγή που σε κάνει να νομίζεις ότι θα ακούσεις δίσκο των RAMMSTEIN, το εναρκτήριο ‘’God Of Terror’’ δεν λέει και πολλά και σε σημεία κουράζει. Το παράδοξο είναι ότι μιλάμε για το κλασικό και αναγνωρίσιμο style παιξίματος των Γερμανών, που όμως δείχνει να στερείται έμπνευσης και φρεσκάδας. Κάπως έτσι κινείται το album μέχρι και το ομώνυμο ‘’Clash Of The Gods’’, επιβεβαιώνοντας έτσι τους υποστηρικτές του θανάτου του European heavy/power. Όμως από εκείνο το σημείο και μετά τα πράγματα αλλάζουν άρδην. Σαν να ακούμε διαφορετικό δίσκο, ξεπηδούν ανελέητα riffs από τον Axel Ritt γεμίζοντας την ατμόσφαιρα και τα οργισμένα φωνητικά του Chris Boltendahl νιώθεις να σε πιάνουν από το λαιμό. Αυτό είναι, πραγματικοί GRAVE DIGGER και το φρύδι ανασηκώνεται πονηρά! Από το ‘’Death Angel & The Grave Digger’’ και μετά, αρχίζει ένας χείμαρρος που δεν σταματά παρά μόνο στις τελευταίες νότες του ‘’Home At Last’’. Κολασμένα κομμάτια που έχουμε καιρό να ακούσουμε από το συγκρότημα και που φέρνουν ευχάριστα στο μυαλό δοξασμένες στιγμές σαν τα ‘’Heavy Metal Breakdown’’ και ‘’The Dark Of The Sun’’ στα ‘’Walls Of Sorrow’’ και ‘’Call Of The Sirens’’ αντίστοιχα. Και όλα αυτά ραντισμένα με το μαγικό φίλτρο που περιβάλλει το δεύτερο μέρος αυτής της κυκλοφορίας, την μελωδία. Αυτή η στροφή στις λίγο πιο μελωδικές συνθέσεις απογειώνει τα πάντα και δείχνει να διαψεύδει κατηγορηματικά τις φήμες περί παρακμής του είδους. Μαγεία!

Οι GRAVE DIGGER βρήκαν το μυστικό για να φρεσκάρουν λίγο τον ήχο τους και το χρησιμοποίησαν πολύ πιο σοφά από ότι αναμενόταν. Δυστυχώς όμως φαίνεται πως το ανακάλυψαν λίγο μετά την αρχή των συνθέσεων, γι’ αυτό και το πρώτο μισό του ‘’Clash Of The Gods’’ απλά δεν ακούγεται. Έστω και έτσι, κατάφεραν να κλείσουν με καλές εντυπώσεις, εκτοξεύοντας ένα album που φαινομενικά θα έμενε κάτω από τη βάση. Σκεφτόμενος αντικειμενικά θα έπρεπε να το αξιολογήσω αυστηρά, χωρίς την παράληψη του αρχικού ξενερώματος, αλλά λόγω του εντυπωσιακού τελειώματος θα φανώ επιεικής. Ακόμα και έτσι όμως, τα 4 πρώτα tracks δύσκολα θα αποφεύγουν το skip στο μέλλον.