Δεν θα γράψω ακόμα μια αποθεωτική εισαγωγή για ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ παγκοσμίως (στο είδος του προφανώς), και αυτό όχι επειδή το έχω πράξει αρκετές φορές στο παρελθόν, αλλά επειδή θα προτιμήσω να σταθώ σε κάποιες λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν με τη φετινή του εκδοχή. Από τη μια έχουμε την μεταφορά του στο κύτταρο, χώρος ο οποίος μας επέτρεψε να απολαύσουμε τη συναυλία στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων που τα συγκροτήματα μπορούν να μας προσφέρουν (και το ότι οι επιλογές για την ώρα που περνάς εκτός συναυλιακού χώρου περιορίζονται αισθητά, ποσώς με ενδιαφέρει, στο UTH πάω για να δω τα συγκροτήματα, όχι για να πίνω μπυρίτσες απ’ έξω…), και από την άλλη την αξιοπρεπέστατη τιμή του διήμερου εισιτηρίου (βέβαια στον αντίποδα έρχεται η υψηλή τιμή του warm up, γεγονός που τελικά με απέτρεψε και από το να παραβρεθώ σε αυτό, για πρώτη φορά…).
Στον άχαρο ρόλο του συγκροτήματος που ανοίγει το φεστιβάλ οι In Aevum Agere, που δεδομένης της ώρας, έπαιξαν μπροστά σε αρκετό κόσμο (ο αριθμός του οποίου δυστυχώς δεν αυξήθηκε ιδιαιτέρως μέχρι το τέλος της βραδιάς) ο οποίος είχε και παλμό. Παλμός που δεν χαρίστηκε, αφού οι Ιταλοί τον κέρδισαν με μια πολύ καλή εμφάνιση, ερμηνεύοντας προφανώς κομμάτια από το προπέρσινο, απλά καλό, ντεμπούτο τους, με τραγούδια που πατώντας στην Candlemass-ική εποποιία ευδοκιμούν σε live καταστάσεις.
Τους Desperation τους γνώρισα μέσα από την προηγούμενη εμφάνισή τους στο ίδιο φεστιβάλ και το πολύ καλό demo που κυκλοφόρησαν προ δεκαετίας. Διέλυσαν λίγο καιρό αργότερα, για να μάθω την επανασύνδεσή τους την ώρα που ανακοινώθηκαν για τη συγκεκριμένη εμφάνιση. Μετά από τόσο καιρό απραξίας επόμενο είναι να διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, όχι τόσο για την απόδοσή τους, όσο για το αν θα διατηρούσαν το ύφος τους. Γρήγορα τέτοιες σκέψεις εξαφανίστηκαν αφού ο υπερμεγέθης Αστερίξ στο μικρόφωνο και οι λοιποί βέλγοι που τον συνόδευαν, μας προσέφεραν μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της ημέρας, με τα νέα κομμάτια να μου διεγείρουν το ενδιαφέρον για τον επερχόμενο δίσκο τους (για να δούμε, θα βγει;).
Παρ’ ότι η σειρά εμφάνισης των συγκροτημάτων δεν με πολυεδιαφέρει, οι Arpyian Horde μάλλον έπρεπε να είναι η μπάντα που θα άνοιγε τη μέρα, αφού έχουν κυκλοφορήσει μόλις ένα demo προ δεκαετίας, και όπως οι από πάνω, επαναδραστηριοποιήθηκαν λίγο πριν το φεστιβάλ. Πολύ καλά τα 2 κομμάτια που ξέραμε, απλά συμπαθητική η πρώτη εντύπωση για τα νέα, με μια καλή διασκευή σε Bathory (“The Stallion”). Ικανοποιητικοί, αλλά σίγουρα όχι ξεσηκωτικοί.
Από τις καλύτερες νέες μπάντες στο είδος τους (ξέρεις, the Mercyful Fate way, με λοξοματιές προς Αμερική) οι Trial. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, αποτελώντας κλασική σουηδική περίπτωση, η τεχνική τους κατάρτιση είναι εξόφθαλμη, με τη σκηνική τους παρουσία να είναι δουλεμένη στο έπακρο (αν και θα προτιμούσα λίγο περισσότερο αυθορμητισμό στη θέση του, καλός εννοούμενου, επαγγελματισμού τους). Με συνθέσεις που δεν βασίζονται σε ευκολομνημόνευτα ρεφρέν και πιασάρικες μελωδίες, ίσως να στάθηκε λίγο δύσκολο να κερδίσουν κάποιον που δεν έχει έρθει σε προηγούμενη επαφή μαζί τους. Οι υπόλοιποι (βάλε με μέσα σε αυτούς) σίγουρα τους ευχαριστήθηκαν, αν και πρέπει να σταματήσουν, όπως και άλλοι νεόκοποι συντοπίτες τους, να τσιτάρουν σε βαθμό παραμόρφωσης τον ήχο τους.
