Είχαμε ανανεώσει το ραντεβού μας με τους Gravitysays_i απ’ τη στιγμή που μεταφέραμε εντυπώσεις απ' την εμφάνισή τους στον Σταυρό του Νότου. Την ημέρα που θα τελείωνε ο κόσμος, αλλά κυρίως τη μεγαλύτερη νύχτα της χρονιάς, το συγκρότημα θα έδινε μια ιδιαίτερη σειρά συναυλιών στον υπέροχο χώρο του Πλανητάριου, στην οποία θα έκαναν τρεις 45λεπτες εμφανίσεις (τέσσερις αν προσμετρήσεις και την πιο «πριβέ» εμφάνιση που είχε προγραμματιστεί για τις 7 το απόγευμα).
Επειδή –όπως μάθαμε κατόπιν εορτής εμείς οι αδαείς– τη συγκεκριμένη νύχτα υπάρχει το έθιμο να επιτρέπεται η είσοδος χωρίς εισιτήριο, επικράτησε πανζουρλισμός κόσμου, που έσπευσε από νωρίς να προμηθευτεί τα χαρτάκια που επέτρεπαν την είσοδο σε κάθε μία απ’ τις προβολές. Η προσθήκη μιας ακόμα εμφάνισης στις 11 το βράδυ δεν άλλαξε κάτι. Μεγαλειώδες sold-out, από ανθρώπους οι οποίοι δεν έψαχναν τη μουσική όπως εμείς, εκμεταλλεύτηκαν όμως το θέαμα που (εγγυημένα) προσφέρει το Πλανητάριο. Τελικά ήμασταν τυχεροί και μπήκαμε, όχι μόνο γιατί καταφέραμε να βρούμε εισιτήρια κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, αλλά κυρίως γιατί το θέαμα αποδείχθηκε συναρπαστικό.
Το Πλανητάριο ήταν απωθημένο των Gravitysays_i εδώ και κάποια χρόνια. Έχουμε άλλωστε πει και στο παρελθόν ότι πρόκειται για σχήμα με πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις γύρω απ' τις συνθήκες των συναυλιών του. Και, όπως φάνηκε, το ιδιαίτερο της περίστασης πράγματι τους έδωσε ώθηση αλλά και την ευκαιρία να δοκιμάσουν για πρώτη φορά (από όσο ξέρω τουλάχιστον) το υλικό που προετοιμάζουν για τον επόμενο δίσκο. Απόλυτα συγχρονισμένο με το θέαμα στον θόλο της αίθουσας, το ορχηστρικό θέμα που άνοιξε την εμφάνιση έθεσε νωρίς-νωρίς το απαραίτητο ατμοσφαιρικό πλαίσιο για να ξεδιπλωθούν κατόπιν οι εικόνες από πλανήτες, αστέρια, μετεωρίτες κτλ. που πετούσαν από πάνω μας.
Η έκπληξη ήρθε λίγο πιο μετά, όταν, με τη συνοδεία της χορωδίας (κουτσουρεμένη σε δύο άτομα, αντί για τα συνήθη τέσσερα), οι Gravitysays_i παρουσίασαν ένα καταπληκτικό τραγούδι, το οποίο αμέσως μετέτρεψε τον επόμενο δίσκο σε πολυαναμενόμενο. Η post-rock λυρικότητα υπήρχε σε σωστές δόσεις –χωρίς υπερβολές και φανφάρες– ενώ τα φωνητικά γέμισαν τον χώρο με μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι είχαν καταφέρει μέχρι εκείνη την ώρα οι συμπαντικές εικόνες τις οποίες χαζεύαμε. Αν και δεν ακούγαμε και πολύ σωστά τη χορωδία, όλα τα υπόλοιπα απέδειξαν ότι ο επιβλητικός χώρος κυρίευε πρώτα και κύρια τους μουσικούς και μετά εμάς τους υπόλοιπους.
Άλλωστε τη συγκεκριμένη βραδιά αυτή η εκφυλισμένη γενιά που περιγράφεται τόσο πειστικά στο “Farewell Letters” για λίγο βρέθηκε –ή τουλάχιστον φαντάστηκε πως βρίσκεται– τόσο «μέσα» στο συγκεκριμένο τραγούδι. Και το φινάλε με τον στίχο «The World The Stars/And Everything Between Us» δεν είχε ακουστεί ποτέ πιο ηχηρό.
Οι καλές ιδέες πρέπει να επιβραβεύονται. Και η συγκεκριμένη συναυλία μάλλον θα μείνει αξέχαστη.
