Photos: Olga K.
Εκείνο το τελευταίο Παρασκευοσαββατοκυριακοδεύτερο του Οκτωβρίου όργωσα στην κυριολεξία Καλιφόρνια και Αριζόνα για τέσσερις πολύ διαφορετικές και εξαιρετικές συναυλίες. Πρώτος σταθμός το Phoenix στην Αριζόνα. Η πολιτεία που φέρνει στο νου εικόνες κάκτων, ερήμου και τρομερής ζέστης, έχει επίσης να επιδείξει μια πολύ καλή μουσική σκηνή. Το Dodge Amphitheatre είναι κομμάτι της σκηνής αυτής, εκεί όπου γίνονται πολλές από τις συναυλίες της πόλης και το μέρος όπου για μια βραδιά συναντήθηκαν οι Λατίνοι DeSol με τους southern ρόκερς Widespread Panic.
Οι DeSol είναι ένα μείγμα λάτιν ποπ με ροκ, κάτι μεταξύ Santana και Ozomatli με ένα τελείως δικό τους στίγμα. Μια παρέα φίλων από το New Jersey με δυο κιθάρες, μπάσο, ντραμς, κρουστά (επί 2) και πλήκτρα σε μια πανδαισία ήχων. Με αγγλοισπανικό στίχο και πιασάρικα κομμάτια όπως το ‘Blanco Y Negro’, ‘Chango’ και ‘Amazed’, είναι αδύνατον να μην σε κάνουν να λικνιστείς στον ατελείωτο ρυθμό τους, που μοιάζει να βγαίνει τόσο φυσικά από μέσα τους. Αυτά τα παιδιά κάποτε θα φτάσουν ψηλά, να με θυμηθείτε. Τι δηλαδή, μόνο τους Los Lonely Boys θα έχουμε;
Οι Widespread Panic έδωσαν ένα καταπληκτικό σόου σε δυο δόσεις: δύο σετ και ένα encore, ασυνήθιστο μεν, αλλά όλως περιέργως είδα πρόσφατα να κάνουν οι Eagles στο Σαν Χοσέ. Είχα άχτι να δω τους Panic live, γιατί το καλοκαίρι στην Lollapalooza έτυχε να παίζουν την ώρα που δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου από την κούραση, οπότε άκουγα φωνή (και τι φωνή!), αλλά δεν είχα εικόνα.
Το πρώτο σετ άρχισε με το ‘Little Kin’ και δυο πολύ καλές εκτελέσεις των ‘Travelin’ Light’ του J.J Cale και του ‘Walk On’ του Neil Young. Τα σπαρακτικά φωνητικά του ‘Tortured Artist’ και η πονεμένη ‘Doreatha’ ήρθαν να ξεσηκώσουν το κοινό, μαζί με το ‘Action Man’. Το δεύτερο σετ άρχισε με το ‘Lets Get Down To Business’ (μεταφορικά και κυριολεκτικά), για να συνεχίσει με το πιο ανάλαφρο ‘Pigeons’, γυρίζοντας λίγο country με το ‘Holden Overzone’ και τα βραχνιασμένα βαθιά φωνητικά του ‘Worry’ (δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που ακούω αυτό το κομμάτι μου έρχεται στο νου η μαγεία του Hendrix). Περιττό να σας πω ότι ο John Bell έδωσε ρέστα…ο άνθρωπος κυριολεκτικά αφήνει την ψυχή του σε κάθε κομμάτι.
Το τελευταίο μισάωρο το είδα/άκουσα μέσα από μπυρόφιλτρο, οπότε δεν θυμάμαι και πάρα πολλά, παρά μόνο ότι σε κάποια στιγμή μετά το ‘Drums’ ο περκασιονίστας των Panic προσκάλεσε τους DeSol στη σκηνή, όπου έγινε ένα απίστευτο τζαμ που κράτησε κανά δεκάλεπτο. Κάπου εκεί ακούστηκε και το ‘Trouble’ και για να μην βρεθούμε κι εμείς σε μπελά, την κάναμε νωρίς για να προλάβουμε το επόμενο πρωί την πτήση για Λος Άντζελες και τη συναυλία της Tila στο House Of Blues.