Οι Arrayan Path είναι ίσως (τι ίσως δηλαδή…) το καλύτερο συγκρότημα των τελευταίων χρόνων στο χώρο τους. Μπορεί στην τελευταία τους επίσκεψη να μην με ικανοποίησαν (στο βαθμό που θα ήθελα τουλάχιστον), αλλά με τη συγκεκριμένη τους εμφάνιση ρέφαραν. Με τον τελευταίο τους δίσκο να έχει κυκλοφορήσει πριν από μερικούς μήνες (ο οποίος στάθηκε η λιγότερο καλή στιγμή τους - και πάλι πολύ δυνατός), επόμενο είναι το set-list να βασιστεί σε αυτόν. Βέβαια, η κορύφωση ήρθε όταν ακούστηκαν παλαιότερα άσματα, τύπου “Molon Lave", "The Fall of Mardonius", "Minas Tirith" και "Road to Macedonia", με το λυρισμό να χτυπάει ταβάνι, χαρίζοντάς μας μερικές από τις μαγευτικότερες στιγμές του διημέρου. Ντάξει, τα έχουμε ξαναπεί, αλλά ο συνδυασμός του εύρους και του συναισθήματος που αποπνέει η φωνή του Λεπτού δεν σταματάει να με εκπλήσσει. Μόνο που έπαιξαν λίγη ώρα. Ή μου φάνηκε…;
Τιμιότητα, επιμονή και προπαντός αγάπη για αυτό που κάνουν, είναι οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους έχουν κερδίσει την εκτίμησή μου οι Paragon. Όταν ένα συγκρότημα δισκογραφεί με συνέπεια τις δυο τελευταίες δεκαετίες, χωρίς κάποια ιδιαίτερη ανταπόκριση (εκτός ίσως από τη Γερμανία που πάντα αγκαλιάζει τα παιδιά της) είναι δεδομένο πως έχει αστείρευτη γκάβλα για αυτό που κάνει, και επόμενο είναι αυτό να περνάει και στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Το γεγονός ότι οι δίσκοι τους αποτελούν τευτονικό μέτσαλ γερμανικής κοπής β΄ κατηγορίας (που ενίοτε φτάνει και στην μπουντεσλίγκα), δεν με ώθησε να καταπιαστώ με το σύνολο της δισκογραφίας τους. Σε ένα live όμως, το best of που έχουν να παρουσιάσουν αποτελεί εγγύηση διασκέδασης, και μπορεί να μην είναι το συγκρότημα που θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό, είναι όμως το συγκρότημα που δύσκολα θα σε απογοητεύσει σε μια ζωντανή εμφάνιση.
Πολύ ευχάριστη έκπληξη η σφήνα των Winterhawk για δυο κομμάτια (“Free To Live”, “Hammer And The Axe” και μια εισαγωγούλα τζαμαρίσματος), ειδικά για εμάς που δεν βρεθήκαμε στο χθεσινό τους live. Ακόμα και αυτή η μικρή τζούρα ήταν αρκετή για να τρέξουν μερικά δάκρυα συγκίνησης, για ένα συγκρότημα με συνθετικό εκτόπισμα αντιστρόφως ανάλογο της δισκογραφικής τους παρουσίας. Κρίμα που δεν τους χαρήκαμε σε μια κανονική εμφάνιση μέσα στο διήμερο.
Οι αντιδράσεις στην ανακοίνωση του ονόματος των Blaze ως headliners κινήθηκαν σε εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις. Από τη μια είχαμε αυτούς που τους θεώρησαν ιδιαιτέρως μικρό όνομα για αυτή τη θέση, και από την άλλη αυτούς που βρήκαν στο πρόσωπό τους ένα από τα καλύτερα δυνατά ονόματα για την εν λόγω θέση. Οι λόγοι για τους οποίους ανήκω στη δεύτερη κατηγορία είναι ξεκάθαροι. Το συγκεκριμένο φεστιβάλ ξεκίνησε με σκοπό να απαρτίζεται από νέα κυρίως συγκροτήματα, από αυτά που σφυρηλατούν την ψυχή του underground τώρα, και όχι δεκαετίες πριν. Συγκροτήματα, η αξία των οποίων δεν μετριέται με κάποιο είδους καλτόμετρου που παίρνει πόντους με την πάροδο των χρόνων, ούτε χρειάζονται τεράστιες δισκογραφίες και δεκαετίες στην πλάτη τους για να εκτιμηθούν. Σε όλα τα παραπάνω κριτήρια οι Ιάπωνες ανταποκρίνονται πλήρως, και γενικότερα υιοθετώ μια γενικότερη φιλοσοφία που διακρίνει το φεστιβάλ, και μετράει ην αξία ενός συγκροτήματος όχι με τον αριθμό πωλήσεων, αλλά με το ποσοστό των ανθρώπων που κατάφερε να αγγίξει, από αυτούς που ασχολήθηκαν μαζί του. Δεδομένης της «ζημιάς» που υπεστήκαμε όσοι ήρθαμε σε επαφή μαζί τους, και με βάση την προαναφερθείσα λογική, δεν είναι καθόλου υπερβολή να χαρακτηρίσουμε τη συγκεκριμένη μπάντα ως μεγάλη.
