Φωτογραφίες: PhoenixAnima
Τετάρτη απόγευμα και, μετά την καλοκαιρινή μπόρα, όλα είναι έτοιμα. Ο Χρήστος κρέμασε το δικηγορίστικο κουστούμι του, η Γιώτα άφησε το διάβασμα, η Δανάη κλείδωσε το φαρμακείο και όλοι τους ξεκίνησαν από τρία διαφορετικά μέρη της Αθήνας για το Θέατρο Βράχων. Εκείνοι και άλλοι περίπου 4500 φίλοι του Σωκράτη Μάλαμα, που υπέμειναν έναν άδειο από εμφανίσεις χειμώνα, ήρθαν στον Βύρωνα περιμένοντας πως και πως αυτήν την αντάμωση. Γιατί έτσι γίνεται στις συναυλίες του: οι φίλοι ανταμώνουν, ξεφαντώνουν, κλαίνε, γελάνε. Εκεί μπορείς να ξορκίσεις όλες τις έγνοιες, όσες η ρουτίνα της Αθήνας σε φορτώνει καθημερινά –να εκτονωθείς! Έτσι κι έγινε, λοιπόν, λες και υπήρξε πρότερη συνεννόηση του κοινού. Μια ομοφωνία απόψεων για «να περάσουμε όλοι καλά».
Έναν χρόνο σχεδόν απουσίασε ο Σωκράτης Μάλαμας από… τα κοινά και ήταν απόλυτα λογικό ότι θα επικρατήσει πανδαιμόνιο στον Βύρωνα. Δεν ξαφνιάστηκα, λοιπόν, καθόλου όταν οι κερκίδες γέμισαν πολύ πριν το ρολόι δείξει 8.30, ούτε όταν αποκλείστηκε κάθε είδους σκαλοπάτι, λίγο πριν τις 9. Ο κόσμος στην αρένα, ενθουσιώδης όπως πάντα, αποζημιώθηκε για την αναμονή ήδη από τις 9.20, όταν έσβησαν τα φώτα πριν καλά-καλά νυχτώσει, στα πλαίσια της εξοικονόμησης χρόνου –είδος πολυτελείας στο Θέατρο Βράχων. Η αρχή έγινε με “Δυο-Τρεις Κουβέντες” και το πρόγραμμα που ακολουθήθηκε ήταν λίγο-πολύ γνωστό. Και αυτή τη φορά όμως μπήκαν οι καθιερωμένες πινελιές οι οποίες το έκαναν ξεχωριστό και καθόλου –μα καθόλου– βαρετό. Ανακατεύτηκαν τα τραγούδια λες κι έπαιζαν μουσικές καρέκλες. Το καθένα πήρε μια θέση σχεδόν αναπάντεχη, εκτός, βέβαια, από το “Καληνύχτα”, σταθερή αξία αποχαιρετισμού. Εκπλήξεις είχαμε πολλές: ακούσαμε πολύ νωρίς το “Γράμμα” και μαζί και δύο κομμάτια από τον πρώτο δίσκο του Μάλαμα, το “Καρφί” και το “Παίρνω Τους Δρόμους”. Η Μαρίνα Δακανάλη, που θύμιζε ιέρεια μέσα στο λευκό φόρεμά της, ανέλαβε το “Κανένας Δεν Ξέρει” αλλά και το “Να Βάλω Τα Μεταξωτά”, κάνοντας αισθητή τη γυναικεία παρουσία της, πάνω σε μια άκρως ανδροκρατούμενη σκηνή.
Ανάμεσα στις διασκευές του προγράμματος ακούστηκαν τόσο το “Κάφτονε Σταύρο, Κάφτονε” του Μάρκου Βαμβακάρη και το “Ποιος Τη Ζωή Μου” του Μίκη Θεοδωράκη όσο και το “Μια Φυσαρμόνικα Που Κλαίει” του Δήμου Μούτση, όχι όμως από τον ίδιο το Μάλαμα, αλλά –ω, ναι!– από τη Δήμητρα Ματσούκα! Ανέλπιστα γρήγορα ξεπέρασα το πρώτο σοκ όταν κατάλαβα ποια ήταν, αφού με κέρδισε το τραγούδι. Άκουσα ανάμεικτα σχόλια γύρω μου, πιθανόν κάποια από αυτά να έγιναν από «κολλημένα» μυαλά μόνο και μόνο επειδή ήταν «η Ματσούκα». Πάντως η δική μου άποψη είναι ότι το υποστήριξε αξιοπρεπέστατα. Από ’κει και πέρα τα πράγματα κύλησαν όπως τα περίμενα με τα πιο γνωστά τραγούδια να κερδίζουν τον κόσμο: “Της Σιωπής”, “Νεράιδα”, “Τίποτα Δε Χάθηκε”, “Άσε Τα Ψέματα”, “Τσιγάρο Ατέλειωτο”, “Χαμένο Ρούχο”, “Στα Είπα Όλα” και φυσικά η “Πριγκηπέσα”. Ομολογώ, όμως, ότι, σαν φαν των αρθρόποδων, μου έλειψε η “Αράχνη”!
Νομίζω για κανέναν δεν στάθηκαν αρκετές οι τρεις συνεχόμενες ώρες που έπαιξε ο Σωκράτης Μάλαμας, αλλά ας όψεται ο περιβόητος εισαγγελέας γείτονας και ο αυστηρός κανονισμός του Θεάτρου Βράχων, ο οποίος επιβάλλει να τελειώνει κάθε παράσταση το πολύ 00.30. Δεν ξέρω γιατί απλά δεν απολαμβάνουν κι εκείνοι μια συναυλία σαν τη χθεσινή από τα μπαλκόνια τους, ξέρω όμως πάρα πολλά πουλάκια που θα ήθελαν ο Σωκράτης να παίξει ως τις 4 η ώρα! Καλή αντάμωση...
