Τελικά ο πορνόγερος δεν μασάει. Δεν ακούει τις κακές γλώσσες για τη φωνή του, παραβλέπει τα όσα του καταλογίζονται για τις live εμφανίσεις του και φτιάχνει έναν ακόμα αγαπησιάρικο δίσκο για το κοινό του. Γνωστοί, λατρεμένοι και συνηθισμένοι σε ορισμένα σημεία WHITESNAKE συναντώνται στο ‘’Forevermore’’ και δεν νομίζω κανείς να περίμενε να ακούσει για σφαγές, αποκεφαλισμούς ή για επικές μάχες, δράκους και μαγικά σπαθιά αλά MANOWAR.
Με τους πιστούς συνεργάτες και… εργάτες Doug Aldrich και Reb Beach στο πλευρό του, ο Coverdale δεν έχει να φοβάται τίποτα. Θα κάνουν όλη τη βρώμικη δουλειά, θα παράγουν ωραία solo και riffs και, αν χρειαστεί, θα πάρουν το ‘’μουσικό rebound’’ σε κάποια χαμένη προσπάθεια του θείου Dave. Σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τον συνονόματό του αξιότιμο κύριο Mustaine, αλλά φαίνεται πως αυτός, όπως και ο ALICE COOPER, έχουν βρει την καλή φόρμουλα στην συνεχή εναλλαγή μελών, σε αντίθεση με τον ιδιότροπο front man των MEGADETH.
Στο πόνημα που ακούει στο όνομα ‘’Forevermore’’ θα λατρέψετε την υποψία για επιστροφή σε ένδοξες εποχές 1987, την studio ελπίδα για καλυτέρευση της φωνής του Dave Coverdale και, αν είστε ερωτευμένοι αυτό τον καιρό, θα περάσετε πολλές ώρες ακρόασης με τις μπαλάντες του. Σε αυτόν τον τομέα ήταν πάντα μάστορες και το αποδεικνύουν once again. Βέβαια δεν λείπουν και πιο δυνατά κομμάτια που σε κάνουν να απορείς πως ακόμα μπορεί και τραβάει τη φωνή του τόσο πολύ σε μερικά σημεία. Ελπίζουμε βέβαια όλοι αυτό να μην είναι κάποιο στουντιακό trick και να μην απογοητευτούμε στις ζωντανές εμφανίσεις. Κορυφαία σημεία για τον υποφαινόμενο αποτελούν τα ‘’Steal Your Heart Away’’ και ‘’I Need You (Shine A Light)’’ που θυμίζει κάτι από Y&T και FOREIGNER εποχής Lou Gramm με την απαραίτητη στόφα των άσπρων φιδιών.
Και μιας και είπαμε τα καθέκαστα, να πούμε και ένα στατιστικό. Ο συγκεκριμένος δίσκος, αν θυμάμαι καλά, πρέπει να είναι αυτός με τις λιγότερες αναφορές της λέξης ‘’love’’ στους τίτλους τον κομματιών με δύο μόνο εμφανίσεις. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι ξεφεύγουν από το κυρίως ύφος τους. Γενικώς album love or hate. Δεν μπορώ να το κατατάξω στα καλά ή στα άσχημα της χρονιάς ως τώρα, μάλλον κάτι ουδέτερο θα έλεγα. Αν δεν σου αρέσουν και τόσο ίσως να αδιαφορήσεις. Αν πάλι είσαι συντάκτης, σου αρέσουν αρκετά και τους ακούς χρόνια, τότε επ’ ευκαιρία βάζεις και ένα 7αράκι στην προσπάθεια.
