Αν λείπει ένα βασικό συστατικό από τη συναυλιακή πραγματικότητα των εγχώριων ηρώων μας, είναι η ανοιχτόκαρδη αντιμετώπιση προς το κοινό και η τρυφερότητα ως προς το υλικό τους. Το στοίχημα είναι κερδισμένο όταν ο κόσμος εκτίθεται σε έναν ρυθμό και παράλληλα εξοικειώνεται με τη μελωδία. Η Ειρήνη Σκυλακάκη μπορεί λοιπόν να μην πέτυχε κάποιου είδους ερμηνευτική κορύφωση στη σκηνή του Fuzz, κατάφερε όμως να σώσει τις εντυπώσεις και να πλησιάσει αρκετά τα παραπάνω ζητούμενα.
Παρακολουθώντας την τραγουδοποιό να παρουσιάζει κομμάτια από τη μικρή μα υποσχόμενη δισκογραφία της, συμπέρανα ότι μάλλον δεν έχει βρει τον τρόπο να γίνει άκρως παραστατική και ακόμα αδυνατεί να υιοθετήσει τον πειστικό ρόλο μιας απολαυστικής frontwoman. Αν και οι ζωντανές της εμφανίσεις δεν είναι καθόλου συχνές, οφείλει να γυμνάσει λίγο τις ικανότητές της σαν σκηνική παρουσία, παρ' όλο που είναι σταθερά ευχάριστη και πρόσχαρη. Τουλάχιστον απέφυγε τα υστερικά ξεσπάσματα και τους εύκολους εντυπωσιασμούς των ομοίων της. Παρότι όμως είχες την αίσθηση ότι παίζει μπροστά σε «δικό της» κοινό, άρα εντός έδρας –οι μισοί στο Fuzz πρέπει να τη γνώριζαν προσωπικά– η συμπαθέστατη μουσικός δεν κατάφερε να νιώσει άνετα. Βρίσκεται πάντως σε καλό δρόμο, οπότε ας μην είμαστε τόσο απαιτητικοί. Η συναυλία της άλλωστε δεν ήταν καθόλου κακή και σε μια-δυο στιγμές ξεσήκωσε μάλιστα και τον χώρο, έστω και με λίγη καλή θέληση από τους φιλικά προσκείμενους στις πρώτες σειρές.
Οι καλύτερες στιγμές ήταν αναμενόμενα το "In The Light" και το "Tonight", στα οποία το Fuzz ζέστανε με ένα αυθόρμητο sing-a-long. Δυο τραγούδια στ’ αλήθεια απολαυστικά. Αλλά εντόπισα μια μικρή αμηχανία στις επιλογές των διασκευών της βραδιάς: από τη μία, το "Home" των Edward Sharpe & The Magnetic Zeros μοιάζει κομμένο και ραμμένο για το βελουτέ ύφος της Ειρήνης Σκυλακάκη. Eκτελέστηκε όμως μάλλον διεκπεραιωτικά, ενώ το ίδιο ισχύει και για το "Jolene" της Dolly Parton, το οποίο ακούστηκε σαν να είχε στεγνώσει από το δράμα που κυοφορεί στους στίχους, ανεξάρτητα από το ηχητικό πανωφόρι όπου θα εφαρμοστεί. Από την άλλη, το "Enjoy The Silence" των Depeche Mode και ακόμα περισσότερο το "99 Problems" του Jay-Z θα λειτουργούσαν σαν υπέροχες παραφωνίες σε μια έντεχνη και προβλέψιμα καλοσυνάτη συναυλία· αλλά το δυνητικό εκτόπισμα των επιλογών χάθηκε κάπου στη μετάφραση.
Στο σύνολό του, πάντως, το Σαββατόβραδο στο Fuzz έρεε γάργαρα, με πολύ λίγες άβολες στιγμές –κυρίως στα σύντομα κενά κατά την εναλλαγή των τραγουδιών. Να σημειωθεί επίσης ότι ο Ευριπίδης Ζεμενίδης στην κιθάρα και την ενορχήστρωση έκανε ό,τι περνάει από το χέρι του για να αποκτήσει συνοχή και προσωπικότητα μια συναυλία που, υπό άλλες συνθήκες, θα θύμιζε όμορφη βραδινή μάζωξη μεταξύ γνωστών, σε ένα ευρύχωρο σπίτι όπου μετά τη λήξη της ζωντανής εμφάνισης από «τα παιδιά» θα έβγαιναν τα γλυκά και θα λέγαμε ιστορίες κάτω από τη γλυκιά ψύχρα, με ριχτές ζακέτες στις πλάτες.
{youtube}tJZGHQ_xDqo{/youtube}
