Δύσκολα τις βάζεις στο χαρτί στο word τέτοιες συναυλίες, που κάνουν ένα μαγαζί γεμάτο να πηγαίνει πάνω-κάτω και να ξελαρυγγιάζεται 2 ώρες στο τραγούδι. Δεν τα μετράνε πάντα αυτά όσοι μόνιμα γκρινιάζουν για το ελληνικό κοινό, το οποίο πάει συνέχεια στα «παλιά» και δεν στηρίζει τα «καινούρια». Έχουν ασφαλώς και τα δίκια τους, όμως δεν συνυπολογίζουν ουσιώδη πράγματα. Γιατί αν περνάς τόσο καλά, όχι μόνο δεν τα κλαις τα πολλά ευρώ του εισιτηρίου, μα θα τα ξαναδώσεις, όσο κι αν σε στριμώχνει η εφορία, που «μόνο αυτή σ' αγαπά».
Στο Academy της Πειραιώς 117 ήταν ακόμα απόγευμα όταν βγήκαν οι Palace, ακριβώς στην ώρα τους (19.15). Οι ουρές που είχαν δημιουργηθεί απέξω λόγω του ότι αγόραζες εισιτήρια/αντάλλασσες εκείνα της Αρχιτεκτονικής/έπαιρνες δημοσιογραφικές προσκλήσεις από μόλις 2 ταμεία, εμπόδισαν αρκετούς που είχαν έρθει έγκαιρα από το να τους δουν, με αποτέλεσμα το γερμανικό τρίο να παίξει μπροστά σε λιγοστό κοινό. Το οποίο, όμως, έστησε για χάρη τους μια μικρή μα ζωηρή κερκίδα μπροστά από τη σκηνή, που ενθουσίασε τον frontman Harald Piller. Λίγο φωνακλάδες τους βρήκα τους Palace, αλλά με βιωματική σχέση με το 1980s heavy metal που πρεσβεύουν (και φέρνει λίγο στους Accept). Έπαιξαν έτσι ένα ψυχωμένο set, σωστό στη διάρκειά του και εν τέλει καλό για μια πρώτη, χαλαρή μπύρα.
Ώσπου να δούμε στη σκηνή τους Anvil, η πλατεία του Academy είχε πια γεμίσει: θα ερχόταν κι άλλος λαός στη συνέχεια, χωρίς όμως ποτέ να επικρατήσουν ασφυκτικές συνθήκες ή να χρειαστεί να ανοίξει και ο εξώστης (αν και ορισμένοι πέρασαν το κιγκλίδωμα κι έπιασαν θέσεις στις σκάλες). Όσο για τους Καναδούς, μόνο ως support δεν τους αντιμετώπισε ο περισσότερος κόσμος. Αντιθέτως, υποδέχτηκε θερμά τον ιδιαίτερα ομιλητικό Steve "Lips" Kudlow, που έσκασε μύτη φορώντας μαύρο αμάνικο με στάμπα τρία φύλλα σφενδάμου στα κοκκινόασπρα χρώματα της πατρίδας του, φώναξε ρυθμικά «Anvil-Anvil» κάμποσες φορές στη διάρκεια του set και χειροκρότησε με αρκετή ζέση ακόμα και το –ξεπερασμένο σαν συναυλιακή πρακτική– drum solo του Rob Reiner.
Ομολογουμένως, οι Anvil έχουν πια βαρύνει με τα χρόνια. Παραμένουν πάντως μια πολύ τίμια μπάντα σε αυτό που κάνουν, παίζοντας με αληθινό μεράκι και κουβαλώντας –60 χρονών άνθρωποι– όλο τον εξοπλισμό μονάχοι τους (δεν έχουν road crew). Φωνητικά βέβαια η κόψη του Kudlow έχει δυστυχώς στομώσει, κάτι που έχει αντίκτυπο στο υλικό. Σε εκτελεστικό ωστόσο επίπεδο, μη σας μένει αμφιβολία, οι Anvil σκίζουν. Και το υπερασπίστηκαν με ό,τι είχαν το σπιντάτο, βαρύ τους rock 'n' roll, παρέχοντάς μας ωραίες ζωντανές εκτελέσεις σε αγαπημένα κομμάτια σαν τα "Winged Assasins" και "March Of The Crabs". Έκλεισαν δε πανηγυρικά με το τραγούδι που περίμεναν οι περισσότεροι: "Metal On Metal", με το Academy να «πυρακτώνεται» επιτυχώς για τη συνέχεια της βραδιάς.
