Ο σκηνοθέτης Ατόμ Εγκογιάν, υπέγραψε μια ταινία, στην καρδιά της οποίας καιροφυλακτεί μια σεναριακή ανατροπή. To Remember είναι μια ταινία με twist, οπότε σε αυτό το κείμενο δεν θα υπάρξει κάτι που θα την προδώσει. Ωστόσο ανήκει στις ταινίες που είναι καλύτερα να τις παρακολουθήσεις πρώτα και μετά να διαβάσεις κάτι γι’ αυτές. Άλλωστε ο αντίκτυπος των συναισθημάτων της είναι σπουδαιότερος από την ίδια. Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκονται ήρωες αληθινοί και σάρκινοι, με όχημα τον υπέροχο Κρίστοφερ Πλάμερ, που υποδύεται έναν ηλικιωμένο παραδομένο στο ψυχοφθόρο ρελαντί μιας ασθμαίνουσας ζωής σε γεροντική άνοια. Ο Εγκογιάν, με περίσσια υπομονή και σεμνότητα, δεν λοξοδρομεί ούτε στιγμή από την γραμμική αφήγηση, αποφεύγει κάθε υπερβολή και δεν κλίνει στις ευκολίες του θρίλερ. Αντίθετα εστιάζει στις ανθρώπινες αξίες που επιβιώνουν από την καταρράκωση ιδεολογιών και μνήμης. Ιδέες πάνω στις οποίες μεγαλούργησε σε διανοητικά παζλ κοινωνικού ρεαλισμού, όπως το Adjuster (1991), το Exotica (1994) και το Γλυκό Πεπρωμένο (1997), με τρόπο σαφώς πιο αριστοτεχνικό.
Το Remember είναι μια σπουδή πάνω στη μνήμη του γενοκτονημένου και την απόσταση με τον γενοκτόνο. Προς τιμήν της, ανήκει στις ταινίες που δεν διεκδικούν την άμεση προσοχή του θεατή με βαρυσήμαντους συμβολισμούς αλλά διαθέτουν την υπομονή του «παλαιού» σινεμά που κατά βάση, δεν συναντάς εύκολα. Ο δρόμος για την εύρεση του βασανιστή του Άουσβιτς γίνεται μέσα από μια χαμηλοβλεπούσα αφήγηση, χωρίς μελοδραματικά ξεστρατίσματα. Αυτό που στα χέρια άλλου σκηνοθέτη θα ήταν ένας κατακλυσμός από διδακτισμούς, εδώ είναι παραταγμένο με αρχοντιά και σοφία. Λες και ο καταχωνιασμένος ανθρωπισμός του Εγκογιάν ξεσπάθωσε και πήρε ξανά τα ηνία από τις «παραγγελιές» για studio (The Captive 2014) και τις ασημαντότητες (Devil’s Knot 2013) στις οποίες είχε εγκλωβιστεί τελευταία.
Ο σκηνοθέτης, με εξαιρετική οικονομία στα πλάνα, αφουγκράζεται τις κινήσεις, το ικετευτικό ύφος του ήρωα και την δοκιμασία της αφοσίωσης, σε ένα ταξίδι που γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Ο φακός, με ανέλπιστη συνέπεια ύφους και ιδεών, παρατηρεί την άνιση μάχη με την ασθμαίνουσα μνήμη, το νεφελώδη αυτοσκοπό του ταξιδιού και το πένθος για την εκλιπούσα σύζυγο που επανέρχεται βασανιστικά.
Το τέλος του road trip αυτοδικίας, του επιφυλάσσει τη «ρήξη» με όσα ορίζουν το πλαίσιο της ταυτότητας και της ιδεολογίας. O κεντρικός ήρωας, ο Zev, έχει τελικά για προορισμό του την μετωπική σύγκρουση με το κακοποιό πεπρωμένο.
{youtube}VXRMHOAtD7I{/youtube}
