Ο Pedro Almodoval πάντα ήταν και είναι σκηνοθέτης γυναικών. Τις καταλαβαίνει και τις αγαπάει όσο κανείς. Όμως το σινεμά του πλέον «γίνεται» οι ηρωίδες του. Αυτό μπορεί να είναι το καλύτερο κομπλιμέντο, όταν καταφέρνει και αγγίζει τα βάθη του γυναικείου ψυχισμού, όπως στο μελόδραμα Όλα Για Τη Μητέρα μου (1999), αλλά και απογοητευτικό συμπέρασμα, όταν υπογράφει αναιμικά δράματα, όπως το φετινό, την Julietta, το οποίο πηγάζει από την πένα της Alice Munro.
Στην πραγματικότητα, ο λογοτεχνικός κόσμος των μικρών ιστοριών της Alice Munro και η κινηματογραφική ματιά των μελοδραμάτων του Pedro Almodóvar έχουν μεγάλη απόσταση, όμως τους συνδέει η ικανότητα των δυο να εξερευνούν την καθημερινότητα του γυναικείου ψυχισμού και να ανασύρουν το δράμα και το τραύμα, μέσα από αθέατες καταστάσεις. Ο Ισπανός auter, για την 21η ταινία του επέλεξε το υλικό των μικρών ιστοριών της Munro για να πλέξει ένα δικό του μοντέρνο μελόδραμα, με άξονα τα μοιραία λάθη και την μητρότητα σε σχέση με το αμετάκλητο πέρασμα του χρόνου.
Η Χουλιέτα ζει με την κόρη της, Αντία. Και οι δύο υποφέρουν σιωπηλά για την απώλεια του άνδρα της Χουλιέτα και πατέρα της μικρής. Η ηρωίδα, στις παράλληλες αφηγήσεις της ταινίας, αναμετράται με την μοναδική αληθινή αγάπη της ζωής της, τους ηλικιωμένους γονείς της και τις επιλογές της, ενώ θυμάται την μοναξιά που βίωσε σε ένα ψαροχώρι που επέλαξε να ζήσει εγκαταλείποντας μια ακαδημαϊκή καριέρα, για να αντιμετωπίσει στη συνέχεια μια τραγωδία που της στοίχησε τη σχέση της με την κόρη της. Η αφήγηση της Julieta εξελίσσεται μέσα από μια επιστολή η οποία μπλέκει την διαδοχή τυχαίων, ή τραγικών συμβάντων, αναπάντεχων ή ηθελημένων συναντήσεων, χωρισμών και αποχαιρετισμών και μυστικών που πρέπει να βγουν στο φως. Η Julieta προσπαθεί να συντάξει τα ασύντακτα για τη ζωή της σε μερικές αράδες.
Είναι πάντα ενδιαφέρον να βλέπουμε τον έξοχο αφηγητή Αλμοδόβαρ να υιοθετεί τον κλασικό στουντιακό φορμαλισμό και να τον συνδυάζει με μια ευφάνταστη καλλιτεχνική διεύθυνση που προχωράει την πλοκή μέσα από κοστούμια, τοποθεσίες και χρώματα. Σε μια εποχή που βιώνουμε κατακλυσμό από χειμαρρώδεις τηλεοπτικές εικόνες και η παραδοσιακή κινηματογράφηση μοιάζει παλιομοδίτικη και αναχρονιστική, ο Αλμοδόβαρ καταφέρνει και της δίνει πνοή και ζωτικότητα. Μπλέκει τις αναφορές στο έργο του Χίτσκοκ με μικρά κλεισίματα του ματιού στον μύθο της Οδύσσειας και την θεματική παλιών ταινιών του (κυρίως του «Μίλα της» και της «Καυτής Σάρκας») με το μοντέρνο δράμα.
Ο Almodovar έφτιαξε ένα Χιτσκοκικό μυστήριο, από αυτά που δεν έχουν έγκλημα ή δολοπλοκία. Ο γρίφος κρύβεται πίσω από το ανείπωτο τραύμα το ίδιο. Αν όμως σε κάτι υστερεί η Julieta είναι η έλλειψη πάθους, καθώς παρά την τρυφερότητα του σκηνοθέτη, η ταινία ολισθαίνει σε ευκολίες που χρησιμοποιούν οι στερεοτυπικές σαπουνόπερες, που ποντάρουν στη σχηματική πλοκή για εύκολες συγκινήσεις και δάκρυα.
Το σινεμά του Almodovar, πραγματικά «γίνεται» πλέον οι ηρωίδες του. Όμως πολύ φοβάμαι ότι αυτό σημαίνει ότι έγινε πια μια 50χρονη γυναίκα που αναπολεί το ένδοξο παρελθόν της, τις γεμάτες πάθος και τρέλα ιστορίες της και που μοιάζει να ήταν κάποτε γοητευτική, όμως δεν μπορεί να πάει παρακάτω τη ζωή της και στέκει συντηρητικά κομψή αλλά εγκλωβισμένη στις εμμονές της, ενώ έγινε κάτι που πάντα απεχθάνονταν μετά βδελυγμίας: «βαρετή».
{youtube}5tpS4pqUQ8w{/youtube}
