Πολλές φορές χαρακτηρίζουμε ως «supergroup» συγκροτήματα στα οποία 2-3 μέλη είναι μόνο γνωστά ονόματα. Αλλά στους Sons Of Apollo ο χαρακτηρισμός ταιριάζει και με το παραπάνω: ο Mike Portnoy (ντραμς) έχει περάσει από Dream Theater, Avenged Sevenfold, Metal Allegiance και The Winery Dogs· ο Derek Sherinian (πλήκτρα) έχει κι αυτός παρελθόν με τους Dream Theater, αλλά και με τους Black Country Communion· ο Ron "Bumblefoot" Thal (κιθάρα) έγινε γνωστός παίζοντας στους Guns N' Roses· ο Billy Sheehan (μπάσο) ήταν στους Mr. Big και έχει επίσης θητεία με Steve Vai, Talas, The Winery Dogs· και ο Jeff Scott Soto (φωνητικά) έχει δουλέψει με Yngwie Malmsteen, Talisman, W.E.T., Τrans Siberian Orchestra, ενώ έχει περάσει και από τους Journey.
Σε μια πρόσφατη συνέντευξη, ο Soto δήλωσε «θα εκπλαγείτε από το πόσο χαμηλή προσέλευση είχαμε σε μερικά live». Κι αυτήν είχα κατά νου οδεύοντας προς το Fuzz, καθώς και το εισιτήριο ήταν τσιμπημένο, αλλά και η Δευτέρα δεν είναι και η καλύτερη μέρα για συναυλίες.
Ακριβώς στις 20:00 οι Parthian Shot ξεκίνησαν τη support εμφάνισή τους με το “Placebo” (από το EP τους), με τον ιδιαίτερα χαρούμενο τραγουδιστή τους Παναγιώτη "Partho" Παπαγεωργίου να μας ανακοινώνει ότι έλαβαν στα χέρια τους τα master tapes του ντεμπούτου τους Promises. Ελπίζοντας λοιπόν να κυκλοφορήσει σύντομα, μας προϊδέασαν παίζοντας τα “For Me”, “Promises” και “Jaded” –το καλύτερο για εμένα ήταν το “Promises”. 35 λεπτά κράτησε το set, είδαμε όμως ξανά τον Παπαγεωργίου και λίγο μετά, ενώ γινόταν η αλλαγή του σκηνικού, καθώς βγήκε να μας πει ότι οι Sons Of Apollo παρακαλούν να μην καπνίζουμε!
Το κοινό είχε στο μεταξύ αυξηθεί σημαντικά –πρέπει να ήταν γύρω στα 500 άτομα. Λίγο δε πριν την έναρξη των Sons Of Apollo, άνοιξε και ο εξώστης του Fuzz, με αποτέλεσμα να κινούμαστε άνετα στον κάτω χώρο. Μεγάλο δίλημμα για έμενα: να κάτσω στη μέση ώστε να τους χαζεύω όλους; Να πάω δεξιά της σκηνής, μπροστά στον Sheehan; Ή αριστερά, να έχω φάτσα τον Thal και τον Sherinian; Με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα αριστερά (σημ. αρχισυντάκτη: θα στοιχημάτιζα) και ακριβώς στις 21:00 ξεκίνησε και το live, με το 12λεπτο “God Of The Sun”.
Πραγματικά δεν ήξερες πού να πρωτοεστιάσεις την προσοχή σου, βλέποντας τον Sheehan να κρατά μπάσο με δύο μπράτσα, και τον Bumblefoot κιθάρα με το ένα μπράτσο άταστο και το άλλο με τάστα. Ο Soto, πάλι, πάντα είχε φωνάρα και δεν χρειαζόταν το συγκεκριμένο live για να μας το υπενθυμίσει· μου έκανε ωστόσο ιδιαίτερη εντύπωση πόσο ενεργητικός φάνηκε επί σκηνής και πόσο καλή χημεία είχε με τους υπόλοιπους. Τον έβλεπες λ.χ. να πειράζει συνέχεια τον Bumblefoot (ο οποίος τον συνόδευε με χαρακτηριστική ευκολία στα φωνητικά), να κάνει πλάκα με τον Portnoy και να ευχαριστιέται γενικά την κάθε στιγμή. Είναι άλλωστε παλιός γνώριμος στη χώρα μας.
Είδα πρώτη φορά τους Dream Theater το 1998 στον Λυκαβηττό, στην περιοδεία για το Falling Into Infinity, τότε που στα πλήκτρα τους βρισκόταν ο Sherinian. Δεν θα μπορούσαν λοιπόν οι «Del Fuvio Brothers» (το παρατσούκλι των Portnoy & Sherinian την περίοδο που συνέπεσαν στους Dream Theater), να μην το τιμήσουν αυτό το παρελθόν. Αρχικά έπαιξαν το “Just Let Me Breathe”, με κανονικό τραγουδιστή –το ξέρω, κακία ήταν. Για το δε σόλο του Sheehan, τι να πει κανείς; Ελπίζω να υπάρχει καλής ποιότητας video, ώστε όσοι παίζουν μπάσο (ή πιστεύουν ότι παίζουν) να το παρακολουθήσουν ευλαβικά. Για τον Soto, τώρα, μία μεγάλη επιρροή είναι ο Freddie Mercury. Ξεκίνησε έτσι το κλασικό παιχνίδι με το κοινό, να τραγουδάει μέρος από το “Prophet’s Song” και να επαναλαμβάνει ο κόσμος, πριν περάσει στη συνέχεια στο “Save Me” των Queen.
