Δυόμιση χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση (και ενώ είχε μεσολαβήσει η περσινή ακύρωση λόγω της ασταθούς οικονομικής κατάστασης της χώρας μας), οι θρυλικοί doom metal πατέρες Pentagram ήταν ξανά στο An Club. Ο κόσμος αρκετός, αν και θα μπορούσε να είναι περισσότερος, η προσπάθεια να τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα σκόνταψε σε μικροπροβλήματα, αλλά τελικά όλα αυτά μικρή σημασία έχουν.
Το event άνοιξαν οι Automaton, με τους οποίους ερχόμουν πρώτη φορά σε επαφή. Στατικό στήσιμο, αλλά σύγχρονες επιρροές (κάπου ανάμεσα σε Electric Wizard, Yob και Cough), διάθεση για επαναληπτικότητα και μινιμαλισμό, και άσσο στο μανίκι τα noisy effects του καθιστού μπροστά στα τύμπανα μέλους. Αν καταφέρουν να γράψουν περισσότερα μνημειώδη riffs στο μέλλον, τότε θα μιλάμε για ένα πολύ δυνατό χαρτί της εγχώριας σκηνής, αλλά ακόμα είμαστε στην αρχή, και οι πρώτες εντυπώσεις ήταν (το λιγότερο) θετικότατες.
Τεχνικά προβλήματα καθυστέρησαν αρκετά την εμφάνιση των Dreamlongdead, η οποία αναγκαστικά ήταν κουτσουρεμένη, και περιλάμβανε μόνο δυο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια: Το “The Madness From Above” από το ΕΡ τους και μια διασκευή-έκπληξη στο “A Fine Day To Die” των Bathory (με guest συμμετοχή έκτου μέλους στην ακουστική κιθάρα και φωνή), παιγμένο αισθητά πιο heavy και αργά σε σχέση με το original. Σίγουρα η συχνή συναυλιακή δραστηριότητα της μπάντας βγάζει μάτι ως προς την επί σκηνής απόδοσή της, η ανωτέρα βία όμως δεν την άφησε να δείξει τις πραγματικές της δυνατότητες, διότι όσοι έχουμε ακούσει (σε άλλες εμφανίσεις τους) τα νέα –ακυκλοφόρητα ακόμα- κομμάτια τους, ξέρουμε ότι η doom/death πεντάδα έχει ήδη περάσει στο επόμενο στάδιο, κάτι που απλά δεν πρόλαβε να επιδείξει αυτό το βράδυ.
Με μια μικρή καθυστέρηση, τα τρία μέλη της μπάντας του Bobby Liebling καταλαμβάνουν τις θέσεις τους πάνω στη σκηνή, με μόνο τον μπασίστα Greg Turley παρόντα και στην προηγούμενη εμφάνισή τους στον ίδιο χώρο. Στα τύμπανα βρίσκεται ο Sean Saley (με παρελθόν στα 80ς στη σημαντική punk μπάντα Government Issue παρακαλώ!) και στις κιθάρες ο πιτσιρικάς Matt Goldborough. O ίδιος ο Liebling θα ανέβει λίγο αργότερα, και οι Pentagram του 2013 ξεκινούν με το “Treat Me Right”, από τον τελευταίο τους δίσκο.
Χωρίς να έχουν κάποια κυκλοφορία να προωθήσουν, έχτισαν ένα ευέλικτο setlist που περιλάμβανε τόσο τα υπερ-κλασικά κομμάτια που δεν μπορούν να λείψουν ποτέ από ένα live των Pentagram (“The Ghoul”, “Relentless”, “Sign Of The Wolf”, “Forever My Queen”, “All Your Sins”) όσο και εύστοχες δόσεις από την υπόλοιπη δισκογραφία τους, δίνοντας (επιτέλους!) αρκετό χώρο και στο “Be Forewarned” του 1994.
Μπορεί να έλειπε η τεράστια μορφή του Victor Griffin, ο Goldborough όμως είναι πιο ντελικάτος και 70ς, δίνοντας ένα λιγότερο metal, περισσότερο rock αέρα στα κομμάτια, ενώ το γεγονός ότι είναι αριστερόχειρας και παίζει με «ταυράκι», μόνο ευχάριστους Iommi-κούς συνειρμούς φέρνει. Πάντα όμως, σε μια εμφάνιση των Pentagram τα βλέμματα είναι στραμένα πάνω στον Bobby Liebling. Κακά τα ψέματα, στους Pentagram δεν πας να ακούσεις κρυστάλλινες ερμηνείες και άψογη απόδοση, η φωνή του για κάποιον ουδέτερο παρατηρητή μπορεί να φανεί ως και κακή, αλλά όχι για όσους ξέρουν τι είναι οι Pentagram. Σε εμφανώς καλύτερη (απ’ όλες τις απόψεις) κατάσταση σε σύγκριση με την προηγούμενη φορά, ο μικροκαμωμένος Liebling γέμισε τη σκηνή και έδωσε το προσωπικό του show με ένα 75-λεπτο ρεσιτάλ γκριμάτσας και απόλυτα γκροτέσκας παρουσίας. Είμαι σίγουρος ότι παρότι (μετά από 45 σχεδόν χρόνια καριέρας) το σχήμα του δεν πήρε ποτέ την δόξα που δικαιούταν και ακόμα εμφανίζεται σε μικρούς χώρους σαν το An, ο ίδιος νιώθει πραγματικά rock-star όση ώρα βρίσκεται στο σανίδι, κάτι που τον κάνει ακόμα περισσότερο ηρωϊκό στα μάτια των οπαδών του. Μπορεί κανείς να μην πολύ-κατάλαβε τι ακριβώς έλεγε ανάμεσα στα κομμάτια, το encore όμως των “Be Forewarned/20 Buck Spin” ήταν το απόλυτο προσωπικό highlight για αυτή την απίθανη μορφή της rock ιστορίας.
Συνολικά, είμαστε μάλλον τυχεροί που είδαμε τους Pentagram δύο φορές σε αυτή την «καλή» περίοδό τους, και όχι δέκα χρόνια πριν π.χ. που ο Liebling και το σχήμα παρέπαιαν. Σύγκριση ανάμεσα στις δύο εμφανίσεις είναι δύσκολο να γίνει, μιας και φέτος απουσίαζε η προσμονή, ο παροξυσμός και το feeling λαϊκού προσκυνήματος της πρώτης φοράς. Εδώ τα πράγματα ήταν σαφώς πιο συμμαζεμένα από πλευράς κοινού. Όπως και να’χει πάντως, ήταν άλλη μια (διαφορετική μεν, αλλά εξίσου) καταπληκτική βραδιά για την doom (και όχι μόνο) κοινότητα της χώρας. Μέχρι (ελπίζουμε) την επόμενη φορά.
