Πριν αναφέρω οτιδήποτε σχετικό με το μουσικό μέρος της βραδιάς, καλό θα ήταν να ασχοληθούμε και με κάποια πραγματάκια που καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό, τόσο το αν θα παραβρεθείς σε μια συναυλία, όσο και το πόσο καλά θα περάσεις εκεί. Και επειδή κάνουμε συνεχώς παράπονα για τις τιμές στα live (δικαίως Βέβαια), καλό θα ήταν να πούμε μια κουβέντα και για τις εκ διαμέτρου αντίθετες περιπτώσεις. Γιατί όταν το εισιτήριο ξεκινάει από 12 και φτάνει μέχρι τα 15 γιούρια, όχι για καμία χθεσινή μπαντούλα της σειράς αλλά για τους Skyclad (βέβαια, το τι είναι οι Skyclad σήμερα είναι άλλο θέμα και θα ασχοληθούμε μαζί του παρακάτω) τότε είμαι σίγουρος ότι αρκετός κόσμος παρακινήθηκε πρωτίστως από τη τιμή και ύστερα από οτιδήποτε άλλο για να έρθει στο live. Και οι ιδιαιτέρως χαμηλές (όπως θα έπρεπε να είναι πάντα παρεμπιπτόντως) τιμές στο μπαρ δεν πέρασαν απαρατήρητες. Καθόλου όμως…
Άγνωστοι σε εμένα μέχρι τη στιγμή της εμφάνισής τους οι Voyager, δεν αποτέλεσαν μια από τις όχι και τόσο σπάνιες περιπτώσεις πρωτοεμφανιζόμενου συγκροτήματος που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Μουσικά κινούμενοι σε ένα μελωδικό (λέγε με πληκτράτο) power / heavy, μου θύμισαν τον ψιλοακατέργαστο ήχο (όχι με την καλή έννοια) που είχαν αρκετά ελληνικά σχήματα τη δεκαετία του 90. Δεν ξέρω αν ήταν η πρώτη τους εμφάνιση, αλλά σίγουρα δεν έχουν προηγηθεί πολλές και αυτό φάνηκε έντονα με μια ιδιαιτέρως κουμπωμένη σκηνική παρουσία, χωρίς όμως αυτό να επηρεάζει την απόδοση των κομματιών σε εκτελεστικό επίπεδο. Οψόμεθα όμως μέχρι την κυκλοφορία του παρθενικού τους demo “Set Sail" για πιο ασφαλή συμπεράσματα.
Οι Κρητικοί thrashers Menace είχαν κάνει μια ισοπεδωτική εμφάνιση πριν κάνα χρόνο (καλά, περίπου) στον ίδιο χώρο, κυκλοφόρησαν μόλις και την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά με τίτλο "Cosmic Conspiracy", οπότε περίμενα κάτι εξίσου κατακλυσμιαίο. Τελικά όμως απογοητεύτηκα εν μέρει, και αυτό κυρίως λόγω της σκηνικής τους παρουσίας, η οποία σίγουρα δεν ήταν ανάλογη με την ένταση που βγάζει η μουσική τους. Πολύ αγχωμένοι δεν έκαναν την εμφάνιση που είμαι σίγουρος ότι μπορούν να κάνουν, και δεν μιλάω φυσικά για τα εκτελεστικά λαθάκια. Αυτό όμως που μου έμεινε, είναι ότι τα νέα κομμάτια θερίζουν, καθιστώντας την ακρόαση του ντεμπούτου τους επιτακτική.
Οι Sacral Rage που ακολούθησαν παίζουν σε εντελώς άλλο επίπεδο από τις μπάντες που προηγήθηκαν. Και εδώ που τα λέμε παίζουν σε ένα επίπεδο που λίγες μπάντες μπορούν να ακολουθήσουν. Όταν ένας κιθαρίστας ισοπεδώνει μόνος του τα περισσότερα κιθαριστικά δίδυμα με ήχο πιο γεμάτο και από τη κοιλιά του Βενιζέλου, όταν η ψυχωτική σκηνική παρουσία μπασοκιθάρας συνοδεύεται από αλάνθαστη εκτέλεση κομματιών (καλά, σχεδόν, μη γίνουμε και παστρικοί τώρα), όταν έχεις έναν τραγουδιστή με τεράστιο εκτόπισμα φωνής, το οποίο μάλιστα μπορεί να ανταπεξέλθει πλήρως και στα live, τότε (κάπου εδώ έπρεπε να πω κάτι και για τον ντράμερ, αλλά δεν μου ερχόταν καμία εξυπνάδα) καταλαβαίνεις ότι έχεις μια μπάντα που μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω, και δεν μιλάω φυσικά για τη χώρα μας μόνο… Ακόμα μια εξαιρετική εμφάνιση στο ενεργητικό τους, με μόνη πιθανή ένσταση την ελαφρά χαλιναγώγηση της φωνής. Κατά τ’ άλλα, τα νέα τραγούδια ανεβαίνουν επίπεδο, αλλά αλλάζουν διάσταση. Απ’ ότι φαίνεται, το νέο πρόσωπο του συγκροτήματος ενώ θα παραμείνει στας Αμέρικας, θα κρατήσει και το power ως συστατικό (και λίγο speed-o-thrash έτσι για να τα χωρέσουμε όλα), προσθέτει όμως και το progressive στη συνταγή, έτσι όπως μας το έχουν σερβίρει οι Watchtower. Και επειδή απομακρύνεται ελαφρώς από τα ακούσματά μου, θα καταλήξω να γίνω ο γραφικός που όταν μεγαλώσουν θα βροντοφωνάζω ότι μέχρι το πρώτο ep άξιζαν! Power-άδες και progressive-άδες ενωθείτε και τσεκάρετε οπωσδήποτε το ντεμπούτο τους.
