Σε συνέντευξή του στο GQ, χαρακτήρισε την πρόταση του προέδρου «μια ενέργεια που κλείνει την πόρτα» σε οικονομική ανάπτυξη, υπογραμμίζοντας ότι «το μόνο που κάνουν αυτοί οι δασμοί είναι να δημιουργούν αβεβαιότητα». Ο Coppola τόνισε ότι η οικονομία των ΗΠΑ προηγουμένως είχε σημειώσει επιτυχία σε μια περίοδο παγκόσμιου πληθωρισμού και ότι τέτοιες πολιτικές υπονομεύουν τη δυναμική της χώρας.
Παράλληλα, αναφέρθηκε στην αναπάντεχη επιτυχία της νέας του ταινίας Megalopolis, η οποία, από την επανεκλογή του Trump και μετά, κάνει sold out προβολές στις κινηματογραφικές αίθουσες. Το έργο, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2024, συγκρίνει την πτώση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας με το μέλλον των Ηνωμένων Πολιτειών και χαρακτηρίστηκε από τον δημιουργό του ως προφητικό, λέγοντας πως «ήταν διορατικό να πούμε ότι η Αμερική είναι σαν τη Ρώμη — ίσως χάσει τη δημοκρατία της».
Ο Coppola συνέκρινε τη σημερινή αποδοχή του Megalopolis με την πορεία του Apocalypse Now, θυμίζοντας πως και εκείνη η ταινία είχε αρχικά απορριφθεί από κοινό και κριτικούς, αλλά τελικά έγινε διαχρονικό έργο. Μιλώντας για την έμπνευσή του, ο σκηνοθέτης εξήγησε ότι η σύγχρονη Αμερική του θυμίζει τη Ρώμη πριν την κατάρρευση της Δημοκρατίας της, όταν οι γερουσιαστές ενδιαφέρονταν κυρίως για την εξουσία και τον πλουτισμό τους, αδιαφορώντας για τη διακυβέρνηση της χώρας — μια κατάσταση που, όπως πιστεύει, αντικατοπτρίζεται και σήμερα στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το Megalopolis δεν είναι διαθέσιμο σε streaming, καθώς ο Coppola επέλεξε να προβληθεί αποκλειστικά στους κινηματογράφους. Όπως ο ίδιος εξήγησε, δεν θέλει «κανείς να την κατέχει» και επιθυμεί να βιώνεται η ταινία όπως είχε σχεδιαστεί: ως κινηματογραφική εμπειρία. Η απόφασή του αυτή, σε συνδυασμό με την πολιτική φόρτιση του έργου, ενισχύει τη συζήτηση γύρω από τον ρόλο του σινεμά ως καθρέφτη των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων.
Με επένδυση 120 εκατομμυρίων δολαρίων από τον ίδιο και μια σαφή καλλιτεχνική πρόθεση να προκαλέσει προβληματισμό, ο Francis Ford Coppola επανέρχεται με το Megalopolis όχι μόνο ως σκηνοθέτης, αλλά και ως κοινωνικός παρατηρητής, αποδεικνύοντας ότι το σινεμά μπορεί να είναι ταυτόχρονα τέχνη, προειδοποίηση και πολιτική πράξη.
