Αντιλαμβάνεσαι ότι μια συναυλία πάει καλά και λειτουργεί, όταν παύεις να ενδιαφέρεσαι για τη συμπεριφορά του κόσμου και δεν λαμβάνεις υπόψιν τη σκηνική παρουσία, αλλά εστιάζεις στη μουσική της μπάντας –σαν να ακούς την ηχογραφημένη δουλειά τους.
Αυτό πέτυχαν απόλυτα κατά τη γνώμη μου οι Kooba Tercu στον χώρο της Death Disco, όπου άνοιξαν τη βραδιά της Δευτέρας με το υπέροχα ενορχηστρωμένο οργανικό τους χάος. Οξύνοες συνθέσεις και πολυκύμαντες ιδέες που ακροβατούν ανάμεσα στην ισορροπημένη άποψη περί υγειούς, κιθαριστικής έκστασης και στο ψυχωτικό τζαμάρισμα. Τίποτα όμως στο set τους δεν ήταν αφημένο στην τύχη και στις συνήθεις ευκολίες του «θορύβου»: οι μουσικοί υπηρετούσαν τα τραγούδια τους, όντας αφοσιωμένοι και ταγμένοι στο υλικό. Άκρως υποσχόμενη εμφάνιση, λοιπόν, από ένα εγχώριο σχήμα που, αν αναπτύξει με επαγγελματισμό τις δυνάμεις του, κάνει την υπέρβαση και βρει τις «σωτήριες» μελωδίες τις οποίες έχει μέσα του, θα κατακτήσει μεγαλύτερα ακροατήρια.
Τη σκυτάλη πήραν έπειτα οι Föllakzoid εν μέσω καπνών και περίσσιας αυτοπεποίθησης, ανοίγοντας δυνατά και ρυθμικά το set τους. Το οποίο χαρακτήρισαν οι μακροσκελείς αναπτύξεις, που ξεκινούσαν υποσχόμενες και αλτικές, δίχως όμως να ξέρουν πού να προσγειωθούν μετά από 5 ολόκληρα λεπτά. Ακούσαμε έτσι psych rock αναπτύγματα που νοιάζονταν να χορευτούν, αλλά αποτάσσοντας μετά βδελυγμίας την υποψία electro pop ευαισθησίας.
Τα στέρεα ηλεκτρονικά beat (με εμβόλιμο αυτοσχεδιασμό) των Χιλιανών έκαναν τον μικρό μα πάντα φιλόξενο χώρο της Death Disco να πάλλεται και τα κεφάλια των θαμώνων να συντάσσονται με τον επίμονο ρυθμό. Επί σκηνής, οι 3 μουσικοί έκαναν τα απολύτως απαραίτητα για να επιβάλλουν την ατμόσφαιρα την οποία ήθελαν, με επαγγελματισμό και προκρίνοντας το στυλ σε σχέση με τις δαιδαλώδεις διαδρομές που χάραζαν τα σκληρά κρουστά και οι κοφτές κιθάρες.
Είχαν λόγο ύπαρξης στη σκηνή οι Föllakzoid και φρόντισαν να παρουσιάσουν χωρίς υπερβολές το υλικό τους. Κανείς παρευρισκόμενος δεν πρέπει λοιπόν να έφυγε με παράπονο από το live και όλοι ήξεραν καλά τι πήγαν να παρακολουθήσουν. Με μια μικρή παρατήρηση, όμως, σε σχέση με το opening act: όσο έπαιζαν δηλαδή, εγώ πρόσεχα διαρκώς τη συμπεριφορά του κόσμου και λάμβανα υπόψιν τη σκηνική παρουσία.
{youtube}1IBjj3-exY0{/youtube}
