Τελικά αυτοί οι Σουηδοί έχουν τη μελωδία στο πετσί και στο αίμα τους. Από τις brutal καφρίλες των AT THE GATES, μέχρι το πιο mainstream death metal των IN FLAMES και τις hard rock δημιουργίες των EUROPE, η μελωδία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου των χαρακτηριστικών τους. Δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση ακόμα και νεότερα συγκροτήματα που κάνουν τα πρώτα τους βήματα τα τελευταία χρόνια. Σε μια σκηνή που δίνει ευκαιρίες, οι H.E.A.T., έχοντας κάνει το μεγάλο χτύπημα με το ομότιτλο, ντεμπούτο album τους το 2008 και συνεχίζοντας με το μέτριο ‘’Freedom Rock’’ το 2010, έρχονται ξανά με νέα φωνή πίσω από το μικρόφωνο να παρουσιάσουν το ολόφρεσκο ‘’Address The Nation’’.

Η προσθήκη του Erik Grönwall στη θέση του αποχωρήσαντα Kenny Leckremo προσέδωσε στους H.E.A.T. την αλητεία που χρειάζονταν και την ευκινησία που τους έλειπε από τον πολύ καλό, αλλά και αρκετά ‘’good looking’’ για τα δεδομένα τους, τραγουδιστή. Ο Grönwall έχει αυτό το ‘’girl friendly’’ attitude και style, είναι αρκετά νέος και φιλόδοξος και έχει και αρκετά καλή φωνή. Ότι ακριβώς χρειαζόταν δηλαδή το συγκρότημα ώστε να προσελκύσει περισσότερο κόσμο και να κάνει και μερικά κοριτσάκια να ουρλιάζουν, ελπίζοντας σε μια επίσκεψη στα καμαρίνια. Οι υπόλοιποι δεν χρειάστηκε να κάνουν τίποτα περισσότερο απ’ ότι έκαναν ως τώρα και το αποτέλεσμα βγήκε άρτιο από μόνο του. Ένας δίσκος με 10 υπέροχα και μελωδικά κομμάτια, που γεννούν όλα τα συναισθήματα σε λίγα μόλις λεπτά. Η ηχητική αύξηση των πλήκτρων του Jona Tee, σε συνδυασμό με την προσθήκη και άλλων οργάνων σε κάποιες συνθέσεις, απογειώνουν το album και σίγουρα το κάνουν το highlight της μπάντας ως τώρα, καθιστώντας αυτόματα και την αλλαγή τραγουδιστή πετυχημένη.

Με αρκετή δυσκολία θα ξεχώριζα τα ‘’Living On The Run’’ και ‘’Falling Down’’ ως καλύτερα του ‘’Address The Nation’’, χωρίς σε καμία περίπτωση τα υπόλοιπα να υστερούν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μιλάμε για σωσίβια. Δεν ξέρω αν το ερεύνησαν ή αν το ρίσκαραν, έπιασαν όμως σίγουρα τον παλμό και την θέληση του κοινού. ‘’Πιασάρικα’’ κομμάτια με refrain ευκολομνημόνευτο και κιθάρες δυνατές, χωρίς όμως να παίζουν ‘’παπάδες’’. Δεν θα ήταν ιδιαίτερο ρίσκο αν έλεγα επίσης πως αυτός ο δίσκος θα πάει πάρα πολύ καλά και είμαι σίγουρος πως αν πατήσουν σε αυτό και καταφέρουν να το πάνε και ένα βήμα παραπάνω, τότε μάλλον θα μιλάμε για την επόμενη μεγάλη AOR δύναμη της Σκανδιναβίας. Τις βάσεις τις έχουν, η όρεξη είναι δεδομένη και αν καταφέρουν να συστηθούν καλύτερα και νοτιότερα στην Ευρώπη, το μέλλον τους ανήκει. Μόνο μακριά από εσωτερικές έριδες και Mustainισμούς…