Υπάρχουν οι περιπτώσεις καλλιτεχνών που ορίζουν τα trends και εκείνες αυτών που (επιτυχημένα ή μη) τα ακολουθούν. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν πολυσκοτίζονται για όλα αυτά και απλά τραβούν τον δικό τους μοναχικό δρόμο, όπως για παράδειγμα, ο Varg Vikernes των τελευταίων δύο δίσκων. Τέτοιος είναι και ο Andrew Curtis-Brignell, ο οποίος υπό το όνομα CAΪΝΑ μας συστήθηκε προ εξαετίας παίζοντας πρώιμο black metal, για να εκτραπεί γρήγορα όμως προς πιο ταξιδιάρικα post metal/rock μονοπάτια.
Κι ενώ το post trend έχει ξεχυθεί σα λαίλαπα πάνω στο black metal (και σε άλλα παρακλάδια) για να καλύψει στις περισσότερες περιπτώσεις τη συνθετική γύμνια, στους CAΪNA όλη αυτή η πρόσμιξη λειτουργεί με τρόπο τέτοιο, ώστε να τους καθιστά μοναδικούς στο είδος. Κάπως έτσι φτάνουμε στο φετινό “Hands That Pluck”, όπου ο Brignell, βοηθούμενος από τον αδελφό του Jon στο μπάσο, φωνάζει και μερικούς φίλους για συμμετοχή σε στίχους και φωνητικά. Ο ένας είναι ο Imperial των (ελαφρώς παραγνωρισμένων) KRIEG, ο οποίος στο δεκάλεπτο “Murrain” κηρύττει το μισανθρωπικό του μανιφέστο πάνω σε πυκνογραμμένα, μονότονα και βίαια riffs, που διακόπτονται απότομα από ένα ατμοσφαιρικό πέρασμα των synths. Κι όμως, η αλλαγή μοιάζει τόσο φυσική που δεν προξενεί την παραμικρή απορία.
Όσο ο δίσκος κυλά τα πάντα μοιάζουν αντισυμβατικά. Το ομότιτλο κομμάτι π.χ. δεν είναι το «έπος» του δίσκου, αλλά ένα σύντομο instrumental με κάποια samples. Ακολουθείται από το αιθέριο “The Sea Of Grief Has No Shores”, για το οποίο οι RED SPARROWES πιθανολογώ ότι θα σκότωναν προκειμένου να το είχαν στο τελευταίο τους album. Και σα να μην έφτανε αυτό, στο επόμενο κομμάτι, ο Brignell φωνάζει τον τραγουδιστή των πρωτοπόρων του metalcore (καμία σχέση με τα πρόσφατα σκουπίδια) STARKWEATHER, σε μια σύμπραξη που καταλήγει σε ένα παρανοϊκό avant-garde/prog/black metal όργιο που φέρνει στο μυαλό φωνητικά, από τον Czral μέχρι και τον Buddy Lackey. Αφήστε το σας λεώ, ο τύπος μπορεί να παίζει τη μια στιγμή την πιο μελιστάλαχτη μελωδία και την επόμενη να ουρλιάζει ή να δίνει το μικρόφωνο στον Chris Ross (AXIS OF ADVANCE/REVENGE και εσχάτως BLOOD REVOLT) χωρίς να διαταράσσει στον παραμικρό βαθμό την ομοιογένεια του υλικού.
Δεν έχω ιδέα πώς τα καταφέρνει, αλλά εγώ στο στο επικό κλείσιμο με το “Ninety Three” απλώς στεκόμουν αποσβολωμένος από το μεγαλείο που απέπνεε αυτό το σύνολο. Σε ιδανικές συνθήκες ακρόασης (απομόνωση, χαμηλός φωτισμός, κρασί) αναμένεται να αποτελέσει (ένα από τα) soundtrack του επερχόμενου φθινοπώρου αλλά αυτό δεν έχετε παρά να το διαπιστώσετε από μόνοι σας. Κερασάκι, το bonus CD με επανεκτελέσεις παλιών κομματιών (τα οποία περιέχονται και στην original εκδοχή τους) μαζί με μια διασκευή στο “Roses In The Snow” της NICO.
