Πολύς κόσμος έδωσε το παρών στο Gagarin και φέτος, με τους headliners Manilla Road να καταπλήσσουν για ακόμα μία φορά με το αρχετυπικό US metal πάθος τους και τους Ιταλούς Doomsword να αποτυπώνονται σαρωτικοί, αφήνοντας πίσω τους τον απόηχο μιας μαινόμενης μάχης...

Μόλις 40 εκλεκτοί έδωσαν το παρών στο Temple, αποζημιώθηκαν όμως με μια μυσταγωγική συναυλία, η οποία κοινώνησε το πνεύμα της (αυτο)συγχώρεσης και της ελευθερίας...

Φινέτσα, πλήξη και φασόν συναίσθημα, με φόντο την εντυπωσιακή κοσμοσυρροή στο Φάληρο...

Παραμένουν σταθερό σημείο αναφοράς για την πιανιστική τζαζ του σήμερα, είναι όμως και σε θέση να δίνουν συναυλίες με καθηλωτικά σημεία, όπως απέδειξαν στη sold-out κεντρική σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση...

Η πραγματικά μαγευτική φωνή του Kim Larsen ίσως να εκπροσώπησε τις μελαγχολικές, neofolk απαρχές του συγκροτήματος, αλλά οι υπόλοιπες όψεις της δισκογραφίας τους καταδικάστηκαν τελικά λόγω της μονοτονίας της μίας ακουστικής κιθάρας...

Μπροστά σε λίγο μα ένθερμο κόσμο, οι Βρετανοί έδειξαν ότι κρατάνε ατόφιο και καθαρό το ένδοξο hard rock μιας άλλης εποχής, έχοντας ως κινητήριο μοχλό τον αεικίνητο και παιχνιδιάρη Danny Bowes...

Ίσως χρειάζονταν έναν χώρο πιο χύμα από το Gazarte, και πάλι, όμως, πρόσφεραν μια ολοκληρωμένη εμπειρία, με πλούσιο, ζεστό ήχο και στιγμιότυπα συναρπαστικής αρτιπαιξίας...

Και γέμισε το κλειστό μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α., και κυκλοφοριακό κομφούζιο δημιούργησε για λίγες ώρες στους πέριξ δρόμους, αλλά και μια διασκεδαστική βραδιά πρόσφερε, κάνοντάς σε (θες δεν θες) να τον σπάσεις τον γοφό...

Ήταν ηδονικό το πώς παρουσίασαν σύντομες βινιέτες της metal ιστορίας με συγκολλητική ουσία το sludge και τρομαχτική η έντασή τους –κι ας είναι μόνο 2 άτομα. Ωστόσο δεν σόκαραν, με τον τρόπο που το κάνουν στους δίσκους...

Με την απουσία του Zak Riles να γίνεται αισθητή, οι Αμερικανοί αποτυπώθηκαν μονοκόμματοι στο σχετικώς γεμάτο Κύτταρο, χωρίς τη γνώριμη σπίθα της κιθαριστικής ευφυΐας των δίσκων τους και δίχως να εκθέτουν τα κομμάτια τους σε περιπέτειες και αμφιβολίες...