Με πάσα βεβαιότητα, μπορώ να πω ότι ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι ο μουσικός που έχω δει live τις περισσότερες φορές. Σε συναυλιακούς χώρους, μπουάτ, «μπουζουξίδικα», αυλές και ταράτσες, όρθια, καθιστή, συνήθως μεθυσμένη, πάντα χαμογελαστή και πάντα περιτριγυρισμένη από τις ίδιες αγαπημένες «φεστιβαλίστριες», με τις οποίες διατηρούμε χρόνια τώρα group chat στο Facebook με όνομα που δανείζεται από εκείνο του Φοίβου. Δεν υπερβάλω: όποτε ανακοινώνεται κάποια live εμφάνισή του δεν χρειάζεται καν διαπραγμάτευση, είναι βέβαιο ότι λίγες μέρες αργότερα κάποια από όλες θα στείλει: «Εισιτήρια για Φοίβο πήρατε ή να σας βγάλω;»
Τον Δεληβοριά τον γνωρίζουμε χρόνια, μαζί του μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, ωριμάσαμε (ή και όχι), μα δεν τον έχουμε βαρεθεί, δεν τον έχουμε χορτάσει, δεν τον έχουμε απομυθοποιήσει και όχι, δεν τον έχουμε ξεπεράσει - και η χθεσινή βραδιά στην Τεχνόπολη, στη μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη ίσως συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά μέχρι σήμερα, επισφράγισε όλους αυτούς τους λόγους. Να, λοιπόν, γιατί:
- Γιατί έχουμε περάσει χρόνο με την «οικογένειά» του. Καθώς έχει τη συνήθεια να συστήνει όλη του τη μπάντα από την αρχή του live (και πολλές φορές κατά τη διάρκεια), τους έχουμε πια κι εμείς οικοιοποιηθεί: ο Κωστής Χριστοδούλου (πλήκτρα), ο Σωτήρης Ντούβας (τύμπανα), ο Yoel Soto (μπάσο), ο Κώστας Παντέλης (κιθάρες), η Νεφέλη Φασούλη (φωνή) είναι πλέον «δικά μας παιδιά», και ξέρουμε πως όταν δίνουμε ραντεβού με τον Φοίβο, δίνουμε ραντεβού και με εκείνους.
- Γιατί κάθε του ζωντανή εμφάνιση είναι διαφορετική από την προηγούμενη. Όχι μόνο σε επίπεδο συνεργατών, guests ή setlist (στην Τεχνόπολη στις 6 Σεπτέμβρη για παράδειγμα, ακούστηκαν και πολλά τραγούδια από τον «Αόρατο Άνθρωπο», που δεν το συνηθίζει), αλλά και σε επίπεδο ενορχήστρωσης. Πραγματικά νιώθω πως έχω ακούσει τα fan favourites «Ο Καθρέφτης», «Εκείνη», «Θέλω Να Σε Ξεπεράσω» και «Η Κική Κάθε Βράδυ» σε κάθε πιθανή διαφορετική βερσιόν.
- Γιατί οι συνεργάτες του στο "ΑΝΙΜΕ" Φώτης Σιώτας (βιολί - λούπες), Θοδωρής Ρέλλος (σαξόφωνο), Βασίλης Ντοκάκης (μπάσο - κιθάρες - synth) και Χρήστος Λαϊνάς (κιθάρες, synth) είναι ένας κι ένας και -θα το πω λαϊκά για να συνεννοηθούμε- παίζουν «παπάδες» live.
- Γιατί μας κάνει να γελάμε, να χορεύουμε, να τραγουδάμε και να κλαίμε. (Κυριολεκτώ: πολλές οι μπουκωμένες μύτες στις πρώτες σειρές στο «Ελένη Τοπαλούδη» και το «Χωρίς»).
- Γιατί είναι πολυλογάς, παραμυθάς, παρλαπίπας και γραφικός. Προσδιορισμοί που στο δικό μου μυαλό πάντα θα κερδίζουν όταν στον αντίποδα υπάρχει το «δήθεν».
φωτ: Δημήτρης Μακρής
- Γιατί οι φίλοι του και οι συνεργάτες του τον αγαπάνε πολύ. Και αυτό δεν μπορεί να μην σημαίνει κάτι.
- Γιατί έχει γράψει το αριστουργηματικό «Μόνο Ψέματα».
- Γιατί βρήκε τρόπο να αποφύγει τη χιλιοστή ζωντανή εκτέλεση της «Υβρεοπομπής» γράφοντας την εξίσου -ας την πούμε- σόκιν «Άγρια Ορχιδέα».
- Γιατί αρνείται να γεράσει, όχι προσπαθώντας να καθίσει με τη νεολαία, αλλά κάνοντας πολύ συνειδητές προσπάθειες να διατηρηθεί νέος στην ψυχή. (Παρεμπιπτόντως, ΠΑΡΑ πολλή νεολαία στην Τεχνόπολη).
- Γιατί έβαλε στη σειρά τις λέξεις «αγαπημένη μου θα 'σαι για πάντα / ενθρονισμένη σ' αυτή τη μπαλάντα».
φωτ: Εύη Χουρσανίδη - Άκου Αυτό