Η εμφάνισή τους μάλιστα, διόγκωσε ακόμα περισσότερο την εκτίμησή μου γι’ αυτούς, αποτελώντας την επιτομή αυτού που εγώ αντιλαμβάνομαι ως χέβι μέταλ πάρτι. Κεφάτοι, με set-list που περιελάμβανε σχεδόν όλα τους τα κομμάτια από τις μέχρι τώρα δυο κυκλοφορίες τους. Δεδομένου ότι τα κομμάτια από το νέο τους Ep τα έχω ακούσει ελάχιστα, περίμενα αυτά του ντεμπούτου τους για να τους νιώσω βαθιά στο πετσί μου (αν και ήδη μου είναι εμφανής η διαφορά ανάμεσα στις δυο κυκλοφορίες). Μορφάρες όλοι τους, με μπροστάρη το μπασίστα και τον τραγουδιστή που μάλλον δεν ήμουν ο μόνος που δεν μπορούσε να καταλάβει σχεδόν τίποτα απ’ όσα έλεγε ανάμεσα στα κομμάτια (σε κάποια στιγμή βαρέθηκε κι αυτός να προσπαθεί στα αγγλικά και το γύρισε στη μητρική του!). Σπάνια πάντως ερχόμαστε αντιμέτωποι με κιθαρίστες της κλάσης του Hisashi Suzuki. Η εμφάνισή τους πάντως σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις όσων τους παρακολούθησαν, δικαίωσαν απόλυτα την επιλογή τους ως headliners.
setlist
One Way Flight
Right In White Light
Heart Of Gold
Wiseacre In The Land Of Nod
Lady Of Starlight
Picture On The Wall
Walkin' On The Cloud
Nightwalker
Shed Light On Dark
Underground Heroes
On The Run
The Going Gets Rough
Place In The Sun
See The Light
Fool's Mate
Answer
Γενικά όχι από τις δυνατότερες μέρες που έχει ζήσει ο θεσμός (γιατί περί τέτοιου πρόκειται εδώ και αρκετά χρόνια), πέραν μερικών φωτεινών εξαιρέσεων. Κρατάω δυο πράγματα: την «αναβάθμιση» του φεστιβάλ σε θέματα ήχου, ορατότητας, φωτισμού, εξαερισμού, σκηνής και άνεσης εντός συναυλιακού χώρου (όλα αυτά μόνο και μόνο από τη μεταφορά στο Κύτταρο), και την ιδιαιτέρως χαμηλή προσέλευση (την δεύτερη μέρα τα πράγματα ήταν εμφανώς καλύτερα). Φυσικά εδώ δεν παίρνουμε το ρόλο κανενός «δικαστή», για να κρίνουμε τους λόγους για τους οποίους κάποιος επιλέγει να μην παραβρεθεί σε μια συναυλία (είναι όλοι ανεξαιρέτως είναι αποδεκτοί), όμως δεν μπορώ να ενστερνιστώ, ούτε καν να αποδεχτώ τη νοοτροπία που επιμένει να βλέπει ένα φεστιβάλ σαν το συγκεκριμένο ως απλή προέκταση του εκάστοτε headliner, και να κρίνει την τιμή του βασιζόμενος σε αυτό. Και ναι, ξενερώνω, όταν τα συγκροτήματα χαιρετίζουν το κοινό λέγοντας “hello Athens” και από κάτω θα βρεις μόλις ένα πενιχρό αριθμό ντόπιων, με τη μερίδα του λέοντος να καταλαμβάνεται από ξένους και επαρχιώτες. Αλλά είναι κρίμα να κλείσει το συγκεκριμένο κείμενο μεμψιμοιρώντας, τη στιγμή που το συγκεκριμένο διήμερο αποτελεί γιορτή, και μας περιμένει ακόμα μια μεγαλειώδη μέρα.