Ο κόσμος τώρα, το αντιλαμβάνεστε πιστεύω, ήταν λιγάκι ...σιτεμένος. Τον Udo να τραγουδάει τελευταία φορά Accept είχε έρθει άλλωστε να δει, μιλάμε επομένως για ένα αποχαιρετιστήριο κάλεσμα σε μια συγκεκριμένη γενιά. Στο κοινό όμως υπήρχαν και πιτσιρικάδες και η τριπλέτα δίπλα μου ήταν αρκούντως πονηρεμένη: «πάμε τώρα μπροστά», τους παρακίνησε ο ένας όταν τέλειωσαν οι Anvil, «και αν δεν μπορεί να τραγουδήσει, γυρίζουμε πίσω». Δεν γύρισαν ποτέ, οπότε μάλλον αυτό απαντάει και στις δικές σας απορίες για τη φωνητική κατάσταση του 63χρονου Udo Dirkschneider.
Για να είμαστε ακριβείς, ο Udo υπήρξε καταιγιστικός ήδη από το μπάσιμο με το "Starlight". Και όχι μόνο δεν έχασε σε απόδοση ώσπου να γεμίσει το 2ωρο της εμφάνισης, μα ανέβαζε και στροφές καθώς κυλούσαν οι λεπτοδείκτες, εμφανώς τροφοδοτούμενος από το πάθος και τον ενθουσιασμό του κόσμου –έστω κι αν (όπως πάντα) δεν έδειξε παρά ελάχιστο συναίσθημα. Πρέπει βέβαια κάπου εδώ να σημειωθεί και ο απίστευτος ήχος τον οποίον απολαύσαμε (από τους καλύτερους που έχω προσωπικά ακούσει σε live), όπως και τα καταπληκτικά κινούμενα φώτα. Εξοπλισμό που ανήκει ολόκληρος στον Udo και στήνεται/ξηλώνεται από την αρχή σε κάθε σταθμό της νυν περιοδείας.
Η δε setlist, ήταν βγαλμένη από το ευτυχέστερο όνειρο κάθε fan των Accept –με αποτέλεσμα ο Udo και οι συνοδοιπόροι του να μας πυροβολούν στο ψαχνό, οδηγώντας μας σε φρενίτιδα. Με απίθανα τραγούδια σαν τα "Living For Tonite", "Princess Of The Dawn", "Breaker", "Midnight Mover", "Restless And Wild", "Son Of A Bitch" και "TV War" να πέφτουν πάνω μας σαν βόμβες, και με ένα encore που ξεκίνησε σεισμικά με το "Metal Heart" και είχε μεταξύ άλλων "Fast As A Shark" και βέβαια "Balls To The Wall", καταλαβαίνετε ότι περάσαμε κυριολεκτικά 2 ώρες να τραγουδάμε σαν παλαβοί. Η χορωδία μάλιστα που στήσαμε στο "Princess Of The Dawn", ήταν νομίζω ασυναγώνιστη στα συναυλιακά metal χρονικά της πρωτεύουσας.
Σε κάποιο σημείο της βραδιάς, έκανα την (αναπόφευκτη;) σύγκριση με την πρόσφατη συναυλία των Accept στο Gagarin, στην οποία είχαμε πράγματι περάσει φίνα και είχαμε απολαύσει τον νυν frontman, Mike Tornillo. Κι όμως, δεν συγκρινόταν με ό,τι παρακολουθούσα στο Academy. Ίσως γιατί ο σκληροτράχηλος Γερμανός performer πήρε το κοντόχοντρο σαρκίο του και τους παιχταράδες του –Andrey Smirnov στην κιθάρα, Fitty Wienhold στο μπάσο, τον υιό του Sven Dirkschneider στα ντραμς και τον Kasperi Heikkinen στη δεύτερη κιθάρα– και έδειξε με ένα περήφανο αντίο στο σημαντικότερο κομμάτι της ιστορίας του ότι τα χρόνια μπορεί να περνούν, μα η αλητεία μένει.
{youtube}O-RAH9nI5CY{/youtube}
