Με εμφανώς περισσότερο κόσμο από την 1η μέρα, επιβεβαιώνομαι πως η συντριπτική πλειοψηφία αξιολογεί το συγκεκριμένο φεστιβάλ με γνώμονα τον εκάστοτε headliner, που αν δεν υπάρχει κάποιο όνομα κράχτης (όσο καταχρηστικά βέβαια μπορεί να χρησιμοποιηθεί η συγκεκριμένη λέξη για τα ονόματα που έχουν παίξει στο φεστιβάλ), όπως φέτος οι Liege Lord, δύσκολα θα τιμήσει. Δυστυχώς δεν είναι αυτή η ουσία του UTH, αλλά ευτυχώς δεν είναι λίγοι αυτοί που την αντιλαμβάνονται και φρόντισαν να βρίσκονται από την αρχή του φεστιβάλ στο συναυλιακό χώρο.
Κλασική μέρα UTH η 2η, οπού το μεγαλύτερο (καλά, σχεδόν) ενδιαφέρον υπάρχει στα πρώτα συγκροτήματα (τα 2 για την ακρίβεια). Οι Hundred έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον μου με το προ τριετίας demo τους, οπότε έμενε να δω τη live εκδοχή τους, οπού θα έπαιζαν και κάποια νέα κομμάτια από το φετινό τους ep (πρέπει να τσεκαριστεί και αυτό). Δυστυχώς η μικρή αργοπορία που είχα, μου κόστισε το μεγαλύτερο μέρος του set και δεν τους χάρηκα. Ότι είδα δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε στο βαθμό που περίμενα, αλλά οψόμεθα μέχρι και την ακρόαση του ep που λέγαμε.
Εάν κάποιος με ρωτήσει τι εστί Up The Hammers, θα μπορούσα να του αναλύω για ώρες. Ή απλά να του κατονομάσω ένα συγκρότημα σαν τους Ravensire, και να τον βάλω να παρακολουθήσει μια ζωντανή τους εμφάνιση. Οδοστρωτήρες, μετέτρεψαν το club σε πεδίο μάχης, με την αναδυόμενη βαρβατίλα να φτάνει στη μύτη μας με τη μυρουδιά του ξεραμένου αίματος. Ίσως η αναβλύζουσα true-ίλα να ήταν υπερβολική για οποιοδήποτε άλλο χώρο, αλλά στη συγκεκριμένη φάση απλά μας όπλισε με air-swords στη θέση των air-guitars. Να το πούμε και πιο απλά: γάμησαν. Γιατί όταν ρέβεσαι το μεσημεριανό σου από το χτύπημα, τότε ξέρεις ότι κάτι κάνουν καλά. Άντε, ήρθε η ώρα για το πρώτο μπυράκι (οπότε παρατάμε το τσιπουράκι).
Αφήνουμε όμως τον πολεμιστή και υποδεχόμαστε τον βάρδο. Η ύπαρξη των Astronomikon μου μοιάζει κάπως ανούσια, από τη στιγμή που αποτελούνται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από τα μέλη των Arrayan Path, και το κυριότερο παίζουν ακριβώς το ίδιο. Βέβαια όλα αυτά παραβλέπονται, από τη στιγμή που συνοδεύονται και από την αντίστοιχη ποιότητα των A. P., και καταλήξαμε πέρυσι να έχουμε 2 δίσκους από μια πολύ αγαπημένη μπάντα. Στα της συναυλίας, τα ίδια πάνω κάτω με χτες, με κομμάτια από το ντεμπούτο τους, σε άψογες εκτελέσεις. Ακούσαμε και το “Winter Tears”, και όχι ότι δεν το είχαμε φανταστεί, αλλά επιβεβαιωμένα πλέον, στους Warlord ετοιμαστείτε για πολύ πόνο…
Συνηθίζεται να υπάρχει ένα thrash όνομα στο διήμερο (φέτος βέβαια 2 την ίδια μέρα), και παρά την διαφορετικότητα του ήχου τους με τα υπόλοιπα ονόματα του φεστιβάλ, δεν χάλασε ποτέ κανέναν, είτε γουστάρεις, είτε κάνεις το απαραίτητο διάλλειμα σου. Προς τη δεύτερη κατηγορία κινήθηκα στη παρούσα φάση, όχι επειδή δεν γουστάρω τους Bio Cancer (καλή μπάντα με μεγάλο ρεπερτόριο ριφολογίας, χωρίς ωστόσο να με τρελαίνουν, και αυτό κυρίως λόγω των υπερβολικά τσιριχτών/σκιστών για το γούστο μου φωνητικών), ούτε λόγω απόδοσης (είχαν την απαραίτητη ενέργεια που ένα νέο thrash συγκρότημα πρέπει να διαθέτει, και κάτι παραπάνω), αλλά επειδή ήταν το συγκρότημα που θα έχω τις περισσότερες ευκαιρίες στο μέλλον να παρακολουθήσω (και έχω ήδη παρακολουθήσει βεβαίως). Έτσι, αφού πήρα τη δόση μου με 3-4 κομμάτια, την έκανα προς αναζήτηση του τιμημένου πιτόγυρου.
