Προσωπικά, περιμενα καιρό για αυτήν την κυκλοφορία. Ειχα απογοητευτεί από τον προκατοχο του, 'Follow The Reaper', δίσκος κατώτερος σε σχέση με τα προηγούμενα, και περιμενα να δώ αν η πτώση θα συνεχιζόταν.
9 συνθέσεις και μια διασκευή στο "Silent scream" από Slayer σχήματίζουν το 'Hate Crew Deathroll'. 40 λεπτά μελωδίας, αγριάδας, πειραματισμού και έμπνευσης. Ο δίσκος ξεκινάει με το “Needled 24 / 7”, ένα κομμάτι που θεωρητικά το έχουμε ξανακούσει από το συγκρότημα. Κλασσική αρχή για power δίσκο, τι να κάνουμε. Στη συνέχεια αλλάζουν τα πράγματα. Σπάει η μονοτονία, τα κομμάτια γίνοντε ένα και ένα, χωρίς επαναλήψεις στο ύφος. Mid-tempo τραγουδάκια τα "Sixpounder" και "Chokehold (Cocked n’ loaded)" που ακολουθούν, με αργά βαριά μέρη το πρώτο και ενα ανακάτεμα μελωδίας και χαμηλά κουρδισμένου ήχου το δευτερο. Πολύ ωραίο κομμάτι το "Bodom beach terror" (το λογοπαίγνιο είναι εμφανές), με άλλαγες στην ταχύτητα, με ξαφνικές αλλαγές απο μελωδία σε βαριές καταστάσεις. Όλος ο δίσκος έιναι στα επόμενα δύο κομμάτια. Το μεν "Angels don’t kill' είναι αργό, με φοβερά πλήκτρα που σε ολη τη σύνθεση κάνουν μια πετυχημένη αντίθεση με τις βαριές κιθάρες. Όλο το κομμάτι είναι μελωδικό και σε συνδιασμό με το αργό και βαρύ chorus, δίνουν άλλη εικόνα για το συγκρότημα. Η κατασταση επιταχύνει με το “Triple corpse hammerblow” το οποίο δεν είναι τιποτα το καινούργιο, απλώς είναι ένα πολύ δουλεμένο κομμάτι. Αυτό ισχύει για όλον τον δίσκο, αλλα εδώ είναι πιο εμφανές γιατι από την μια είναι μια κλασσική "power-ια", αλλά από την άλλη ακούγεται πολύ διαφορετικό. Οσο μίζερος ακούγεται ο τίτλος, τοσο χαρούμενο είναι το τραγούδι.
Ακολουθεί το single του δίσκου “You’re better off dead”, το οποίο δε μου λέει και πολλά σα σύνθεση. Κομμένο και ραμμένο για single, έιναι ένα κομμάτι που αποτυπώνει τι θα πει Children of Bodom. Παραμορφωτής στο full, τα κλασσικά ορχηστρικά πληκτρα που ακούμε στο “Something wild”, και riffακια που έχουμε ξανακούσει. Ευχάριστη στιγμή το “Lil’ bloodred riding” με περιορισμένα πλήκτρα σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια. Η ομώνυμη σύνθεση είναι ενα ικανοποιητικό κλείσιμο του δίσκου. Έχοντας στοιχεία απο power, thrash και heavy metal, ακουγεταί ευχάριστα μετά από όλη την πολύ καλή εικόνα του δίσκου. Για τη διασκευή στο "Silent scream", δε θα πω πολλά. Είναι ωραία παιγμένο, με πλήκτρα που κάνουν πιο spooky την κατάσταση, αλλά μέχρι εκεί. Απο τους δημιουργούς του ακούγεται καλύτερα.
Πριν μπεί το δισκάκι στο player, πάνω κάτω, ήξερα τι να περιμένω. Δυνατό power με δισολίες με keys και κιθάρα, και τον Laiho να φωνάζει πάνω από έναν πολύ ωραίο παραμορφωτή. Αυτό είναι το είδος που παίζουν οι Bodom. Χονδρικά δεν επεσα έξω, με τη διαφορά ότι ο δίσκος δεν ακολουθεί τα "πρότυπα" των σημερινών δίσκων του είδους που δύσκολα ξεχωρίζεις τα τραγούδια (βλ. Συνέχης δικασιά, ψηλά φωνητικά κλπ.). Κάθε κομμάτι συντελεί στη σχετική ποικιλομορφία της δουλειάς.
Ακόμα, στην ουσία ο Laiho αρχίζει να εμπιστεύεται τα δικά του brutal φωνητικά αφήνοντας τον παραμορφωτή στο συρταρι για τα περισσότερα τραγούδια. Ευχάριστο αυτό, αφού φαίνεται οτι ταιριάζει ενα ελαφρύ γρύλισμα στα τραγούδια του. Όσο για τον ήχο, αυτός έχει "παχύνει". Πιο βαρύς συνολικά, με αρκετά χαμηλοκουρδισμένα riff-ακια, δυνατά τύμπανα αλλά και τα μοναδικά κυνηγητά μεταξύ πλήκτων και solos. Είναι εντυπωσιακό το συναίσθημα του να ακούς γρήγορη μουσική με τα solos να ακολουθούνται απο πλήκτρα και μετά να συμπυκνώνονται σε μια μελωδία.
Συνοπτικά, ο δίσκος προτάσσει κάποιες ικανότητες του συγκροτήματος που αμφισβητούνται. Οι Children of Bodom δεν είναι μια τυχαία μπαντα. Έκαναν ενα πείραμα στον πρώτο δίσκο τους βάζοντας πολλά spooky πληκτρα και πολύ brutal φωνητικα σε power συνθέσεις, και το αποτέλεσμα εξακολουθεί να ελκύει κόσμο εδώ και 7 χρόνια, στα 4 albums και το ένα live που έχουν στο δυναμικό τους. Ίσως να απογοήτευσαν κάποιους με το προηγούμενο album, αλλα αυτό δείχνει να ξεπερνιέται...
7
