Τον Οκτώβριο, οι Editors κυκλοφόρησαν το 5ο τους άλμπουμ In Dream. Καθώς βρίσκονται πια και επίσημα στα «αγαπημένα» συγκροτήματα του ελληνικού κοινού –με πολλαπλές εμφανίσεις στη χώρα μας, και συνεχές playlist στους ραδιοφωνικούς σταθμούς– η ευρωπαϊκή τους περιοδεία ήταν αναμενόμο να κάνει στάση και εδώ, για εμφανίσεις στην Αθήνα (στο Gazi Music Hall της Ιεράς Οδού) και στη Θεσσαλονίκη (στο Principal). Λίγες μέρες μάλιστα πριν την αθηναϊκή συναυλία, ανακοινώθηκε ότι το live της Θεσσαλονίκης έγινε sold-out, ενώ ελάχιστα ήταν και τα εισιτήρια που είχαν απομείνει στα ταμεία του Gazi Music Hall.
Φτάνοντας στο τελευταίο γύρω στις 20:45, διαπίστωσα ότι είχε ήδη μαζευτεί αρκετός κόσμος. Συνήθως, όταν πηγαίνω σε συναυλία, αλλάζω 2-3 σημεία για να βρω το «κατάλληλο» για να την παρακολουθήσω. Αυτή τη φορά, όμως, βρήκα λίγο χώρο δεξιά της σκηνής και δεν κουνήθηκα από εκεί, καθώς λίγο πριν την έναρξη έβλεπες κόσμο ακόμα και στις σκάλες του χώρου· όποτε κάθε σκέψη για μετακίνηση, ήταν απαγορευτική.
Πριν τους Editors, έπαιξαν οι Cyanna Mercury. Τους ξέραμε στο παρελθόν ως Cyanna, τους είχαμε δει μάλιστα πολλές φορές ως support σε εμφανίσεις διεθνών ονομάτων: Massive Attack (2008), MGMT (2009), The Stranglers (2009). Οι περισσότεροι, βέβαια, τους γνώρισαν όταν το τραγούδι τους “Shine” μπήκε σε διαφήμιση γνωστής κινητής τηλεφωνίας. Για διάφορους λόγους, οι Cyanna διαλύθηκαν και τα αδέλφια Sid (Spyreas & Nick) ίδρυσαν τους Cyanna Mercury το 2014, στρεφόμενοι προς το νεοψυχεδελικό rock.
Είναι δύσκολο να κρατήσεις το ενδιαφέρον ενός τόσο ογκώδους κοινού, το μεγαλύτερο ποσοστό του οποίου έχει έρθει αποκλειστικά για τους Editors. Αλλά η live εμπειρία τους από τη μία, τα ίδια τα τραγούδια τους από την άλλη (που έχουν κι έναν ανατολίτικο αέρα), στάθηκαν ικανά ώστε να κεντριστεί το ενδιαφέρον του κόσμου. Οι Cyanna Mercury παρουσίασαν υλικό από τον πρώτο ολοκληρωμένο τους δίσκο, Archetypes, ο οποίος αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2016. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το “The Lunatic” –θα ήθελα να το ακούσω ξανά και σε στούντιο εκτέλεση. Περίπου 45 λεπτά κράτησε η εμφάνισή τους και νομίζω ιντρίγκαραν αρκετούς να αναζητήσουν το Archetypes, όταν κυκλοφορήσει.
Setlist
Horse Dark As Night/ The Lunatic/ Lilith/ Ode To The Absent Father/ Dirty Things/ San Quentin Snake
Λίγες μέρες πριν, είχα βρεθεί σε μια συναυλία σε κλειστό χώρο στην Φινλανδία, με 8.500 θεατές προσέλευση. Εκεί, κανείς δεν διανοήθηκε να ανάψει τσιγάρο· στο Gazi Music Hall, πάλι, ελάχιστοι ήταν αυτοί που δεν κάπνιζαν... Δημιουργήθηκε έτσι μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, η οποία, σε συνδυασμό και με τον κόσμο –που σκεφτόσουν πως ίσως να είναι και παραπάνω από τη χωρητικότητα του Gazi Music Hall– δημιούργησε δυσφορία. Μπροστά μου, μάλιστα, έχασε τις αισθήσεις της μια κοπέλα. Και διάβασα ότι υπήρχαν κι άλλες λιποθυμίες στον χώρο, με αποτέλεσμα να έχουν αρκετή δουλειά οι εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού.