Κατά τη διάρκεια του σόλο του όσο ήταν στους Guns N’ Roses, ο Bumblefoot συχνά-πυκνά έπαιζε το “The Pink Panther Theme”, κάτι που έκανε και με τους Sons Of Apollo. Μετά το “Opus Maximus” ήρθε και η ώρα του Sherinian, για ένα σόλο σύντομο αλλά περιεκτικό. Πριν, ο Soto μας είχε πει ότι θα πάει να πιει μια βότκα· το ξανασκέφτηκε όμως καθώς βρισκόταν στην Ελλάδα, οπότε προτίμησε το ούζο και πήγε για λίγο στα παρασκήνια, αφήνοντας τη σκηνή στη μουσική δεξιοτεχνία των υπολοίπων.
Φυσικά θα ακούγαμε ένα ακόμα τραγούδι των Dream Theater. Και δεν ήταν άλλο από το "Lines Ιn Τhe Sand" σε μια αψεγάδιαστη εκτέλεση, με την οποία και μας καληνύχτισαν. Σύντομα βέβαια βγήκαν ξανά –και μάλιστα με το “And The Cradle Will Rock” των Van Halen– όμως όλοι ψάχναμε τον Soto. Λες ακόμα να πίνει ούζο; Ξαφνικά ακούμε τη φωνή του από πίσω, γυρνάμε τα κεφάλια και τον βλέπουμε δίπλα στον ηχολήπτη, να τραγουδάει περπατώντας ανάμεσα στον κόσμο. Το live έκλεισε με το "Coming Home", το χιτάκι του πρώτου και μοναδικού ως σήμερα δίσκου των Sons Of Apollo Psychotic Symphony, το οποίο είπε σύσσωμο όλο σχεδόν το Fuzz.
Όταν έχεις μόνο ένα άλμπουμ και θέλεις να βγεις σε περιοδεία, μπορείς να πέσεις σε παγίδα. Εάν το παίξεις όλο συν 2-3 διασκευές, κινδυνεύεις να βαρεθεί το κοινό, εάν ο δίσκος δεν είναι και τόσο γερός. Εάν παίξεις μερικά τραγούδια του και βάλεις περισσότερες διασκευές, θα βρεθούν οπαδοί που θα παραπονιούνται για την ισορροπία. Νομίζω λοιπόν ότι οι Sons Of Apollo την είχαν πολύ μελετημένη τη δίωρη συναυλία τους στην Αθήνα: τρεις διασκευές, (ευτυχώς) όχι μακροσκελή σόλο, και τα τραγούδια του Psychotic Symphony, που live μου άρεσαν ένα κλικ περισσότερο.
Κοιτάω στη Wikipedia, βλέπω ότι ο Sheehan είναι 65 και τσιμπιέμαι. Τρεις 20άρηδες μαζί αποκλείεται να έχουν την ενέργεια που βγάζει επί σκηνής, παίζοντας παράλληλα τα πιο απίθανα πράγματα στο μπάσο με μια φυσικότητα λες και κάνει εξάσκηση. Και οι υπόλοιποι, όμως, αποδείχθηκαν αλάνθαστοι. Παραδόξως, μάλιστα, πιο ήρεμος ήταν ο Portnoy, ο οποίος πολλές φορές συνόδευε τον Soto στα φωνητικά.
Με τα 50+ projects που τρέχει ο Portnoy κανείς βέβαια δεν ξέρει εάν οι Sons Of Apollo θα έχουν συνέχεια. Θεωρητικά θέλουν να βγάλουν και 2ο άλμπουμ, αλλά θα πρέπει να βρεθεί το απαραίτητο «παράθυρο» από όλους.
Πιθανότερο είναι πάντως να βγάλουν 2ο άλμπουμ, παρά να μας επισκεφτούν ξανά, καθώς αμφιβάλλω αν μια τέτοια συναυλία βγαίνει με 500 άτομα προσέλευση. Αλλά και να μην μας ξανάρθουν, δεν πειράζει. Σε λίγο καιρό θα βγει το DVD με τη συναυλία που έδωσαν σε αρχαίο θέατρο στη Βουλγαρία συνοδεία ορχήστρας, στην οποία έπαιξαν και διασκευές στα “Kashmir”, “Gates Of Babylon”, “Diary Of The Madman”. Ρητορική ερώτηση: εάν ζητούσαν άδεια για κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα, θα την έπαιρναν;
{youtube}rQ_2idVRKZk{/youtube}
