Δεν είναι πολλοί οι καλλιτέχνες, οι τραγουδιστές και τα συγκροτήματα που έχουν το μαγικό χάρισμα να παρασέρνουν, να συγκινούν και να σε τραβάνε μαζί τους κάθε φορά που τους βλέπεις – οριακά ανεξαρτήτως τόπου, τρόπου και χρόνου, συνθηκών, δισκογραφικού momentum και απόδοσης. Μοιραία, βέβαια, συνήθως πρόκειται για εκείνους που σημάδεψαν τις περιόδους της πρώτης σου νιότης, τα εφηβικά και τα φοιτητικά σου χρόνια, όταν η μουσική είχε νόημα και βάθος ασύλληπτο για τους καιρούς του streaming, και το κάθε τραγούδι «έγραφε» το δικό του αυλάκι στο μυαλό, στην ψυχή και πολλές φορές και στο σώμα του νεαρού ακροατή του.
Ο Γιάννης Αγγελάκας είναι φυσικά μια τέτοια περίπτωση και κανείς δεν περιμένει εμάς για να το διαπιστώσουμε – μιλάνε τα sold – out που είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένα κάθε φορά που ανακοινώνεται μια εμφάνισή του. Όσες φορές κι αν το έχεις κάνει, αυτό το ταξίδι από τις Τρύπες μέχρι τα φιλμ του Νίκου Νικολαϊδη και από εκεί στις νέο – ταραγμένες εποχές της προηγούμενης δεκαετίας, όπου ο Αγγελάκας συνέχιζε να αρθρώνει τον μουσικό του λόγο και το κοινωνικοπολιτικό του σχόλιο με σύγχρονο καυστικό χιούμορ, μέσα από ένα σαράβαλο που συνεχίζει να τραβάει μια γελαστή ανηφόρα, θα είναι πάντα ένα ταξίδι που θα ξανακάνεις.
Το Σαββατοκύριακο 19 και 20 Μαρτίου στο Fuzz Live Music Club δεν έπεφτε καρφίτσα, καθώς το είχαν κατακλύσει ακριβώς αυτοί οι επίμονοι ταξιδιώτες που φορτώνει ο Γιάννης Αγγελάκας σαράντα χρόνια τώρα στο μπάρκο του ξανά και ξανά (άλλο ένα ρεκόρ για το οποίο επίσης δεν μπορούν να παινευτούν και πολλοί, ιδίως στα χωράφια της ελληνικής ροκ). Ταξιδιώτες έτοιμοι να παρτάρουν στον 13ο όροφο, να γεμίσουν το κεφάλι τους με χρυσάφι, να ακούσουν την αγάπη, να φωνάξουν αυτό το λυτρωτικό, απελευθερωτικό, και τόσο βαριά φορτισμένο από εκείνον τον Σεπτέμβρη του 2013 «Σιγά Μην Κλάψω» - με τα χέρια ψηλά και τον Γιάννη Αγγελάκα πιλότο, το Fuzz στον αέρα.
Οι βραδιές αυτές του Γιάννη Αγγελάκα στο Fuzz, με την πολύτιμη συνδρομή της μπάντας 100 Βαθμοί Κελσίου (με τους Αλέξη Αρχοντή, Γιώργο Αβραμίδη, Λαμπρινή Γρηγοριάδου, Ηλία Μπαγλάνη, Μιχάλη Καρανίκο και Αλέξανδρο Κόντζογλου) είχαν όλα τα σωστά κομμάτια της δισκογραφίας του για να συμπληρωθεί το παζλ που λύνει το μυστήριο αυτής της άνευ όρων παράδοσης του κοινού του κάθε φορά στη γιορτή του. Ραντεβού στην επόμενη, ίσως το καλοκαίρι, πάντα μέσα στη νύχτα των άλλων.
