Εισαγωγή σε τρόπον τινά απολογητικό τόνο αφού την συγκεκριμένη ανταπόκριση θα έγραφε ο προγκρεσιβάς-γκουρού Τοπίντζαρος, αλλά οι ατυχίες βλέπεις τον κράτησαν μακριά από το live. Υπό κανονικές συνθήκες θα απέφευγα να μεταφέρω σκέψεις για ένα συγκρότημα του οποίου δεν λογίζομαι και ως ο μεγαλύτερος οπαδός, όμως εδώ θα κάνω την εξαίρεση, μιας και αυτό που παρακολούθησα υπερβαίνει τα στενά (και όμως στενά είναι) όρια του progressive και απευθύνεται σε απανταχού λάτρεις της μουσικής, μια εμφάνιση που δικαιολογεί πλήρως γιατί αυτό το συγκρότημα λογίζεται ως ένας από τους κύριους εκφραστές του είδους του, και πόσο εύκολα μπορεί να αγγίξει ακόμα και κάποιον σαν και του λόγου μου, που όπως είπαμε δεν είναι ο μεγαλύτερος θιασώτης του συγκεκριμένου ήχου.
Πρώτοι εμφανίστηκαν οι Wastefall, τους οποίους να με συμπαθάτε αλλά από επιλογή έχασα, αφού βλέπεις δεν με συγκινούν στο ελάχιστο. Είπαμε, δεν είναι αυτός ο ήχος μου. Οι Dark Nova που ακολούθησαν, παρ’ ότι δεν μπορώ να πω ότι σε οποιαδήποτε φάση τους με ενθουσίαζαν, πάντα έβρισκα κομμάτια στα οποία μπορούσα να σταθώ. Παρ’ όλο που η εντύπωσή μου αυτή δεν άλλαξε μετά το live, αυτό έχει να κάνει με τις συνθέσεις, και όχι με την αρτιότατη, κατά τα’ άλλα εμφάνιση που πραγματοποίησαν. Είμαι σίγουρος πως οι φίλοι της μπάντας τους χάρηκαν.
Είναι αλήθεια πως οι Shadow Gallery δεν είναι από τα πιο συνεπή δισκογραφικά συγκροτήματα. Αυτό βέβαια, σαν γενικότερη κατάσταση, ποτέ δεν με ενοχλούσε σε συγκροτήματα, ειδικά από τη στιγμή που μόνο εξαιρετικούς δίσκους έχουν να επιδείξουν Και προφανώς οι Shadow Gallery είναι ένα τέτοιο συγκρότημα. Το μόνο στενάχωρο είναι ότι άργησαν λίγο να έρθουν στη χώρα μας (όχι ότι έκαναν και περιοδείες, αλλά λέμε τώρα) και δεν προλάβαμε να τους χαρούμε με τον Baker. Και μόνο βέβαια που κατάφεραν να ξεπεράσουν αυτή την απώλεια κυκλοφορώντας έναν εξαιρετικό δίσκο, και αφού μπορούν να δίνουν live σαν το συγκεκριμένο, μόνο να μεγαλώσει ο σεβασμός μου για αυτούς γίνεται.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να σταθώ στην τεχνική κατάρτιση της μπάντας, ούτε και στην επί σκηνής διθυραμβική επιβεβαίωσή της. Πρέπει όμως να σταθώ στο λόγο που κάνει τελικά αυτό το συγκρότημα ξεχωριστό, και δεν είναι άλλος από την πασιφανή αγάπη τους για αυτό που κάνουν. Ένα πάθος που ήταν έκδηλο σε κάθε έναν από τους μουσικούς που βρίσκονταν στη σκηνή, σε βαθμό που ήταν αδύνατο να μην σε παρασύρουν στη δίνη της μουσικής τους που τόσο εύκολα μπορεί να σε κατακλύσει με συναισθήματα.
Χορταστικότατο set-list σε μια εμφάνιση που κράτησε κοντά δυόμιση ώρες, με τους μουσικούς να έχουν σχεδόν όλοι και 2ο ρόλο, έτσι που το σύνολο έβγαινε περίπου ως εξής: 3 πλήκτρα, 4 κιθάρες, 2 lead και 3 backing τραγουδιστές, ένας μπασίστας, ένα φλάουτο, και ο ντράμμερ (τι, μόνο ένας;;). Λες και δεν είχαν αρκετά να προσφέρουν από μόνοι τους, έφεραν μαζί τους και τον DC Cooper για μερικά ντουετάκια. Από το “New World Order” μέχρι και το τέλος της συναυλίας χαρήκαμε έναν εξαιρετικό τραγουδιστή, που αντισταθμίζει τον ποζερο-αέρα του με μια φωνή που δεν διαθέτει μόνο εύρος, αλλά και τόνους συναισθήματος. Το δε προαναφερθέν κομμάτι στάθηκε πολύ παραπάνω από απλό highlight της βραδιάς, και εξελίχθηκε σε μια από τις πιο έντονες συναυλιακές στιγμές που έχω βιώσει.
Το ότι το συγκεκριμένο live ήταν ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας τους δεν νομίζω ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο στην απογείωση της εμφάνισης τους. Ένα τέτοιο συγκρότημα αξίζει σίγουρα περισσότερα από αυτά που ήδη χαίρει, και όχι, η πληθώρα των φορών που έχει γραφτεί η παραπάνω φράση για μυριάδες μπάντες δεν μειώνει στο ελάχιστο την μοναδικότητά τους.
Setlist:
1. Room V
2. The Andromeda Strain
3. Dance of Fools / Don't Ever Cry, Just Remember
4. Questions at Hand
5. Alaska
6. Guitar Solo (Brian Ashland)
7. Pain
8. Drum Solo (Joe Nevolo)
9. Stiletto in the Sand
10. War for Sale
11. Mystery
12. New World Order
13. Chased
14. Ghost of a Chance
15. Christmas Day
16. 2 Minutes to Midnight (Iron Maiden cover)
17. Dream
18. Gold Dust
19. Crystalline Dream
