Τα δύο πράγματα στα οποία θα σταθώ σε αυτό το τρίτο Up The Hammers special edition, είναι οι εξαιρετικές εμφανίσεις που πραγματοποίησαν τα συγκροτήματα στο σύνολό τους, και η ιδιαιτέρως χαμηλή προσέλευση, που αποτελεί με μεγάλη διαφορά αρνητικό ρεκόρ για το φεστιβάλ (εντάξει, τα warm up δεν πιάνονται). Εννοείται πως μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε ένα υπερ-γεμάτο τετραήμερο με 5 συναυλίες, καθώς και η τιμή του εισιτηρίου που για όποιον δεν κατανοούσε την φεστιβαλική φύση της συναυλίας μάλλον φαινόταν διογκωμένο, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που άκουσα «σιγά μη δώσω 28 ευρώ για Angel Witch», ξεχνώντας πως δεν ήταν το μόνο συγκρότημα της βραδιάς.
Αρχή με Black Soul Horde, τους οποίους και έχασα. Μόλις κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, και ήδη μου έχει δημιουργηθεί η επιθυμία να το τσεκάρω. Σίγουρα θα τους πετύχω live σύντομα, οπότε μικρό το κακό.
Θεωρώ τους Elvenpath μια μπάντα που στριφογυρίζει γύρω από τη μετριότητα, και αδυνατεί να απομακρυνθεί από αυτή. Παρ’ όλα αυτά είχα την όρεξη να τους παρακολουθήσω, αφ’ ενός επειδή έχουν κάποιες καλές στιγμές, και αφ’ εταίρου επειδή το στυλάκι τους ενδείκνυται για ένα διασκεδαστικό live-άκι. Εξαιρετικά δεμένη μπάντα (δεν είναι χτεσινοί βλέπεις), με έκδηλη την αγάπη γι’ αυτό που παίζουν, κάτι που τουλάχιστον σε εμένα πέρασε, με αποτέλεσμα να τους ευχαριστηθώ. Το θέμα βέβαια είναι ότι στουντιακά δεν πρόκειται να ξανα ασχοληθώ μαζί τους. Δεν έπαιξαν και το "Guardians of the underground".
Οι πιτσιρικάδες Evil Invaders βγήκαν με έναν αέρα εφάμιλλο με αυτόν των Enforcer, παίζοντας με το πάθος που «οφείλει» να έχει μια νέα μπάντα, χωρίς να θυσιάζουν τίποτα σε επίπεδο απόδοσης, και με το στήσιμο που είχαν στη σκηνή να θυμίζει φτασμένη μπάντα, ή τέλος πάντων να δείχνει ένα συγκρότημα που έχει τη θέληση να κάνει το παραπάνω βήμα. Προφανώς τα κομμάτια που ακούσαμε προέρχονταν από το πολύ καλό φετινό, ομώνυμο (και παρθενικό) ep τους, παιγμένα λίγο πιο γρήγορα, ενώ ταυτόχρονα μου έβγαλαν και ένα N.W. συναίσθημα. Και η διασκευή στο “Violence And Force” μου άρεσε, παρά την επίσης αυξημένη της ταχύτητα.
Ως επιτομή τιμιότητας στάθηκαν οι Wretch. Δεν ξέρω τι βαρύτητα δίνει ο καθένας σε εξωμουσικούς παράγοντες, αλλά όταν βλέπω μια μπάντα να ταξιδεύει με δικά της έξοδα από την Αμερική για να παίξει για την κάβλα της και μόνο (και δεν είναι 20άρηδες, έχει σημασία αυτό), να διαθέτει το νέο της cd-άκι (ep) για 5 ευρώ δεν μένω ασυγκίνητος. Εννοείται βέβαια πως αν η μουσική τους δεν μου λέει τίποτα θα προσπεράσω. Οι Wretch ευτυχώς περιλαμβάνουν ολόκληρο το πακέτο. Τις πολύ καλές συνθέσεις του πρώτου δίσκου τις απέδωσαν στην εντέλεια, με το πάθος που μόνο μια μπάντα που γουστάρει αυτό που κάνει μπορεί να βγάλει. Ωραίος και ο νέος τραγουδιστής, ταιριαστός με το ύφος της μπάντας.
