FALL OF MAN, SONIC RESILIENCE, MY SWEET REVENGE, DEAD END

Σάββατο απόγευμα και οι μισοί κάτοικοι της πόλης έχουν αποδράσει μελετώντας στην εξοχή την αεροδυναμική συμπεριφορά του χαρταετού τους. Από την άλλη οι περισσότεροι metalheads έχουν (…φαντάζομαι) δηλώσει παρόν στο μεγάλο ανοιξιάτικο ΜΜD festival οπότε οι επιλογές για την βραδυνή έξοδο έχουν περιοριστεί πολύ. ‘Ετσι αρχίζω να ψάχνω στο Internet καμία καλή πρόταση για το βράδυ...Το μάτι μου έπεσε απευθείας σε ένα live στο Underworld με άγνωστες σε εμένα μπάντες οπότε αποφασίζω να δηλώσω παρόν. Φτάνοντας στο Underworld έκπληξη μου προκαλεί ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού ο οποίος με το ζόρυ αγγίζει τα 16!!! Στο ίδιο ηλικιακό μήκος κύματος και οι μπάντες...

Γύρω στις 21:00 πρώτοι βγήκαν οι DEAD END οι οποίοι, με ενθουσιασμό που έβγαζε μάτι, προσπάθησαν να παίξουν μεταλλικό hardcore χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Αυτό οφείλεται κυρίως στις δύο κιθάρες που με αδικαιολόγητη για τις ικανότητες τους πόζα και υπέρμετρο χαβαλέ προτιμησαν να ασχολούνται συνεχώς με το κοινό παρά να προσέξουν το δέσιμο της μπάντας. Άκυρος και ο frontman-μπασίστας. Βάρεθηκα γρήγορα και το μόνο ενδιαφέρον που έβρισκα ήταν ο μικρός, στην κυριολεξία, τυμπανιστής.

Δεύτερη μπάντα που εμφανίστηκε ήταν οι MY SWEET REVENGE. Τα παλικάρια ισχυρίζονται ότι παίζουν metalcore. Δική μου θέση είναι ότι στην Ελλάδα είσαι “ότι δηλώσεις”. Μάλλον έχουν μπερδέψει την μουσική με το image και οδηγούνται σε λάθος ισχυρισμούς. Υπέρτατη στιγμη της “παίζουμε ότι να’ναι” μουσικής τους ένα ξεκάρφωτο και ασύνδετο medley με τα πιο άκυρα riffs. Μου χάλασαν το karma.

Μετά από δύο μπάντες παντόφλες έχω ξενερώσει τόσο που ετοιμάζομαι να εγκαταλείψω την όλη προσπάθεια αλλά ευτυχώς οι SONIC RESILIENCE που ακολούθησαν μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Σοβαροί επί σκηνής, δουλεμένοι σαν μπάντα απέδωσαν ικανοποιητικά τις διασκευές που είχαν επιλέξει ενώ το υλικό τους, που θυμίζει αρκετα ΙN FLAMES και SOILWORK, ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Το rhythm-section αλάνθαστο ενώ οι κιθάρες μελωδικές εκεί που πρέπει και groovy στο συνολό τους. Ο frontman περνά από καθαρά μελωδικά φωνητικά σε σκληρά με άνεση αλλά είναι πολύ στατικός. Προσωπικά θα ήθελα περισσότερο δικό τους υλικό. Δείχνουν υποσχόμενοι!!!

Για το τέλος η έκπληξη της βραδιάς. Οι FALL OF MAN καθοδηγούμενοι από έναν θεότρελο, με την καλή έννοια, drummer απέδωσαν εξαιρετικά το emo-punk τους. Αυτό που κάνει την μπάντα να ξεχωρίζει με ευκολία είναι το ότι δείχνουν να έχουν λιώσει στις πρόβες. Επιπλέον πολύ καλά είναι τα διπλά φωνητικά που μοιράζονται ανάμεσα στη μία κιθάρα και τον drummer. Οι κιθάρες σπέρνουν αφού δεν χάνουν νότα ενώ πετάνε που και που άψογα leads. Γενικά η μπάντα βρίσκεται στο συνολό της σε υψηλό εκτελεστικά επίπεδο πράγμα που βοηθά το υλικό της. Ταυτόχρονα ο αυτοσαρκασμός, δείγμα ψυχικής υγείας, πάει σύννεφο με τον drummer να χαρακτηρίζει συνεχώς “gay” τις εισαγωγές των κομματιών τους. Άξιοι!!!