Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που θα έμενε ασυγκίνητος από ένα live σαν κι αυτό της Κυριακής. Σε ένα Gagarin με λίγο σχετικά κόσμο, οι You Say Party όχι μόνο έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, αλλά ευθύνονται για μία από τις καλύτερες και πιο ενεργητικές συναυλίες απ’ όσες έχω πάει. Αν κρίνω δε από το κοινό που χοροπήδαγε σαν τρελό, υποθέτω πως το ίδιο ισχύει και για όλους όσους παραβρέθηκαν εκεί.
Δεν ξέρω ειλικρινά με ποιον από τη μπάντα να πρωτοξεκινήσω. Η Becky Ninkovic, η τραγουδίστρια, φερόταν και κινούταν στον χώρο σαν της άνηκε, αλλά ταυτόχρονα δεν βρισκόταν εκεί. Αυτός ο συνδυασμός, ωστόσο, υπήρχε σε πλήρη αναλογία. Η φωνή της εξαιρετική, η κίνησή της αιθέρια, τα λόγια που απηύθυνε στο κοινό αυθόρμητα και συγχρόνως εύστοχα. Ο Robert Andow –ένα από τα δύο νέα μέλη του γκρουπ– έκανε ασύλληπτες και συνεχείς κινήσεις με τα πόδια του ενώ χτυπούσε ρυθμικά τα πλήκτρα του. Ο μπασίστας Stephen O'Shea και ο ντράμερ Al Boyle (το έτερο νέο μέλος) απλά τα έσπαγαν με το παίξιμό τους. Ο πρώτος, όταν άφηνε το μπάσο του, μετακινούταν μπροστά στη σκηνή και μας προέτρεπε να χτυπήσουμε ρυθμικά τα χέρια μας. Ο δεύτερος επιδόθηκε δις στο πέταγμα των μπαγκέτων του στο κοινό, ώσπου τις τελευταίες που χρησιμοποίησε απλώς τις χάρισε στο τέλος της εμφάνισής τους. Ο κιθαρίστας Derek Adam, σαν άλλος Kurt Cobain (από άποψη μαλλιού, ντυσίματος και στησίματος) ήταν ο πιο «σεμνός» από όλους, πέταγε όμως και την κατάλληλη ατάκα στην κατάλληλη στιγμή.
Γενικότερα, όλο το συγκρότημα –εκτός από την άμεση και ειλικρινή του επικοινωνία με τον κόσμο– έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα και μεταξύ του. Το “There is XXXX (Within My Heart)”, το οποίο στάθηκε από τις υπέρτατες στιγμές μιας συναυλίας δίχως ίχνος κοιλιάς, το έβλεπα να συμβαίνει μπροστά μου. Στον κόσμο, στο συγκρότημα, και στα δύο μαζί. Η πιο συγκινητική μα καθόλου επιτηδευμένη στιγμή της βραδιάς συνέβη όταν η frontwoman της μπάντας άναψε ένα σπίρτο (πράγμα το οποίο κάνουν κάθε βράδυ, όπως μας είπε) στη μνήμη του Devon Clifford. Το σπίρτο έσβησε και όλοι συνέχισαν στην ίδια ένταση.
Όλη η ατμόσφαιρα της συναυλίας ήταν εξ' αρχής και μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο εκρηκτική. Οι You Say Party ξέρουν όντως να κάνουν καλά πάρτυ και να διοχετεύουν όλο αυτό το ξέσπασμα σε όσους βρίσκονται γύρω τους. Ανάμεσα στις μεγάλες στιγμές της βραδιάς ήταν το “Monster” και το “Laura Palmer's Prom”. Στο πρώτο η Becky Ninkovic, αφού ανέβηκε στα κάγκελα τα οποία χώριζαν τη σκηνή από την «αρένα», κατέβηκε κάτω και αναμείχθηκε με τον κόσμο: χόρεψε και τραγούδησε μαζί τους σαν να ήταν και εκείνη καλεσμένη σε αυτό το Κυριακάτικο πάρτυ. Με το δεύτερο τραγούδι έκλεισαν το σετ τους, πριν τα δύο απανωτά encore τους δηλαδή –κατόπιν έντονης επιθυμίας του κοινού. Η αλήθεια είναι ότι και μετά το δεύτερο encore, ο κόσμος δεν έλεγε να φύγει. Και καλά έκανε από ότι φάνηκε, αφού οι Καναδοί, όταν βγήκαν από τα παρασκήνια λίγο μετά, μίλησαν, φίλησαν, αγκάλιασαν και φωτογραφήθηκαν με τους περισσότερους.
.jpg)
Το συγκρότημα που ανέβηκε στη σκηνή πριν από τους headliners, ήταν οι δικοί μας Callas. Η αίσθηση την οποία μου άφησαν δεν ήταν θετική, όχι μόνο για τον ήχο τους –που μόνο δεμένος δεν ήταν– αλλά και για τη στάση τους. Έμοιαζαν δηλαδή σαν να έβγαζαν κάποια υποχρέωση. Κατανοώ ότι δεν είναι και η καλύτερη περίπτωση συναυλίας το να έχεις λίγο κόσμο από κάτω. Αλλά όταν βλέπεις τους You Say Party (οι οποίοι αποτελούσαν και το πρώτο όνομα) να τα δίνουν όλα ανεξαρτήτως του πόσοι βρίσκονταν στο Gagarin, καταλαβαίνεις τη διαφορά.
Έφυγα λοιπόν από το Gagarin με μία απίστευτη θετική ενέργεια και δεν ένιωθα καθόλου κουρασμένη, ενώ θα έπρεπε. Δεν βρήκα ούτε ένα μεμπτό σημείο στην εμφάνιση των You Say Party, παρά μόνο το γεγονός ότι σε αυτή τη χώρα συμβαίνει το εξής: ο κόσμος πηγαίνει μαζικά σε συγκροτήματα τα οποία καταλήγουν να είναι μαζικά. Και με αυτή τη νοοτροπία χάνει μικρές μεν συναυλίες, κομβικές δε… 
