Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για τελετουργία ή τουλάχιστον να μεταφέρει την αντιστοιχία στα δεδομένα μιας ροκ συναυλίας. Η πρώτη εμφάνιση των Earth στα μέρη μας είχε κάποια τέτοια χαρακτηριστικά· έτσι όπως η μουσική άπλωνε σε αργούς, ομόκεντρους κύκλους, έμπαινες κι εσύ σε ένα συγκεκριμένο trance στο οποίο η έκσταση σπανίως ερχόταν ως αποτέλεσμα κάποιας κορύφωσης. Κυρίως μεταδιδόταν όσο εσύ αφηνόσουν στην αυστηρή περιοδικότητα αυτών των επαναλαμβανόμενων κύκλων, στη δίνη που δημιουργούσαν.
Τα «συμβάντα» στη μουσική των Earth ήταν ελάχιστα. Πέρα, δηλαδή, από τα θέματα τα οποία δημιουργούσαν την αρχική περιδίνηση, σπανίως συνέβαινε κάτι που να μεταστρέψει αυτή τη δίνη προς κάτι διαφορετικό. Μικρές αλλαγές μόνο, οι οποίες –όσο ισχυροποιημένες κι αν φάνταζαν μέσα σε ένα πεισματικά ίδιο περιβάλλον– δεν ήταν τέτοιες που θα έδειχναν προς μια άλλη κανονικότητα. Η μουσική των Earth είναι ακριβώς όπως τη περιγράφει ο τίτλος της περσινής τους δουλειάς: Primitive και Deadly. Και είναι, αναντίρρητα, αρκετή για να σε ρουφήξει εντός της.
Αν το «deadly» μπορούμε να το συνάγουμε από το είδος της συναισθηματικής φόρτισης που εκπέμπει συνολικά η μουσική, για το «primitive» μπορούμε να κάνουμε έναν συνειρμό παραπάνω. Αρκούμενη στα βασικά, πετώντας ένα προς ένα τα καλολογικά στοιχεία που μπορούν να δώσουν μια εκλέπτυνση και μια κάποια κομψότητα, η μουσική των Earth συναντιέται με τη βασική της μήτρα. Αποκαλύπτεται έτσι σαν ένα βαθιά αμερικάνικο ροκ, με τα μπλουζ να μην στέκονται απλώς ως επιρροή, αλλά ως ένα βασικό συστατικό της ταυτότητάς της. Μιλάμε βέβαια για στρεβλωμένα μπλουζ, αφημένα κατ' αρχάς στην ερήμωση που χαρακτηρίζει τη γενική αισθητική του Dylan Carlson και κατά δεύτερον στην αλληλεπίδραση με όλες τις υπόλοιπες αναφορές.
Μία από αυτές τις τελευταίες φάνηκε πιο ξεκάθαρα στο “Ouroboros Is Broken”, στο πρώτο κομμάτι που ο Carlson έγραψε για τη μπάντα (όπως μας είπε ο ίδιος) πίσω στο 1989. Και δεν είναι άλλη βέβαια από τους Black Sabbath. Κατά τα λοιπά, οι Earth στάθηκαν αρκετά –όπως ήταν αναμενόμενο– στην τελευταία τους δουλειά, ενώ, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ακούστηκε και το “Father Midnight” από το πρώτο μέρος του Angels Of Darkness, Demons Of Light. Έπαιξαν σχεδόν ένα 80λεπτο στο γεμάτο Κύτταρο και μολονότι δεν υπήρξαν ακριβώς καθηλωτικοί, παρείχαν όλες τις εγγυήσεις γι' αυτήν την επιτυχή περιδίνηση στις ερήμους του εαυτού.
Πριν από τους Earth, στη σκηνή είχαν βρεθεί οι Universe217, με ένα σχεδόν 40λεπτο σετ. Αρκετά ταιριαστή επιλογή από άποψη ηχητικής αισθητικής, αλλά και από την άποψη του αποτελέσματος, δεδομένου ότι μιλάμε για ένα πραγματικά αξιόλογο σχήμα –το οποίο μάλιστα μου φαίνεται ότι γίνεται καλύτερο κάθε φορά που τους τρακάρω. Παίζουν κάπου μεταξύ του doom, μιας πιο «κλασικής» μέταλ συμπεριφοράς και μιας sludge/stoner πρακτικής, ένα μείγμα τέλος πάντων, το οποίο αν και νομίζω ότι δρα καλύτερα στις καταβυθίσεις του, δεν αστοχεί ούτε στις εξάρσεις του. Πολύ καλό το δέσιμο μεταξύ του τρίο κιθάρα/μπάσο/τύμπανα (Μάνος Γεωργακόπουλος/Νίκος Παναγιωτόπουλος/Μάνος Γιακουμάκης αντιστοίχως), αλλά βέβαια αυτή που οδηγούσε τα πράγματα ήταν η εξαιρετική φωνή της Τάνιας Λεοντίου, με το εύρος και τον στεντόρειο τόνο της.
Το κοινό παρακολούθησε ζεστά τους Universe217 και η ανάλογη αντίδρασή του στο κλείσιμο του σετ τους λέει πολλά: και για την ίδια τη μπάντα, και για την απόδοσή της στη σκηνή.
{youtube}v83n8vCbnJ8{/youtube}
