Στον ιδανικό χώρο είδαμε εκείνο το βράδυ τη Baby Dee, εξάλλου είχε ξαναπαίξει στο Μουσικό Σπίτι Δίαυλος, απλά εγώ δεν την είχα δει εκεί (την είχα δει όμως όταν είχε παίξει σαν support όνομα, πριν τους Current 93). Πιάνο και φωνή, άρπα σε λίγα τραγούδια και τύμπανα αυτή τη φορά από έναν πιτσιρικά που έπαιζε καταπληκτικά, με έναν αφαιρετικό, σχεδόν jazz τρόπο. Επάνω εκεί ξεδίπλωσε τη μοναδική της Τέχνη η Baby Dee, τη μουσική της η οποία φέρνει στοιχεία από καμπαρέ, torch singing και όλη την εκκεντρικότητα που αναβλύζει από τους δρόμους της Νέας Υόρκης, αλλά και τα σωθικά της. Μια ζωή τόσο παράδοξη όσο η δική της δεν θα μπορούσε παρά να γεννήσει μουσικές ιστορίες γεμάτες μικρά μυστικά για πολύχρωμους χαρακτήρες, όπως οι γείτονές της Bobby Slot και Freddy Weiss, την ιστορία των οποίων μας διηγήθηκε στο “Dance Of Diminishing Possibilities”. 
Η ίδια, μια γκροτέσκο φιγούρα με μπόλικο χιούμορ («δεν μπορώ να δω στο χαρτί μου ποιο τραγούδι είναι να παίξω στη συνέχεια με τόσο χαμηλό φωτισμό εδώ μέσα, αλλά τουλάχιστον έτσι δεν μπορείτε να δείτε πόσο άσχημη είμαι!» είπε σε κάποια στιγμή της συναυλίας), κολλητή του Antony της γνωστής οικογένειας των Johnsons, μας χάρισε όμορφες στιγμές από όλους τους δίσκους της (συν μια διασκευή στο “Lady” της Sandy Denny) για μιάμιση περίπου ώρα. Ήταν μια μαγική βραδιά, όπως πολύ καλά και εύκολα μπορεί να δώσει η Baby Dee σε όσους ξέρουν να εκτιμούν αυτό που κάνει. 
Εξίσου αξιόλογοι ήταν και οι Night On Earth, ή τουλάχιστον η κουτσουρεμένη τους εκδοχή που εμφανίστηκε εκείνο το βράδυ, όπως μας είπαν και οι ίδιοι. Ένας άντρας στο πιάνο και μια κοπέλα στα φωνητικά κέρδισαν εύκολα τις εντυπώσεις με τον ατμοσφαιρικό χαρακτήρα της μουσικής τους και την ιδιαίτερα εκφραστική φωνή της τραγουδίστριας. Έπαιξαν κομμάτια από τα δύο τους άλμπουμ – το δεύτερο βγαίνει οσονούπω και αποτελεί αναγνώσεις του γκρουπ σε τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου – καθώς και μία διασκευή σ' ένα κομμάτι του Elliott Smith (συγγνώμη αλλά δεν κατάλαβα σε ποιο…).
