Η αποπνικτική ατμόσφαιρα της Τεχνόπολης, με τη φίλη της την υγρασία, δεν με είχε απογοητεύσει. Ούτε η κοσμοσυρροή μέχρι να φτάσω στις πύλες του Γκαζιού. Ούτε ακόμα-ακόμα εκείνος ο παρανοϊκός 70χρονος που μου έκανε παρέα –σε μένα και σε άλλους 10 άτυχους– στην είσοδο, μιλώντας ακατάληπτα για την ιστορία, ρωτώντας μας επίμονα για το, χώρο, για το ποιος παίζει, για το αν είναι καλή μουσική, και για το «αν θα ανοίξουν οι πόρτες εν τέλει, να μπούμε κι εμείς τα νιάτα»… Ήμουν αποφασισμένος να δω για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο τους γαλλοαναθρεμένους Nouvelle Vague, με ορεκτικό τη δική μας –αλλά επίσης γαλλοαναθρεμένη– Όλγα Κουκλάκη. Άλλωστε η τελευταία τους εμφάνιση στο Fuzz μου είχε αφήσει μόνο θετικές αναμνήσεις και ήχους.
Κυρία στο ραντεβού της αποδείχθηκε η εντυπωσιακή –τόσο φωνητικά όσο σαν εικόνα– Όλγα Κουκλάκη. Το κοινό είχε χωθεί από την αρχή για τα καλά στην Τεχνόπολη, κι έτσι είχε την ευκαιρία περισσότερος κόσμος –μαζί κι εγώ– να δουν μια αξιοπρόσεκτη παρουσία που είχε σίγουρα να δείξει κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Βέβαια βοήθησε και η παρουσία της Liset Alea (αν δεν κάνω λάθος) πάνω στη σκηνή, όμως η Κουκλάκη ήταν τόσο απλή όσο έπρεπε, και επικεντρωμένη απόλυτα στη σκηνική της παρουσία. Ίσως στο πρώτο τραγούδι να πόνεσαν λίγο τα αυτιά μας, αφού μια μάλλον ατυχής ρύθμιση ήχου έφερε ένα μπούκωμα –κάτι σαν ξερογκαζιά– όμως τα πράγματα γρήγορα διορθώθηκαν και το σαρανταπεντάλεπτο έφυγε για πλάκα. Σαν τις βαρελίσιες μπύρες που είχαμε ανά χείρας.
Οι πολυαναμενόμενοι Nouvelle Vague βγήκαν στις 22.00 ακριβώς, με δύο θηλυκές παρουσίες να γεμίζουν τη σκηνή: την ασπροφορεμένη Melanie Pain, και την κιτρινοντυμένη κι ελληνομαθή –κι επίσης πάντα σέξι– Liset. Ομολογουμένως, οι μουσικές τους και η ανεβασμένη τους διάθεση άργησαν λίγο να φτάσουν στα αυτιά του κοινού, το οποίο αρχικά αντιδρούσε σαν υπνωτισμένο. Θες τα απανωτά χτυπήματα της τρόϊκας, θες οι έκτακτες εισφορές του Σεπτεμβρίου, θες το ενιαίο μισθολόγιο και οι καταλήψεις, ο κόσμος δεν έδειχνε να μπαίνει στο γνώριμο Nouvelle Vague κλίμα. Κάτι τέτοιο είδαν μάλλον και οι κοπελιές και ξεκίνησαν έτσι κατευθείαν με το μελωδικό “Je Suis Deja Parti”, τους στρατιωτικούς χαιρετισμούς του “Master And Servant” και τα χαρούμενα χοροπηδηχτά του “Ever Fallen In Love”, που άρχισαν να δίνουν τα πρώτα αποθέματα ενέργειας στους κάτω από τη σκηνή.
Ερμηνευτικό αποκορύφωμα της βραδιάς ήταν κατά τη γνώμη μου –όπως και στην τελευταία τους ελληνική εμφάνιση– το “Human Fly”. Η Liset το ξεκίνησε καλώντας μας σε μια ωδή προς τους θεούς της μύγας(…) και το συνέχισε βάζοντας όλη της τη φωνητική μαεστρία και όλο το γυναικείο νάζι που μπορεί να υπάρξει σε ένα τραγούδι. Κατόπιν, η μικρή συμμετοχή του κοινού στο “Too Drunk To Fuck” έδειξε να απογοητεύει προς στιγμήν τη Melanie, όμως μάλλον κι αυτή έκανε απλά τα ναζάκια της –αφού στα “Sweet And Tender Hooligan” και “Guns Of Brixton” δικαιολόγησε επαρκώς την παρουσία της. “Dance With Me”, “Just Can’ t Get Enough”, και “I Melt With You” έδωσαν περαιτέρω ώθηση στο πρόγραμμα, όμως το τρίο συμπληρώθηκε όταν η Όλγα Κουκλάκη ανέβηκε επί σκηνής και ξεκίνησε το “Blue Monday” ντυμένη εντυπωσιακά κόκκινη, και θυμίζοντας το περσινό alter ego της Liset στο Fuzz.
Τα “Don’t Go” και “Love Will Tear Us Apart” έδειξαν με βελούδινα φωνητικά τον δρόμο προς το τέλος της βραδιάς, όπως και το φεγγάρι που μας έδειξε η τραγουδίστρια στο “Killing Moon”. Αντίθετα, τα “In A Manner Of Speaking” και “Mala Vida” αποδείχθηκαν όνειρο απατηλό αλλά και λόγος διαφωνίας –για άλλη μια φορά– με τη συναβοπολίτισσα Λίλα, η οποία θεώρησε πως καλώς δεν τα είπαν για να μη γίνουν γραφικοί! Δε βαριέσαι… Το “Blister In The Sun” μας περίμενε πάντως στην έξοδο, ελπίζοντας ότι το ίδιο θα έκανε και ο τελευταίος συρμός του μετρό…
