Η νιοστή εμφάνιση των πολυαγαπημένων μας Dark Tranquility στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε με άσχημη είδηση από τα αποδυτήρια, αφού όπως μάθαμε από τους Αθηναίους φίλους μας, την προηγούμενη μέρα στην πρωτεύουσα εμφανίστηκαν χωρίς μπασίστα! Γεγονός που φυσικά μας γέμισε απορίες για το αν και κατά πόσο θα μπορούσε να σταθούν στη σκηνή εξίσου καλά με τις προηγούμενες εμφανίσεις τους και μάλιστα σε συνδυασμό με την απόφαση τους να μην χρησιμοποιήσουν προηχογραφημένα μέρη. Όπως βέβαια και για το γιατί δεν προσέλαβαν έναν μπασίστα απλά και μόνο για τις ζωντανές τους εμφανίσεις…
Τη βραδιά όπως και να έχει άνοιξαν οι Wings in Motion, τους οποίους και δεν πρόλαβα να παρακολουθήσω, οπότε δεν έχω περισσότερες πληροφορίες. Και απολογούμαι φυσικά γι αυτό. Άκουσα όμως σχεδόν ολόκληρο το σετ των Αθηναίων W.E.B. και θα έλεγα πως εν τέλει μου άφησαν μάλλον θετική εντύπωση. Πολύ σκοτεινοί και goth, με θεατρικό στήσιμο και ενδυμασία, αλλά και εμφανώς επηρεασμένοι από τους Septic Flesh, των οποίων τα “Anubis” και “Faust” διασκεύασαν για το κλείσιμο, κατάφεραν σταδιακά να κερδίσουν το κοινό και να δημιουργήσουν μέχρι και ένα μικρό moshpit. Δεν είμαι ο ιδανικός για να τους κρίνω, αφού δεν κινούνται κοντά στις μουσικές επιλογές μου, πάντως σίγουρα ήταν σφιχτοδεμένοι, ορεξάτοι, με ενδιαφέρουσες, σκοτεινές συνθέσεις και άρα άκρως ελπιδοφόροι.
Το Eightball είναι, δυστυχώς, ένα σχετικό μικρό club-άκι. Όσο ζεστός και αγαπημένος χώρος και αν είναι, κάτι το οποίο το κάνει ιδανικό για μικρές συναυλίες, όταν το κοινό αυξάνεται οι συνθήκες είναι δύσκολες, ιδιαίτερα τώρα που ο καιρός έχει ζεστάνει. Παρόλα αυτά ο ήχος ήταν ικανοποιητικότατος οπότε πάμε παρακάτω στο κυρίως πιάτο της βραδιάς, τους Dark Tranquility. Οι Σουηδοί, λοιπόν, εμφανίστηκαν για μια ακόμη φορά γεμάτοι ενέργεια και πολύ ορεξάτοι, παρότι χωρίς μπασίστα. Ο Mikael Stanne είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους πιο χαρισματικούς frontmen στο είδους του και μας το απέδειξε πολλάκις κατά τη διάρκεια της βραδιάς, με την ασταμάτητη κίνηση του, την επικοινωνία του με το κοινό, τη πολύ θετική του διάθεση, αλλά και το stage diving που έκανε προς το τέλος της εμφάνισής τους. Σίγουρα απλά και μόνο η παρουσία του Mikael, αλλά φυσικά και η ερμηνευτική του ικανότητα και απόδοση τόσο στα καθαρά όσο και στα brutal μέρη, προσθέτει αρκετούς πόντους στις ζωντανές εμφανίσεις των Dark Tranquility. Όχι φυσικά πως οι, Sundin, Brändström, Henriksson και Jivarp υπολείπονται μουσικά, κάθε άλλο. Τόσο τα σκληρά ριφς, όσο και οι μελωδίες – σήμα κατατεθέν των Σουηδών αποδόθηκαν σχεδόν στην εντέλεια και σε συνδυασμό με τα βίντεο που κυλούσαν στο background, δημιούργησαν μια πολύ όμορφη, σκοτεινή και απόκοσμη ατμόσφαιρα .
