Το φαινόμενο AIRBOURNE ξαναχτυπά! Όταν στο ντεμπούτο σου αφήνεις τις καλύτερες των εντυπώσεων, καλά θα κάνεις να ανταποκριθείς και στις μεγάλες προσδοκίες για τη συνέχεια. Οι WHITE WIZZARD κατάφεραν με το ‘’Over The Top’’ να κάνουν το χτύπημα και να κατακτήσουν για καιρό τα ραδιόφωνα, κυρίως με το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου. Το ‘’Flying Tigers’’ όμως, δεν στέκεται το ίδιο καλά στο ύψος των περιστάσεων, με αποτέλεσμα το συγκρότημα να κινδυνεύει να μπει στην κατηγορία των διαττόντων αστέρων.
Τα συνεχή πήγαινε-έλα στις τάξεις των Καλιφορνέζων δεν τους βγήκαν σε καλό, με κυριότερο παράγοντα την επισφαλή θέση πίσω από το μικρόφωνο. Μπορεί ο δαίμονας που ουρλιάζει (λέγε με Wyatt Anderson) να επέστρεψε για τις ηχογραφήσεις του νέου album, αλλά μάλλον οι σχέσεις του με τον Jon Leon δεν ήταν το ίδιο θερμές. Με το υπάρχον status quo και το τεταμένο κλίμα, δεν νομίζω ότι μπόρεσε ποτέ να γίνει σωστή δουλειά και για μία ακόμη φορά κλήθηκε ο φιλότιμος Michael Gremio να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Το φωνητικό, και μόνο, αποτέλεσμα του ‘’Flying Tigers’’ είναι πολύ εντυπωσιακό, αλλά στερείται πολλών άλλων σημείων για να πλησιάσει, έστω, τον προκάτοχό του. Εκτός του γεγονότος ότι οι WHITE WIZZARD θα πρέπει, για μία ακόμη φορά, να πορευθούν και να προωθήσουν το νέο τους πόνημα με διαφορετικό τραγουδιστή από εκείνον που ήταν στην ηχογράφηση, έχουν να αντιμετωπίσουν και μία ακόμη δυσκολία. Πρέπει να κάνουν τα, ομολογουμένως μέτρια, νέα κομμάτια τους να αρέσουν στο κοινό. Το θεωρώ εξαιρετικά απίθανο, από τη στιγμή που, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, από το ‘’Flying Tigers’’ λείπουν οι ωραίες ιδέες σε κιθάρες και drums που χαρακτήρισαν και ανέδειξαν την μπάντα πριν από δύο χρόνια.
Οι οιωνοί δεν είναι και οι καλύτεροι, όμως δεν εστιάζεται εκεί 100% το πρόβλημα. Το κυριότερο που πρέπει να φροντίσουν είναι η σταθερότητα. Όχι στα κομμάτια τους, αλλά στα μέλη. Ένα συγκρότημα – κέντρο διερχομένων συνήθως δεν μπορεί να σταθεί για πολύ και ο Jon Leon δεν έχει την αίγλη και την ιστορία του Dave Mustaine ή του Lemmy για να το κρατήσει από μόνος του. Ξέρουμε ήδη ότι μπορούν να γράψουν ’’πιασάρικα’’ κομμάτια και φαντάζομαι πως δεν θα αργήσουν να το ξανακάνουν. Τουλάχιστον έτσι θέλω να ελπίζω. Αν όμως δεν αποκτήσουν ένα σταθερό κορμό, με ότι αυτό συνεπάγεται, ακόμα και αυτό το γεγονός θα χάνεται στην προκατάληψη.
