Το όνομά του έχει σταθεί δίπλα σε μεγαθήρια της τζαζ ιστορίας όπως Miles Davis, Elvin Jones, Mongo Santamaria, McCoy Tyner, Leon Thomas, George Benson, Dizzy Gillespie, Gary Bartz, Alphonse Mouzon, Mal Waldron κ.ά. Δεν είναι λοιπόν τυχαία περίπτωση ο Sonny Fortune• και όσοι τυχεροί βρεθήκαμε την Παρασκευή στην πρεμιέρα του στο Half Note (θα παραμείνει εκεί μέχρι και σήμερα, 18/11) σταθήκαμε ακροατές ενός δημιουργικού όσο και δυναμικού bop, μιας ανόθευτης τζαζ που διατηρεί την ευρύτητα και την ευελιξία της φόρμας και της οπτικής της σ’ ένα σύγχρονο περιβάλλον.
Η στιβαρή παρουσία του Αμερικανού καλλιτέχνη και το λίαν δεξιοτεχνικό κουιντέτο του (Michael Varekamp/τρομπέτα, Jon Davis/πιάνο, Joris Teepe/διπλό μπάσο & Joris Dudli/ντραμς) έδειξαν τις προθέσεις τους από τις πρώτες ήδη νότες της θρυλικής σύνθεσης του Thelonious Monk “Well You Needn’t”. Απροσμέτρητος σαξοφωνίστας, ο Fortune διαθέτει εντυπωσιακό drive και κλασικό hard bop/funky αίσθημα, αλλά και ταχύτατα ανεβοκατεβάσματα, στόφα μελωδού όπου απαιτείται και υπέροχα κοψίματα, καθώς και την ικανότητα να δίνει έξυπνες πάσες προς την παρέα του. Καθώς η συναυλία έμπαινε προς τα ιδιαίτερα Miles Davis πεδία, οι σολιστικές αναπνοές τού “Mind Games” παρείχαν αέρα στο απαιτητικό “So What”, αιχμαλωτίζοντας με τρομερή αμεσότητα και διαύγεια τη φαντασία και την έμπνευση της στιγμής.
Η αβίαστη γκρούβα έγινε όμως έκδηλη και στα κομμάτια “It Ain’t What It Was” και “Footprints” (σύνθεση του Wayne Shorter), ανασύροντας αρώματα μιας τζαζ η οποία αναζητεί μυημένους θιασώτες. Σίγουρα δεν ομιλούμε για «εύπεπτη» ηχητική συνάντηση μιας και ο πήχης βρισκόταν ήδη πολύ ψηλά, με τον Sonny Fortune να προσπαθεί να πατήσει πάνω στα χνάρια όχι μόνο του Miles Davis, αλλά και του John Coltrane –γεγονός που μπορεί να δυσκόλεψε τους «τυχαίους» επισκέπτες του Half Note. Πάντρεψε πάντως αρμονικά μια μουσική συγκομιδή δεκαετιών με την πολυσημία ενός οργανωμένου αυτοσχεδιασμού, όπως τον εξέφρασαν τα έμπειρα χέρια ενός πραγματικά σφιχτοδεμένου κουιντέτου.
Στα 74 του χρόνια, ετούτο το άλτο σαξόφωνο έχει λοιπόν πολλά ακόμη να μοιραστεί, αλλά και να διδάξει. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που το μελωδικό γίνεται και ρηξικέλευθο κι όλα παίζονται τελικά στον άσσο της έκφρασης. Ένα τζαζ διαμάντι που δεν χάνεται!
{youtube}nO1xNP2PJzQ{/youtube}
