Οι Θεσσαλονικείς οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό τη γνώση για τα ανωτέρω συγκροτήματα στον 88μισό, το εναλλακτικό και εμμονοληπτικό ραδιόφωνο της πόλης. Και επειδή κάποιος ή κάτι υφίσταται όταν μαθαίνεις γι’ αυτό(ν), αυτή η εξοντωτική εμμονή ήταν που χάρισε ζωή σε δυο τραγούδια, το Elephant Woman των Blonde Redhead και το You των Das Pop. Το δεύτερο μάλλιστα ακουγόταν μέσω του 88μισό σε σπίτια, αυτοκίνητα, βιβλιοπωλεία για έναν αιώνα, ίσως και περισσότερο.
Πλέον δε νομίζω το You να ξανακουστεί. Διότι οι Βέλγοι ήταν όπως θα έλεγε ένας Αυστραλός φίλος που γνώρισα στην Ίο, «cheesy». Βαρετοί στο πρώτο μισάωρο με τα ελαφριά τραγούδια τους να παρουσιάζονται χαρούμενα δηλαδή ανύπαρκτα. Ενέπνευσαν πάντως κάποιον που μετά από κάθε τραγούδι φώναζε «I want to die». Στο δεύτερο μισάωρο ήταν εκρηκτικοί αλλά με τρόπο ολίγον προβλέψιμο. Τελικά ο μπασίστας είναι πολύ ωραίος; Και ο κιθαρίστας μοιάζει με τον Jack Black; Δεχόμαστε απόψεις. Στο κέντρο των οικονομικών – πολιτικών εξελίξεων της ενωμένης Ευρώπης, οι Βέλγοι έκαναν την επανάστασή τους, με τρόπο όμως πολιτικά ορθό, ενώ κάποιοι άλλοι βέβηλοι ομοεθνείς συνάδελφοί τους – και το δικό τους όνομα αρχίζει από D- κάποτε έκαναν θυελώδες πέρασμα από τις ημέτερες πόλεις.
Άκρα αντίθετα με τους Das Pop, ο 88μισό έχει λόγο να εξερευνήσει ενδελεχώς το ιστορικό και το μέλλον των Blonde Redhead. Ασφαλώς δεν ήταν μόνο το Elephant woman. Είναι και το Messenger, το Melody, το Misery Is A Butterfly, το Pink Love. Αριστουργήματα, στο βαθμό που επιτρέπει η ιδιοσυγκρασία της μπάντας.
Παράξενη η παρουσία τους. Γοητευτική και ιδιαίτερη. Απογυμνωμένη η εκτέλεση των τραγουδιών, βυθισμένη σε ηχώ, παύσεις και απαλό ακούμπισμα των δακτύλων στα όργανα. Δεν είπαν ευχαριστώ, δεν κοίταξαν καθόλου τον κόσμο, αλλά αυτή η ιδιοτροπία δοθηκέ ψυχαναλυτικά, σχεδόν αυτιστικά. Και κάποια στιγμή εξεγέρθηκαν και προσέγγισαν πλευρές της ψυχής που μόνο οι Godspeed περιβάλλουν. Βλάσφιμη σκέψη αλλά η εμφάνισή τους εκεί πάνω είχε την ίδια χροιά. Ίσως να συνέβαινε το ανάποδο, να ήθελαν οι Blonde Redhead να τους αγγίξει ο κόσμος. Αλλά αυτά κάπου μπερδεύονται διότι αλληλεπιδρούν. Και αργότερα εκτέθηκαν περισσότερο, εφόσον η Kazu Makino έχασε τη φωνή της από τη συγκίνηση. Ή όταν την έχασε συγκινήθηκε;
Η ατμόσφαιρα θολή, η σιωπή ή φλυαρία του κόσμου βοηθούμενες από την έκπληξη που έδωσαν οι ΙαπωνεζοΙταλοί. Και τελικά αν δεν ήταν η νύχτα τόσο σπουδαία, τουλάχιστον ήταν τόσο μα τόσο ιδιαίτερη.