Σίγουρα οι Skyclad δεν είναι το συγκρότημα που ήταν πριν από μια δεκαπενταετία για πολλούς λόγους. Θέλεις δημοτικότητα, θέλεις παραγωγικότητα/συνθετική ποιότητα ή απλά η αλλαγή σύνθεσης, που μάλλον είναι και ο κυριότερος λόγος για τον «αφορισμό» του συγκροτήματος από πολλούς οπαδούς τους. Όσον αφορά το τελευταίο σκέλος, μάλλον με βρίσκει αμφιταλαντευόμενο. Από τη μια δεν μπορώ να διανοηθώ τους Skyclad χωρίς τον Martin στη σύνθεση, αφ’ ενός μεν για τους μοναδικούς και πανέξυπνα καυστικούς του στίχους, και αφετέρου για την μοναδική του φωνή που τον καθιστά απολύτως αναντικατάστατο. Από την άλλη έχουμε ένα συγκρότημα που διατηρεί σταθερά τα 2/3 από τα βασικά μέλη της αρχικής τους σύνθεσης, οι οποίοι είναι και οι συνθετικοί υπεύθυνοι (του μουσικού μέρους), τα υπόλοιπα μέλη έχουν να μετράνε τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια στο συγκρότημα, οπότε μάλλον έχουν το «δικαίωμα» να λειτουργούν τη μπάντα με όποιον τρόπο τους αρέσει. Όσον αφορά τους δίσκους μετά Martin εποχής, σίγουρα υστερούν, αλλά είναι τουλάχιστον αξιοπρεπείς. Τελικά βέβαια, λίγο λόγω αυτών που είπαμε στην αρχή, και λίγο περισσότερο στη θύμηση των δυο προηγούμενων εμφανίσεών τους, δεν έκανα και δεύτερη σκέψη για το αν τελικά θα τους δω για ακόμα μια φορά.
Και επειδή πολύ το ζαλίσαμε με τις σκέψεις προ του live, μάλλον ήρθε η ώρα και για το δια ταύτα. Οι Άγγλοι δεν με απογοήτευσαν στο ελάχιστο, και μπορεί στην αναπόφευκτη σύγκριση με τις δυο προηγούμενες εμφανίσεις τους (με τις προηγούμενες ούτε λόγος) να μην μπορώ να ξεχωρίσω σε ποια είχαν την καλύτερη απόδοση, μπορώ όμως με σιγουριά να πω ότι αυτή ήταν που ευχαριστήθηκα περισσότερο. Η μεγάλη προσέλευση σίγουρα έπαιξε τεράστιο ρόλο στο να ανεβάσει την έτσι κι αλλιώς καλή διάθεση του συγκροτήματος, σε ένα αλισβερίσι κεφιού, που συντέλεσε στην δημιουργία ενός heavy metal πανηγυριού, κρατώντας μόνο τη θετική υπόσταση που μπορεί να πάρει η συγκεκριμένη λέξη (ειδικά στα αυτιά ενός βαρυμέταλου). Το set-list βέβαια έπαιξε τον δικό του σημαντικό ρόλο, τόσο σε επιλογή κομματιών, όσο και σε διάρκεια, αφού οι σχεδόν δυο ώρες που έμειναν στη σκηνή πέρασαν με τους ρυθμούς που μας πλησιάζει η ανάπτυξη, σύμφωνα πάντα με τον πολυαγαπημένο μας Σαμαρά. Όσο για απόδοση, είναι αστείο να περιμένεις κάτι λιγότερο από την τελειότητα (καλά, είπαμε, δεν έχουμε τα μάτια καρφωμένα στη ταστιέρα) από φτασμένους μουσικούς (ή αν προτιμάς, γιατί πολλά έχουμε δει, από τους συγκεκριμένους φτασμένους μουσικούς).
Δεν ξέρω αν το συγκρότημα λογίζεται από πολλούς περισσότερο ως tribute μπάντα, ξέρω όμως ότι το συναίσθημα και το κέφι που έβγαλαν, λίγα συγκροτήματα μπορούν να το προσφέρουν σε αντίστοιχο μέγεθος. Αυτό και μόνο αρκεί για να κερδίσουν την εκτίμησή μου.
Set-list (κλασικά «κλεμμένο» από αλλού, σιγά μετά από τόσες μέρες και άλλες τόσες μπύρες να θυμάμαι κομμάτια και σειρά που ακούστηκαν)
Spinning Jenny
Earth Mother, The Sun And The Furious Host
The Sky Beneath My Feet
Men Of Straw
The Antibody Politic
The Song Of No-Involvement
Words Upon The Street
Just What Nobody Wanted
Cardboard City
The Wickedest Man In The World
The Declaration Of Indifference
The One Piece Puzzle
No Deposit, No Return
Great Blow For A Day Job
The Widdershins Jig
Another Fine Mess
Thinking Allowed?
Skyclad
The Parliament Of Fools
Encore:
Inequality Street
Another Drinking Song
Penny Dreadful
Emerald (Thin Lizzy)