Το συγκρότημα που έχει δώσει νέα πνοή στο ευρωπαϊκό power (με λοξοματιές στο αμερικάνικο και δώσεις ουσιώδους progressive) έρχεται από Σαλόνικα. Επόμενο είναι σε κάθε εμφάνιση των Wardrum στας Αθήνας να δηλώνω το παρόν. Με τρεις εξαιρετικούς δίσκους στο ενεργητικό τους είναι αστείο να μιλάμε για ποιότητα set-list. Σίγουρα όμως δεν είναι αστεία η τεχνική κατάρτιση του συνόλου της μπάντας, σε συνδυασμό με μια καθηλωτική φωνή, που παρά το κρύωμα του Παπαδόπουλα, ανταπεξήλθε πλήρως στις έτσι κι αλλιώς υψηλές προσδοκίες.
Πριν την εμφάνιση των Xentrix, είχα περιέργεια να δω ποιους θα αφορούσαν, και δεν μιλάω μόνο λόγω μουσικού προσανατολισμού του φεστιβάλ, αλλά κυρίως επειδή τους θεωρώ γενικότερα μια μέτρια μπάντα. Εν τέλει διαψεύστηκα, τουλάχιστον από την ανταπόκριση που έλαβαν, καθώς και από αρκετό κόσμο που φάνηκε ότι είχε έρθει κυρίως για αυτούς. Βέβαια την γενικότερη άποψη δεν μου την άλλαξαν, αφού παρά την πολύ καλή τους απόδοση και το δουλεμένο στήσιμό τους, τα τραγούδια είναι αυτά που μετράνε στο τέλος, και αυτά δεν κατάφεραν να μου κρατήσουν το ενδιαφέρον μέχρι τη περάτωση της εμφάνισής τους.
Συναυλιακό απωθημένο, ήρωες του παρελθόντος, κολοφώνες του αμερικάνικου power, ή όπως αλλιώς θέλετε να τους προσφωνήσετε, οι Liege Lord αποτέλεσαν ακόμα ένα μικρό θαύμα από αυτά που έχουμε καλομάθει να δεχόμαστε από το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Η προσμονή για την εμφάνισή τους ήταν τέτοια που πιστεύω πως οι αντιδράσεις θα ήταν φρενήρεις ανεξαρτήτως της απόδοσής τους. Αυτό βέβαια δεν θα το μάθουμε, από τη στιγμή που οι Αμερικάνοι υπερέβησαν κάθε προσδοκία και άξιζαν κάθε ιδρωμένο κορμί, κάθε πονεμένο σβέρκο και κάθε κλεισμένο λαιμό. Τύμπανα οδοστρωτήρας, λυσσασμένες κιθαριστικές επιθέσεις και ένας καταπληκτικός Comeau, που το ελαφρώς παραπανήσιο γρεζάρισμά του σε σχέση με τους δίσκους, πρόσθετε στις ζωντανές αποδόσεις των κομματιών. Αυτό βέβαια για τα δικά του κομμάτια (τα οποία αποτέλεσαν και το μεγαλύτερο μέρος του set-list-“Master Control” περίοδος), αφού ότι ακούσαμε από τους άλλους δυο δίσκους, παρά την αρτιότατη απόδοσή τους, σου έμενε ένα «πόσο πιο γαμώ θα ήταν με τον Michaud».
Γενικά κανέναν παράπονο, και παρά την ανουσιότητα των solos σε κιθάρα και τύμπανα, ήταν κατανοητή η λειτουργικότητά τους για την ξεκούραση του Comeau. Μόνο τη διασκευή του “Kill the king” θα άφηνα απ’ έξω, που και πάλι είναι κατανοητή η ύπαρξή της, τόσο για τα εύσημα στον αρχιμάστορα που ήθελε να αποδώσει η μπάντα όσο και επειδή υπάρχει και στο “Master Control”. Από κει και πέρα κρατάμε την μοναδική ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε, την οποία δύσκολα συναντάς σε άλλες συναυλίες. Σκέψου ένα κοινό να βλέπει μια αγαπημένη μπάντα που πολύ δύσκολα θα περίμενε να δει live, και ένα συγκρότημα διψασμένο για ανταπόκριση που δεν έλαβε ποτέ. Από τις εμφανίσεις που θα έχουμε να θυμόμαστε. Από την πολύ γκάβλα ξέχασα να βγάλω και φωτο…
Set-list
Fear itself
Eye of the storm
Dark tale
Cast out
Kill the king (Rainbow cover)
Feel the blade
Rapture
Drum solo
Speed of sound
Rage of angels
Guitar solo
Vials of wrath
Fallout
Master control
Wielding iron fists
Broken wasteland
Rage of angels
Master control
