Ποιος να το έλεγε στους ZZ TOP στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ότι εν έτι 2012 ακόμα θα δισκογραφούσαν. Οι τρεις μουσάτοι τύποι (ένας με το όνομα και δύο με τη χάρη) από το Texas των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν το βάζουν κάτω μετά από 40+ χρόνια στο κουρμπέτι και κυκλοφόρησαν φέτος το ολοκαίνουριο ‘’La Futura’’. Πέρασε σχεδόν μια δεκαετία από το πιο πρόσφατο ‘’Mescalero’’ του 2003, αλλά ομολογώ πως δεν την κατάλαβα και πολύ. Ήταν τόση η δραστηριότητα των μελών του συγκροτήματος σε αυτό το διάστημα, που δεν νομίζω ότι μας έλλειψε και πολύ μία νέα κυκλοφορία, ιδίως μετά τις όχι τόσο καλές τελευταίες τους προσπάθειες.

Το αποτέλεσμα του ‘’La Futura’’ δικαιώνει δυστυχώς τον παραπάνω ισχυρισμό. Στην προκειμένη περίπτωση, ούτε η τακτική ‘’φέρτε τον Rick Rubin να μας σώσει’’ λειτούργησε, ούτε η εσκεμμένα σάπια παραγωγή για να προωθηθεί η ‘’βρωμιά’’ στον ήχο έκανε την δουλειά της. Όσον αφορά τον πρώτο, ακόμα και τα γραφεία νεκραναστάσεων έχουν και τις αποτυχίες τους, ενώ η παραγωγή αποτυγχάνει πλήρως στο να χαρακτηριστεί ‘’γραφικά βρώμικη’’ και απλά λογίζεται ως ‘’κακή’’ για τα δεδομένα και την τεχνολογία της εποχής. Κοινώς το album δεν έχει να προσφέρει και πολλά, παρά μόνο την κλασική cult-ίλα που κατοικοεδρεύει εδώ και χρόνια στις τρίχες του Billy Gibbons και του Dusty Hill, κάτι διάσπαρτες boogie ιδέες του γερο-Billy και μερικά κομμάτια που διασώζονται του ναυαγίου, αλλά δεν περισώζουν τίποτα από αυτό. Άξια αναφοράς είναι τα ‘’Over You’’, ‘’Flyin’ High’’ και το ‘’It’s Too Easy Manana’’, που φέρει την σχεδόν πάντα εγγυημένη υπογραφή των David Rawlings και Gillian Welch.

Δέχομαι ότι μερικές φορές υπάρχει η ανάγκη για νέες κυκλοφορίες από συγκροτήματα μύθους, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είναι και επιτακτική. Όταν είσαι ήδη τεράστιος, κυκλοφορείς ένα δίσκο μόνο όταν έχεις πραγματικά καλές συνθέσεις. Οι ZZ TOP έχω την εντύπωση πως δεν δούλεψαν όσο έπρεπε πάνω στο ‘’La Futura’’. Ίσως και να πιέστηκαν από δισκογραφικές και λοιπούς παρατρεχάμενους, ποιος ξέρει! Το θέμα είναι ότι με album σαν αυτό αμαυρώνεις την ιστορία σου και ενισχύεις πεποιθήσεις που κάνουν λόγο για πεθαμένα συγκροτήματα και δεινόσαυρους που έχουν εξαφανιστεί πριν πολλά χρόνια. Λατρεύω να ακούω την γεμάτη γρέζι, παθιασμένη φωνή του Billy Gibbons, αλλά την επόμενη φορά στο player μου θα παίζει το ‘’Just Got Paid’’. Όχι το ‘’I Gotsta Get Paid’’!