Βέβαια, μια οποιαδήποτε εμφάνιση των Dark Tranquility στη χώρα μας δεν μπορεί παρά να είναι μια δυνατή εμπειρία, δεδομένης της αδυναμίας που τους δείχνει το ελληνικό κοινό. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της σχεδόν δίωρης εμφάνισης των μελωδικών dethsters, ο κόσμος που επέλεξε να παρευρεθεί στο Eightball δεν έπαψε ούτε στιγμή να χτυπιέται, να τραγουδάει, να επευφημεί, να χειροκροτεί και γενικά να εκδηλώνει την αγάπη του για τους Σουηδούς, σε σημείο που και οι ίδιοι έδειξαν να σαστίζουν, αλλά φυσικά και να το απολαμβάνουν. Ακριβώς αυτή η υποδοχή που τους επιφύλαξε η Θεσσαλονίκη, όπως υποθέτω και η Αθήνα την προηγούμενη νύχτα, ήταν ίσως και το πιο δυνατό και αξιομνημόνευτο σημείο της βραδιάς, ένα ιδανικό και πανέμορφο τελείωμα για την περιοδεία των Dark Tranquility, όπως οι ίδιοι ομολόγησαν, μετά από 101 εμφανίσεις. Και ένα εχέγγυο πως θα τους ξαναδούμε στη χώρα μας, ελπίζω την επόμενη φορά όμως με μπασίστα!
Διότι η απουσία του ήταν και το μόνο μελανό σημείο της εμφάνισης τους, αφού τους στέρησε το βάθος των συνθέσεων τους, ενώ στοίχισε εμφανώς και στο “Lethe”, που αποδόθηκε «πετσοκομμένο» και με τα πλήκτρα να αναλαμβάνουν πρωταγωνιστική δράση. Όχι βέβαια πως αυτό θα μπορούσε να σταθεί ικανό να χαλάσει την εμφάνισή τους, ή τη διάθεση του κοινού. Τη μερίδα του λέοντος στο σετλίστ, που σημειωτέων ήταν χορταστικότατο σε διάρκεια και περιείχε κομμάτια από όλη –σχεδόν- τη δισκογραφία τους, κατείχε προφανώς το πολύ επιτυχημένο, περσινό “Construct”, από το οποίο αποδόθηκαν συνολικά πέντε τραγούδια. Είπα παραπάνω «σχεδόν», διότι από την εμφάνιση των Dark Tranquility απουσίασαν παντελώς τραγούδια από το εξαίρετο “Mind’s Eye”! Παρόλα αυτά θεωρώ άδικο να γκρινιάξω για τη διάρκεια ή την επιλογή των κομματιών, αφού η εμφάνιση τους διήρκησε περίπου δυο ώρες και ήταν πέρα για πέρα ικανοποιητική. Αν και όπως προείπα το κοινό ήταν εκδηλωτικό σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, καλύτερες στιγμές της δεν θα μπορούσαν παρά να είναι τα “Final Resistance”, “Punish My Heaven”, αλλά φυσικά και το “Misery’s Crown” που έκλεισε το encore, στα οποία η συμμετοχή ήταν καθηλωτική! Και φυσικά το "The Mundane And The Magic", στο οποίο ζήτησαν και έλαβαν τη βοήθεια των γυναικείων παρουσιών μπροστά στη σκηνή, κάτι το οποίο ενέτεινε και την ούτως ή άλλως σπουδαία αίσθηση αλληλεπίδρασης μεταξύ κοινού και συγκροτήματος.
Συνολικά, η εμφάνιση των Dark Tranquility ήταν κάτι περισσότερο από απόλυτα ικανοποιητική και είμαι βέβαιος πως κανείς από όσους αποφασίσαμε να «σπαταλήσουμε» το βράδυ της Κυριακής μας σε αυτούς δεν το έχει μετανιώσει. Μπορεί η απουσία μπασίστα να της στέρησε πόντους και σε σημεία και ουσία, πάντως οι Σουηδοί δεν χάνουν καμία ευκαιρία για να αποδείξουν πως τα τεράστια βήματα προόδου και καταξίωσης που έχουνε κάνει τα τελευταία χρόνια είναι πέρα για πέρα δίκαια, όπως φυσικά και η αγάπη του ελληνικού κοινού προς το πρόσωπό τους.
Setlist:
1. The Science of Noise
2. White Noise/Black Silence
3. Monochromatic Stains
4. Lost to Apathy
5. The Fatalist
6. The Silence in Between
7. Zero Distance
8. The Wonders at Your Feet
9. The Mundane and the Magic
10. Punish My Heaven
11. What Only You Know
12. Iridium
13. Terminus (Where Death Is Most Alive)
14. State of Trust
15. ThereIn
16. Final Resistance
17. Lethe
18. Endtime Hearts
19. Misery's Crown
