Πέσανε στην παγίδα και ομογενοποίησαν τις συνθέσεις τους, επιθυμώντας να «γκαζώσουν» συναυλιακά. Όσοι πάντως πήγαν υποψιασμένοι στο An, αποζημιώθηκαν από την απόδοση των Βρετανών...

Αν και ελαφρώς πεπερασμένο πια, το μονολιθικό stoner των headliners κέρδισε τις εντυπώσεις στο Κύτταρο. Αλλά η πραγματική αποκάλυψη ήταν τελικά οι Κομπραίοι και η τομή τους μεταξύ Blue Cheer και Death...

Αμφιταλαντευόμενοι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, άφησαν μια γεύση διαφορετική της «αποξένωσης» του παραδοσιακού ήχου, εστιάζοντας σε ένα αμυδρό φως τη στιγμή που άλλοτε υπήρχε μόνο σκοτάδι...

Γέμισε το Fuzz στην Αθήνα, αλλά στη Θεσσαλονίκη δεν πήγε ο αναμενόμενος κόσμος. Πάντως αμφότεροι οι ανταποκριτές μας κάνουν λόγο για μια φοβερή συναυλία –για (περίπου) 2 ώρες «ατόφιας, καθαρτήριας κιθαριστικής μουσικής»...

Η φωνή του "My Love" γέμισε τον Βοτανικό στην Αθήνα και το Principal στη Θεσσαλονίκη, δίχασε όμως τους ανταποκριτές μας: ο Άγγελος Γεωργιόπουλος μιλάει για μια συναυλιακή εμπειρία χωρίς στόμφο και δηθενιές, αλλά ο Στέργιος Κοράνας βρήκε την Ολλανδή ερμηνεύτρια επιδειξιομανή, με το σόου της να αγγίζει τα όρια της κακογουστιάς...

 Δεδομένη μεν η αγάπη του ελληνικού κοινού, αλλά η Ιερά Οδός έμεινε μισογεμάτη και η ίδια δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, παρά το τέλεια σχεδιασμένο σόου...

Ολοκληρωτικός θρίαμβος των Πολωνών στο Fuzz, οι οποίοι πρόσφεραν μια άκρως ψυγαγωγική βραδιά λαϊκού black metal...

Η θεματολογία των στίχων, οι μελωδίες των πλήκτρων και οι ρυθμοί του drum machine, ήταν όλα ακριβώς εκεί όπου τα άφησαν οι πρώιμοι Cure και οι Sisters Οf Mercy...

Οι Tombs ήταν ισοπεδωτικοί, οι Goblin παρείχαν live soundtrack στο Suspiria του Dario Argento, αλλά αδιαφιλονίκητοι πρωταγωνιστές στάθηκαν οι Anathema, που εμφανίστηκαν με πλήρη σύνθεση για πρώτη φορά στα χρονικά

Κέφι, ροκ εν ρολ νιάτα και ενθουσιασμός διάχυτος στο γεμάτο Gagarin, όλα υπό τις αχτίδες ενός ζεστού, καλιφορνέζικου ήλιου...