Οι συναυλιες των NEW MODEL ARMY στο Camel, αλλα και στο Rockwave το `97, εχουν μεινει αξεχαστες σε οσους τις παρακολουθησαν (πολλοι μαλιστα πιστευουν οτι εκλεψαν και την παρασταση απο τους headliners SISTERS OF MERCY στο rockwave της χρονιάς αυτής). Εδω και 20 χρονια, εχοντας σαν πομπο τις 8 studio δουλειες τους και σαν δεκτες οσους δεν αρκουνται στα ευκολα αλλα ψαχνουν για το τι κρυβεται αναμεσα στις λεξεις, οι ΝΜΑ εκπεμπουν μια μετα-punk οργη και ενεργεια αψογα συνδυασμενη με μια μελωδικοτητα που εχει την ιδιοτητα να αγγιζει ευαισθητες χορδες.
Θελοντας να βιωσω ξανα τα συναισθηματα και την απίστευτη εκκριση ενεργειας που προκαλει ενα live τους, αλλα και γεματος περιεργεια για το τι εχουν να προτεινουν μουσικα - εν ετι 2000 - και με το νεο τους CD με τιτλο “EIGHT”, πηγα στο πανεπιστημιο του Bradford, για να τους δω να παιζουν σπιτι τους.
Πέντε χρόνια πέρασαν από την τελευταία τους εμφάνιση στο Bradford, την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Η ιδιαιτερότητα της νέας τους περιοδείας, που γίνεται με την ευκαιρία της νέας τους κυκλοφορίας, έγκειται στο γεγονός ότι είναι η πρώτη χωρίς τον Robert Heaton, ένα από τα δύο ιδρυτικά μέλη του group, μαζί με τον Justin Sullivan. 1000, περίπου, άτομα μαζεύτηκαν στον ιδιαίτερο χώρο του πανεπιστημίου, για να δούν τη νέα μορφή αυτή. Παίζοντας, λοιπόν, εντός έδρας, το group δεν χρειάστηκε να καταβάλλει και ιδιαίτερη προσπάθεια για να παρασύρει το κοινό με το μελωδικό και οργισμένο post-punk του. Με ένα setlist βασισμένο στο “Eight”, χωρίς όμως να παραμελείται το παρελθόν, έδειξαν ότι, παρά την φυγή του Heaton, παραμένουν μία απί τις καλύτερες live μπάντες του πλανήτη:Rock`N`Roll, Notice Me, Believe it, Over The Wire, Lights Go Out, Get Me Out, Here Comes the War, Orange Tree Roads, οι εναλλαγές παλιών και νέων τραγουδιών γίνονταν αρμονικά, σπέρνοντας κύματα ενέργειας στο κοινό.
Κορυφαίο, όμως, μέρος της συναυλίας, ήταν τα δύο encore: 51st State, με το κοινό να κλέβει το μικρόφωνο από Justin, I Love The World, No Rest, Stupid Questions, και η καληνύχτα με μια καταιγιστική εκτέλεση Vengeance, αφιερωμένη στον Haider - όσοι γνωρίζουν τους στίχους, αντιλαμβάνονται το γιατί. Το τέλος μας βρήκε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης για το σχεδόν δίωρο ταξίδι που μας πρόσφεραν οι N.W.A., αλλά και με τη σιγουριά ότι θα παραμείνουν το ιδανικό soundtrack των ταξιδιών μας. To live επιβεβαίωσε την αμφίδρομη σχέση μεταξύ group και οπαδών. Στο μοναχικό δρόμο που διάλεξαν, μακριά από τις επιταγές των media και του lifestyle, έχουν, και θα βρίσκουν πάντα αρκετούς συνοδοιπόρους…
