Τρία χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη ζωντανή εμφάνιση των Spiritual Beggars στη χώρα μας, την πρώτη τους μάλιστα, τότε, με τον καινούργιο τους τραγουδιστή, τον “δικό” μας, Apollo Papathanasio. Τρία χρόνια μετά και έναν ακόμα δίσκο, το καταπληκτικό “Earth Blues”, οι Σουηδοί δείχνουν ότι δραστηριοποιούνται πλέον σαν κανονική μπάντα, παρά σαν ένα side project και επιστρέφουν στην Αθήνα, στον ίδιο ακριβώς χώρο, για μια ακόμα εμφάνιση.
Την συναυλία άνοιξαν οι Drunk Motherfuckers και ακολούθησαν οι SiXForNinE, τους οποίους δυστυχώς και δεν προλάβαμε λόγω της καθυστερημένης μας άφιξης στο χώρο της συναυλίας. Ρωτώντας, μάθαμε πως οι Drunk Motherfuckers ζέσταναν με το stoner τους για τα καλά, τους λιγοστούς που είχαν φτάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στο χώρο, ενώ οι “νέοι” SiXForNinE (σχήμα στο οποίο έχει αναλάβει τα φωνητικά ο Fotis Benando των Septic Flesh) άφησαν υποσχέσεις για το μέλλον με την εμφάνισή τους.
Κατά τις 10 ανέβηκαν στο σανίδι οι Full House Brew Crew, προσωπική μπάντα του Βαγγέλη Καρζή, ο οποίος έχει αναλάβει τους τελευταίους μήνες και το μπάσο στους Rotting Christ. Χωρίς δεύτερο κιθαρίστα αυτή τη φορά, σε σχέση με τη συναυλία τους το 2010, εμφανίστηκαν και πάλι πριν τους Beggars, παίζοντας τόσο καινούργιο υλικό, όσο και κομμάτια από το ντεμπούτο τους. Το τρίπτυχο Black Label Society-meets-Metallica-meets-southern rock που ακολουθούν τα κομμάτια τους, μπορεί να μου φάνηκε απλά συμπαθητικό όπως και το 2010, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω το ότι φάνηκαν πιο ψημένοι συναυλιακά συγκριτικά με την προηγούμενη φορά που τους είχα δει και το ότι το 40-λεπτο που έπαιξαν πέρασε ευχάριστα.
Μετά τις κατάλληλες προετοιμασίες και τροποποιήσεις επί σκηνής, η μεγάλη ώρα είχε φθάσει. Οι Spiritual Beggars ανέβηκαν στη σκηνή καταχειροκροτούμενοι από το μισογεμάτο Κύτταρο, ανοίγοντας το set τους με το “Throwing Your Life Away” από το “Demons” και το “Left Brain Ambassadors” του αξεπέραστου “Ad Astra”, με τον ήχο δυστυχώς να τους πηγαίνει κόντρα, αλλά με το κοινό να μη μασάει και να τραγουδάει τους στίχους. Ο Michael Amott ως ένας σύγχρονος guitar hero δίνει το δικό του show, τραβάει τα βλέμματα και το γνωρίζει, χαρίζοντας άπειρες γκριμάτσες προς τέρψη των φωτογράφων και των οπαδών που είχαν συγκεντρωθεί μπροστά του για φωτογραφίες, χωρίς το παίξιμό του να περνάει σε δεύτερη μοίρα. Απεναντίας ζει και νιώθει κάθε χτύπημα της πένας του πάνω στις χορδές της λευκής Dean, μοιράζοντας ανατριχίλες με τα riffs του και τα αψεγάδιαστα solo του.
Αναπόφευκτα, έχοντας και νέο δίσκο στις αποσκευές τους, το set των Beggars περιστράφηκε στην τροχιά του “Earth Blues”, παίζοντας τα “Turn the Tide”, “Wise as a Serpent”, “Hello Sorrow”, “One Man’s Curse”, “Kingmaker”, αλλά και την εκπληκτική διασκευή τους στο “Dreamer”. Ο Apollo έχοντας δέσει ιδανικά με την μπάντα πλέον, ερμήνευε ορεξάτος, με πάθος και αυτοπεποίθηση, τόσο τις καινούργιες συνθέσεις, που γράφτηκαν άλλωστε πάνω στη φωνή του, όσο και τις παλιότερες. Σαν καλός frontman ξεσήκωνε τον κόσμο, άλλοτε μιλώντας στα ελληνικά και άλλοτε στα εγγλέζικα και μοίραζε απλόχερα ala Gillan τραβήγματα των στίχων και τσιρίδες. Ο “πολύς” Sharlee D’Angelo γέμιζε τη σκηνή με την κτηνώδη του σιλουέτα, αλλά και τον ήχο της μπάντας με τις μπασογραμμές του, ο Ludwing Witt σκέτος ογκόλιθος, λυσσομανούσε πίσω από τα drums, ενώ σκέτη απόλαυση (για να μην πω αυτό που νιώθει κάποιος με επικίνδυνα ανεβασμένη λίμπιντο…) ήταν ο… «Mr. Κάνω-headbanging-πάνω-στο-κλαβιέ-μου» Per Wiberg με τα ‘70s vibes που ξεπηδούσαν από το hammond του.
Τιμήθηκαν όλοι οι δίσκοι της μπάντας το βράδυ της Παρασκευής, με μοναδική εξαίρεση (σ.σ.: ευτυχώς) το “Return to Zero”, απ’ όπου παίχτηκε μόνο το “Starborn”. Μεταξύ άλλων, στην κανονική διάρκεια του show, ακούσαμε άσματα σαν τα “Magic Spell”, “Wonderful World”, “Sedated”, “Mantra”, “Beneath the Skin” και “One Man Army”. Έντονη ήταν και η διάθεση του group για jamming και για solo παιχνιδίσματα, χωρίς υπερβολές εκτός από το ίσως 13λεπτο ξεχείλωμα του “Blind Mountain” που ακούσαμε στο encore, παρέα με το συγκλονιστικό “Euphoria”. Θα μπορούσε να έχει παιχθεί ίσως ένα τραγούδι ακόμα εκείνα τα λεπτά, αλλά από τη στιγμή που δεν φάνηκε να ενοχλείται η πλειοψηφία του κοινού που ίσα ίσα τους καταχειροκρότησε, κρατάω αυτή την ένσταση για τον εαυτό μου.
Με το ρολόι να δείχνει σχεδόν μια ώρα μετά τα μεσάνυχτα, οι Spiritual Beggars μας αποχαιρέτησαν μετά από ένα μακροσκελές set 19 κομματιών και διάρκειας μιας ώρας και 45 λεπτών. Σαφώς πιο δεμένοι από το 2010, μιας και έχουν γράψει πολλά χιλιόμετρα με τον Apollo, έκαναν μια ακόμα καταπληκτική εμφάνιση μπροστά στο αθηναϊκό κοινό που τους αποθέωσε στο τέλος. What a wonderful…night…