Οι Lonewolf αποτελούν μια ιδιαιτέρως αγαπημένη μου μπάντα, και ο όχι και τόσο καλός τελευταίος δίσκος τους δεν στέκεται σε καμία περίπτωση ικανός να σπιλώσει έστω και στο ελάχιστο μια εμφάνιση τους. Σταθερή αξία στα live τους, δεν θα άφηναν κανέναν παραπονεμένο αν δεν συνέβαινε αυτή η διακοπή ρεύματος (στην ευρύτερη περιοχή) οπού τους ανάγκασε να κουτσουρέψουν σε μεγάλο βαθμό το (έτσι κι αλλιώς όχι μεγάλο) set τους, αφού για κανα μισάωρο απολαύσαμε την ρομαντζάδα που έχει να προσφέρει το ημίφως της Αχαρνών με σουβλάκι ανά χείρας. Αναποδιές συμβαίνουν δυστυχώς, και αν δεν τους είχα δει κάμποσες φορές, σίγουρα θα είχα σπαστεί πολύ περισσότερο. Όσοι τους έχετε παρακολουθήσει live ξέρετε, όσοι τους είδατε τώρα μάθατε ότι αυτή η μπάντα ζει και αναπνέει για το Heavy Metal.
2η επίσκεψη των Angel Witch στη χώρα μας, και πλέον με τη κυκλοφορία του πολύ καλού περσινού τους δίσκου, τους φεύγει και η ρετσινιά της one-album (και κάτι demo) μπάντας. Ρετσινιά βέβαια που και οι ίδιοι καλοδέχονται, αφού για ακόμα μια φορά οι δίσκοι που διαδέχτηκαν το ντεμπούτο αγνοήθηκαν. Μουσικά στάθηκαν άψογοι, με εξαιρετικές εκτελέσεις παλαιών και νέων ασμάτων, με μοναδική ένσταση τη φωνή του Heybourne που έχει χάσει την ικανότητα να επισκέπτεται τις ψηλότερες κλίμακες. Το θετικό βέβαια της υπόθεσης είναι ότι ο ίδιος έχει πλήρη γνώση της κατάστασης, οπότε έχει προσαρμόσει τον τρόπο που τραγουδάει σύμφωνα με τις δυνατότητές του, δίνοντάς μας το αρτιότερο δυνατό αποτέλεσμα, δεδομένων πάντα των συνθηκών. Εννοείτε πως στα νέα κομμάτια που ακούσαμε δεν απέκλινε από τις στουντιακές εκτελέσεις, αφού είναι ξεκάθαρη η ρότα που θέλει (και μπορεί) πλέον να ακολουθήσει. Όπως και την προηγούμενη φορά, παρά το σχεδόν ιδανικό set-list (αν και με μικρή διάρκεια-περίπου μια ώρα και ένα τέταρτο), δεν υπήρχε ιδιαίτερη ανταπόκριση στην πλειοψηφία των κομματιών, με την εξαίρεση βέβαια να έρχεται στο γνωστό δίπολο θανάτου του encore με “White Witch” και “Angel Witch”.
Μερικές παρατηρήσεις ως απόφθεγμα είναι ο πολύ καλός ήχος σε όλα τα συγκροτήματα, πλην όμως των φωνητικών που ήταν ιδιαίτερα χαμηλωμένα σε όλους εκτός των headliners. Στο σωστό κλίμα η διάθεση των συγκροτημάτων, αφού καμία μπάντα δεν πτοήθηκε από την μικρή προσέλευση.
Set-list Angel witch
Gorgon
Confused
Dead Sea Scrolls
Into the Dark
Atlantis
Sorceress
Guillotine
Free Man
Extermination Day
Dr. Phibes
Angel of Death
Baphomet
White Witch
Angel Witch