Το In Dream το έχω ακούσει λίγο βιαστικά. Η εντύπωση που μου έδωσε είναι ότι είναι ένα καλό, αλλά κάπως αναιμικό άλμπουμ. Όταν είδα ότι οι Editors παίζουν 7 τραγούδια από αυτό, ψιλο-φοβήθηκα είναι αλήθεια, πιστεύοντας ότι θα υπάρχει οπωσδήποτε «κοιλιά» στην εμφάνισή τους. Αλλά διαψεύστηκα. Ξεκίνησαν το live με το πρώτο τους single από τη φετινή κυκλοφορία, το “No Harm”, αν και θεωρητικά το υποτονικό του ύφος δεν είναι το πλέον κατάλληλο για να αρχίσεις μια συναυλία. Κι όμως, ήξεραν τι έκαναν: το "No Harm" έχει ήδη γίνει αγαπημένο τραγούδι στη χώρα μας και ήταν έτσι ιδανικό για ζέσταμα.
To “Sugar”, που ακολούθησε, είναι τραγουδάρα. Τόσο, ώστε οι ροκ ραδιοφωνικοί σταθμοί της Αθήνας μπορεί να το έπαιζαν και ανά 20άλεπτο, σπάζοντας και λίγο τα νεύρα μου, καθώς το άκουγα συνέχεια. Με το που ακούστηκαν πάντως οι πρώτες του νότες, βίωσα ένα από τα μεγαλύτερα sing-along που θυμάμαι σε κλειστό χώρο. Δίχως υπερβολή, όλοι το τραγουδούσαν στίχο-στίχο, σε σημείο οι φωνές μας να υπερκαλύπτουν τον Tom Smith. Και δεν μείναμε μόνο στο “Sugar”. Μπορεί όχι στίχο-στίχο, αλλά αρκετοί συνέχισαν να τραγουδούν και σε κομμάτια όπως το “Life Is A Fear” ή το “Blood”.
Στο “Forgiveness” και στο “Salvation” είδαμε τον Tom Smith να παίζει πιάνο, σε άλλες επιλογές κιθάρα, ενώ, εάν δεν κάνω λάθος, έπαιξε και ακουστική κιθάρα στο “Smokers Outside The Hospital Doors”. Αν και βρίσκονται πια προς το τέλος της τρίμηνης περιοδείας τους, οι Editors ήρθαν στην Αθήνα με κέφι και διάθεση. Τα βλέμματα του κόσμου έπεφταν βέβαια κυρίως στον Smith, αλλά και στον μπασίστα τους Russell Leetch, ο οποίος μας ευχαρίστησε κι εκείνος πολλές φορές για την ανταπόκριση που δείχναμε. Τα τραγούδια από το In Dream τα είχαν προσθέσει έξυπνα στη σειρά της selist: για παράδειγμα, το “All The Kings”, ένα από τα δυναμικά στιγμιότυπα της νέας δουλειάς, ακούστηκε πριν το “Desire” των U2 –πλάκα κάνω, ασφαλώς, εννοώ το “A Ton Of Love”. Σημειωτέον, και σε αυτό έγινε ένας μικρός χαμός, πριν κλείσουν με ένα ακόμα αγαπημένο τραγούδι, το “Munich”. Μετά από μια σύντομη διακοπή, η μπάντα επέστρεψε επί σκηνής για να μας υπνωτίσει λίγο με το "Ocean Of Night". Ακολούθησε το “Papillon” και η συναυλία τελείωσε με το “Marching Orders”, μετά από περίπου 1 ώρα και 50 λεπτά.
Τα γραπτά μου, τα υπερασπίζομαι. Είχα δει δύο φορές τους Editors μέχρι στιγμής, σε Rockwave και Ejekt. Είχα γράψει τότε, σε γενικές γραμμές, ότι για μεγάλους ανοιχτούς χώρους, μου είχαν φανεί κάπως «λίγοι». Αντιθέτως, σε κλειστό χώρο μου άρεσαν –πιστεύω ότι τους ταιριάζουν περισσότερο μέρη σαν το Gazi Music Hall. 21 τραγούδια απολογισμός, σχεδόν 2 ώρες συναυλίας, συν ένα πολύ καλό support. Εάν λοιπόν δεν υπήρχαν τα θέματα με εξαερισμό, τον υπερβολικό κόσμο και τις λιποθυμίες, θα περνάγαμε ακόμα καλύτερα. Φεύγοντας συνάντησα τη φωτογράφο μας. Μου ανέφερε ότι, παρ' όλα αυτά, της άρεσαν περισσότερο οι Cyanna Mercury. Δεν είχε και άδικο…
Setlist:
No Harm
Sugar
Life Is a Fear
Blood
An End Has a Start
Forgiveness
All Sparks
Eat Raw Meat = Blood Drool
The Racing Rats
Formaldehyde
Salvation
Bones
Smokers Outside the Hospital Doors
Bricks and Mortar
All the Kings
A Ton of Love
Nothing
Munich
----------------------------
Ocean of Night
Papillon
Marching Orders
{youtube}ED_fzfNQzts{/youtube}
