Με τέτοια πυκνότητα κυκλοφοριών, κάθε αναφορά στο έργο του John Zorn μόνο ενδεικτική μπορεί να είναι.
Εδώ, ας πούμε, γράφει για ένα σεξτέτο αποτελούμενο ‒ως συνήθως‒ από εξαιρετικούς μουσικούς (εν προκειμένω τον δρόμο οδηγούν το πιάνο του John Medeski και σε δεύτερο χρόνο το μπάσο του Trevor Dunn).
Και μοιάζει να ανακεφαλαιώνει μια προσέγγιση με την οποία ασχολείται αρκετά επίμονα τα τελευταία χρόνια.
Μια προσέγγιση η οποία (όπως και το όλον του έργου του) στηρίζεται σε τόσα πολλά «ενδιάμεσα», που τελικώς αποκτά την ξεκάθαρα προσωπική της σφραγίδα.
